Wyrok NSA z dnia 20 listopada 2020 r., sygn. II FSK 2214/18
Egzekucyjne postępowanie
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek, po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 641/17 w sprawie ze skargi D. S.A. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 stycznia 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 641/17 po rozpoznaniu w trybie uproszczonym sprawy ze skargi D. S.A. z siedzibą w W. uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 listopada 2016 r. oraz postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 18 sierpnia 2016 r. w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym, a także postanowienie z dnia 21 lipca 2016r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz postanowienie z dnia 31 maja 2016 r. Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. w przedmiocie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów.
Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2016 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W., jako organ egzekucyjny, uznał za niezasadny zarzut nieistnienia obowiązku, braku wymagalności obowiązku, określenia obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, braku uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, niespełnienia w tytule wykonawczym wymogów określonych w art. 27 u.p.e.a. zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego oraz uznał za niedopuszczalny zarzut nieistnienia obowiązku z uwagi na przedawnienie.
W związku z wniesionym zażaleniem na powyższe rozstrzygnięcie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowieniem z dnia 29 listopada 2016 r. utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. Wskazał, że w zakresie zarzutu z art. 33 § 1 pkt 1, 2, 3 i 7 u.p.e.a. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. był związany stanowiskiem wierzyciela, tj. Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W., który w postanowieniu z dnia 31 maja 2016 r. utrzymanym w mocy postanowieniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 lipca 2016r. uznał zarzut nieistnienia obowiązku, braku wymagalności obowiązku, określenia obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, braku uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia za niezasadny, a zarzut z art. 33 § 1 pkt 1 z uwagi na przedawnienie za niedopuszczalny. Odnośnie zarzutu z art. 33 § 1 pkt 1, tj. nieistnienia obowiązku z uwagi na błędne naliczenie odsetek wierzyciel wyjaśnił, iż w tytule wykonawczym uwzględnił przerwy w naliczeniu odsetek zgodnie z art. 24 ust 5 ustawy o kontroli skarbowej oraz art. 54 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) - dalej "O.p." - wskazując na następujące przerwy w ich naliczaniu: od 29 września 2008r. do 5 września 2012 r., od 5 grudnia 2012 r. do 11 stycznia 2013r., od 28 marca 2014r. do 9 lutego 2015r. Decyzją z dnia 21 stycznia 2015 r. Odnosząc się do zarzutu przedawnienia obowiązku wierzyciel stwierdził, iż jest niedopuszczalny, gdyż zarzut ten został uznany za niezasadny przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w postępowaniu odwoławczym od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2012r. a stanowisko to podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 września 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 492/13 pomimo wydania wyroku uchylającego zaskarżoną decyzję. Powyższe świadczy, iż przedmiotowy zarzut był przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu: administracyjnym i sądowym. Zgodnie z art. 34 § 1a u.p.e.a., zarzut ten organ odwoławczy uznał za niedopuszczalny. Odnośnie zarzutu braku wymagalności obowiązku wierzyciel stwierdził, że Strona nie wniosła odwołania od decyzji z dnia 21 stycznia 2015 r. Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Warszawie i decyzja ta jest ostateczna w administracyjnym toku instancji. Zobowiązania z niej wynikające są wymagalne, natomiast argumenty stanowiące uzasadnienie złożonego zarzutu nie podlegają ocenie organu egzekucyjnego. Wierzyciel stwierdził bezzasadność zarzutu naruszenia art. 33 § 1 pkt 3 wskazując, iż obowiązek objęty zaskarżonym tytułem wykonawczym wynika bezpośrednio z ostatecznej decyzji organu podatkowego. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 33 § 1 pkt 7 z uwagi na brak uprzedniego doręczenia upomnienia zawierającego prawidłowe oznaczenie podstawy i wyliczenie egzekwowanych kwot zobowiązań podatkowych organ stwierdził, iż zarzut jest bezzasadny, ponieważ Spółka nie skorzystała z prawa wniesienia odwołania od decyzji organu pierwszej instancji, egzekucja należności wynika, więc z ostatecznej decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 21 stycznia 2015 r. a zatem mają do niej zastosowanie przepisy § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 2014r. w sprawie określenia należności pieniężnych, których egzekucja może być wszczęta bez uprzedniego doręczenia upomnienia. Zdaniem wierzyciela wskazanie rozporządzenia w części E poz. 9 tytułu bez konkretnego przepisu tego rozporządzenia jest wystarczające i stanowi podstawę prawną, do której odwołuje się art. 27 § 1 pkt 12 u.p.e.a.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
