Wyrok NSA z dnia 26 lutego 2020 r., sygn. II OSK 31/19
Administracyjne postępowanie; Ewidencja ludności
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 303/18 w sprawie ze skargi Z. K. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2018 r. sygn. IV SA/Wa 303/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA"), oddalił skargę Z. K. (dalej: "Skarżący") na decyzję Wojewody Mazowieckiego (dalej: "Wojewoda") z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...]. w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego
W uzasadnieniu przedstawiono następującą argumentację faktyczną i prawną: wnioskiem z dnia [...] lipca I. K. (dalej: "Wnioskodawczyni"), wystąpiła o wymeldowanie Skarżącego z pobytu stałego w budynku nr [...] przy ul. [...] w [...]. Po przeprowadzeniu postępowania, w ramach którego przesłuchano świadków i strony oraz dwukrotnie dokonano oględzin lokalu, Burmistrza [...] (dalej: "Burmistrz"), decyzją z dnia [...] października 2017 r. nr [...], orzekł o odmowie wymeldowania Skarżącego z pobytu stałego. W odwołaniu Wnioskodawczyni zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych wskazując, że Skarżący od roku nie przebywa w miejscu stałego zameldowania. Wojewoda, zaskarżoną decyzją, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017r. poz. 1257, dalej: "K.p.a.") w zw. z art. 35 ustawy z 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz.U. z 2017 r. poz. 657, dalej: "ustawa"), uchylił w całości decyzję Burmistrza o odmowie wymeldowania Skarżącego z pobytu i orzekł o jego wymeldowaniu. Organ odwoławczy uznał, że w rozpatrywanej sprawie spełnione zostały przesłanki określone w art. 35 ustawy, a z akt sprawy jasno wynika, że przedmiotowy budynek mieszkalny nie jest miejscem zamieszkania na pobyt stały Skarżącego i nie znajduje się tam centrum jego spraw życiowych. Wynika to z wyjaśnień samego Skarżącego, oświadczenia Wnioskodawczyni, zeznań świadków, a także przeprowadzonych oględzin miejsca stałego pobytu. Wojewoda podkreślił, że chociaż w toku niniejszego postępowania Skarżący konsekwentnie deklarował chęć powrotu do przedmiotowego domu, to jednocześnie zwracał się o przyznanie lokalu socjalnego lub umożliwienie zamieszkiwania w dotychczasowym miejscu pobytu do czasu otrzymania takiego lokalu z gminy. Powyższe wskazuje na to, że Skarżący chce uzyskać jakiekolwiek miejsce, w którym będzie mógł zamieszkać, a niekoniecznie odzyskać miejsce stałego zameldowania. Skarżący złożył pozew o przywrócenie naruszonego posiadania po zdarzeniu z sierpnia 2017 r., zaś przestał mieszkać w przedmiotowym lokalu co najmniej od marca 2017 roku. Wojewoda wyjaśnił również, że w obecnym stanie prawnym ewidencja ludności jest instytucją służącą odzwierciedleniu stanu faktycznego, dostarcza organom wiedzy o rzeczywistym miejscu pobytu obywatela i w żaden sposób nie wiąże się ze sferą praw do lokalu bądź zajmowanego pomieszczenia. Nieodłącznym składnikiem systemu ewidencji ludności jest mechanizm wymeldowania, a więc formalnego usuwania informacji o zameldowaniu, jeżeli informacja ta przestaje obrazować wynikający z uprzedniego zgłoszenia stan faktyczny.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
