Orzeczenie SN z dnia 25 listopada 1949 r., sygn. C 1490/49
1. Wznowienie postępowania o uznanie za zmarłego jest dopuszczalne na ogólnych zasadach (art. 4 k.p.n.) w przypadku, gdy zmierza ono do ustalenia odmiennej daty śmierci zaginionego. Skutki tego wznowienia dotyczą pierwotnego postanowienia jako takiego i są zupełnie niezależne od skutków drugiego sposobu zwalczania prawomocnego uznania za zmarłego w części dotyczącej daty zgonu zaginionego, przewidzianego w art. 20 pr. osob.
2. Po prawomocnym uznaniu zaginionego za zmarłego niedopuszczalne jest postępowanie o stwierdzenie zgonu tegoż zaginionego.
3. Dowód z art. 20 pr. osob. przeciwko domniemaniu śmierci prowadzić można w każdym postępowaniu, w którym ustalanie faktu śmierci ma znaczenie dla wyniku sprawy i w którym dla tego ustalenia miałoby być podstawą prawomocne postanowienie o uznaniu za zmarłego. Pozytywny wynik takiego dowodowego postępowania oddziaływa z reguły tylko miedzy stronami procesowymi i tylko w granicach przedmiotu rozstrzygnięcia tego procesu, nie dotykalne samego istnienia postanowienia o uznaniu za zmarłego, to jest ani nie uchylając, ani nie zmieniając tego postanowienia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
