Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. III FSK 1554/22
W postępowaniu podatkowym, dokument pełnomocnictwa wykazujący umocowanie do zastępstwa procesowego w postępowaniu przed organem podatkowym powinien być złożony bezpośrednio do akt konkretnego postępowania, aby mógł wywołać skutek procesowy. Wymóg ten wynika z art. 138e § 3 ustawy ordynacja podatkowa, która zobowiązuje do przedłożenia pełnomocnictwa szczególnego do akt sprawy w konkretnym postępowaniu.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Bogusław Woźniak, po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K.T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 917/22 w sprawie ze skargi K.T. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 3 marca 2022 r. nr 1401-IOM.4104.24.2022.ES w przedmiocie podatku od spadków i darowizn oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z 30 września 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 917/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.T. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 3 marca 2022 r., nr 1401-IOM.4104.24.2022.ES, w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania od decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.
Wymieniony wyrok, jak również inne przytoczone w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych, publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego (https://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.
Decyzją z 6 listopada 2019 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów ustalił Stronie wysokość zobowiązania w podatku od spadków i darowizn.
Postanowieniem z 3 marca 2022 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie stwierdził uchybienie terminowi do wniesienia odwołania od wskazanego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu wyjaśniono, że decyzję doręczono skarżącej 28 listopada 2019 r. w trybie art. 150 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm., dalej: O.p.). Termin do wniesienia odwołania upłynął 12 grudnia 2019 r., zaś odwołanie wniesiono 24 stycznia 2022 r., a więc z uchybieniem 14-dniowego ustawowego terminu.
Rozpoznając skargę od rozstrzygnięcia organu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielił pogląd Dyrektora, że decyzję wymiarową prawidłowo skierowano bezpośrednio do Strony z pominięciem pełnomocnika, który w postępowaniu tym na moment jej ekspediowania nie występował. Wbrew twierdzeniom Strony w aktach sprawy nie znajdowało się powoływane przezeń pełnomocnictwo z 18 lutego 2019 r. o bardzo ogólnym zakresie, skądinąd złożone 14 marca 2019 r. wraz z inną korespondencją do innej sprawy podatkowej. Dokument ten został złożony do akt niniejszej sprawy dopiero wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, czyli 24 stycznia 2022 r., a nie – jak podnosi w skardze pełnomocnik - 14 marca 2019 r. Sąd zastrzegł przy tym, że nawet jeśli faktycznie w tej dacie rzeczony dokument zaświadczający o udzieleniu pełnomocnictwa wpłynął do organu pierwszej instancji razem z inną korespondencją, organ ten byłby zobowiązany respektować umocowanie wyłącznie warunkiem, że trafiłoby ono do akt rozpatrywanej sprawy. Tak się natomiast nie stało, gdyż - jak sam pełnomocnik przyznał we wniosku o przywrócenie terminu - pełnomocnictwo z 18 lutego 2019 r. dołączył do wniosku o stwierdzenie nieważności innej – niż wydana w niniejszej sprawie – decyzji wymiarowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
