Wyrok SN z dnia 2 marca 1956 r., sygn. III K 990/55
Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego użyte w art. 17 § 1 k.k. wyrażenie nie podlega karze" wyłącza uznanie winy (według kodeksu karnego) sprawcy czynu, odpowiadającego pojęciu czynu zabronionego przez ustawę pod groźbą kary.
Z założenia, że wyrażenie nie podlega karze" w przypadku z art. 17 § 1 k.k. wyłącza winę sprawcy wynika, iż chodzi o merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy po rozpoczęciu rozprawy może zapaść tylko w formie wyroku skazującego (ewentualnie z uwolnieniem od kary) lub wyroku uniewinniającego. Umorzenie postępowania po rozpoczęciu rozprawy nie rozstrzyga sprawy pod względem merytorycznym, lecz jest tylko stwierdzeniem braku przesłanki procesowej, które uniemożliwia dalsze prowadzenie postępowania i doprowadzenia do merytorycznego rozstrzygnięcia. Dlatego w razie istnienia warunków z art. 17 § 1 k.k. orzeczenie winno zapaść w postaci wyroku uniewinniającego. Jako orzeczenia treści merytorycznej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
