Wyrok NSA z dnia 20 października 2023 r., sygn. I OSK 2228/21
Pomoc społeczna
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Marian Wolanin (sprawozdawca) Sędzia del. WSA Jakub Zieliński Protokolant asystent sędziego Anna Tomaszek po rozpoznaniu w dniu 20 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej ze skargi kasacyjnej A. sp. z o.o. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2021 r. sygn. akt I SA/Wa 1861/20 w sprawie ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 maja 2020 r. nr DPS-I.5143.7.2020.PB w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za niezaprzestanie prowadzenia bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 16 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Wa 1861/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA, Sąd I instancji) oddalił skargę A. Sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej: skarżąca, skarżąca kasacyjnie) na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (obecnie: Minister Rodziny i Polityki Społecznej, dalej: Minister, organ II instancji) z 26 maja 2020 r., nr DPS-I.5143.7.2020.PB, w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za niezaprzestanie prowadzenia bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku.
W skardze kasacyjnej od przywołanego wyroku pełnomocnik skarżącej zaskarżył to orzeczenie w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, co mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.: art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634) - dalej: ppsa w zw. z art. 7, art. 8 § 1, art. 77 § 1 oraz 80 kpa, ponieważ zaskarżona decyzja utrwala niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego przez organ II instancji i nie uwzględnia wszystkich okoliczności sprawy, oraz że zaskarżona decyzja została wydana wskutek dowolnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającej na uznaniu, że skarżąca prowadzi działalność o której mowa w art. 68 ust. 1 ustawy z ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2023 r. poz. 901) – dalej: ups, z pominięciem kwestii prowadzenia działalności opiekuńczej pro bono przez stronę w przedmiotowym pensjonacie oraz tym samym braku wyczerpującego rozważenia zakresu świadczeń w tym pensjonacie, i wadliwego uznania, że są świadczone wszystkie usługi wymienione w art. 68 ust. 1 ups, w pełnym zakresie, co Sąd I instancji nieprawidłowo zaaprobował; art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 3 ppsa w zw. z art. 10 § 1 w zw. art. 77 § 1 kpa, polegającym na przeprowadzeniu postępowania II instancyjnego wobec Skarżącej w sytuacji nieuwzględnienia wniosków dowodowych, które w sposób obiektywny miały istotne znaczenie dla sprawy, jak również polegającym na niezebraniu i nierozpatrzeniu całego materiału dowodowego mimo ciążącego na organie obowiązku, co również zostało nieprawidłowo zaaprobowane przez Sąd I instancji; art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 3 ppsa w zw. z art. 11 kpa polegającym na braku należytego wyjaśnienia przez organ II instancji w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zasadności przesłanek, którymi kierował się organ I instancji wydając decyzję o nałożeniu kary pieniężnej w sytuacji, gdy przepis ten nakazuje organowi administracyjnemu sporządzenie uzasadnienia w sposób wyjątkowo staranny, tak, aby strona miała pełną wiedzę co do przesłanek zastosowania określonych w rozstrzygnięciu przepisów, co jak wyżej zostało nieprawidłowo zaaprobowane przez Sąd I instancji; art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 3 ppsa w zw. z art. 15 kpa wyrażającym się w braku ponownego rozpatrzenia sprawy co do istoty przez organ II instancji i sprowadzenie uzasadnienia jedynie do oceny zasadności zarzutów postawionych w stosunku do decyzji organu I instancji, co jak wyżej zostało nieprawidłowo zaaprobowane przez Sąd I instancji; art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 3 ppsa w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 78 § 1, art. 79 § 2 oraz art. 81 kpa, polegającym na pominięciu w sprawie wniosków dowodowych strony z pisma z 7 lutego 2020 r., nadanego na adres organu I instancji przed datą wydania decyzji (art. 57 § 5 pkt 2 kpa), co doprowadziło do braku wyczerpującego zebrania i dogłębnego rozważenia całości materiału dowodowego, w szczególności braku rozważenia w skarżonej decyzji kwestii prowadzenia działalności opiekuńczej pro bono przedmiotowego pensjonatu, a nadto braku wyczerpującego rozważenia zakresu świadczeń w tym pensjonacie, i wykazania, że są świadczone wszystkie usługi wymienione w art. 68 ust. 1 u.p.s., w pełnym zakresie i tym samym uniemożliwienie stronie wyczerpującego wypowiedzenia się w przedmiocie prowadzenia działalności nie dla zysku w przedmiotowym pensjonacie oraz w przedmiocie zakresu działalności w tym pensjonacie, co ostało się w II instancji w postępowaniu administracyjnym oraz jak wyżej zostało nieprawidłowo zaaprobowane przez Sąd I instancji; art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 3 ppsa w zw. z art. 189a § 1 kpa w zw. z art. 133 ups, przejawiające się w braku rozważenia przesłanek zawartych w kpa odnośnie odstąpienia od wymierzenia kary oraz miarkowania kary administracyjnej, a także braku wyznaczenia terminu stronie na usunięcie ewentualnych naruszeń, co ostało się w II instancji w postępowaniu administracyjnym oraz jak wyżej zostało nieprawidłowo zaaprobowane przez Sąd I instancji.
Z ostrożności procesowej strona skarżąca zarzuciła także naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię - poszerzenie hipotez norm wynikających z poniżej wskazanych przepisów i zarazem zaaprobowanie niewłaściwego zastosowania takich norm przez organy I i II instancji, a to: art. 22 pkt 10 ups w zw. z art. 130 ust. 4 ups, gdyż decyzja ta utrzymywała nieprawidłową wykładnię celowościową tych przepisów wobec pominięcia faktu, że ich zadaniem jest kontrola placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w zakresie standardów usług socjalno-bytowych i przestrzegania praw tych osób oraz doprowadzenie placówek do stanu zgodnego z aktualnym prawem i poprzez to zapewnienie pensjonariuszom właściwych warunków pobytu w placówce, a nie doprowadzenie, za pomocą dotkliwych kar pieniężnych, podmiot prowadzący placówkę do konieczności likwidacji działalności; art. 67 ust. 1 ups i art. 68 ust. 1 w zw. z art. 69 ust. 1 ups, poprzez zaaprobowanie wykładni będącej udziałem organów I i II instancji przez Sąd I instancji (s. 9 uzasadnienia), że jednostka organizacyjna niewymieniona w art. 57 ust. 1 pkt 2 ups, będąca jednostką organizacyjną działającą nie dla zysku w ramach osoby prawnej - skarżącej będącej osobą prawną, że nawet w sytuacji niebycia podmiotem określonym w art. 57 ust. 1 pkt 2 ups i nieprowadzącym działalności gospodarczej w placówce, wymagane jest uzyskanie zezwolenia właściwego wojewody.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
