Wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2019 r., sygn. II FSK 214/18
Interpretacje podatkowe
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia WSA del. Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 5 października 2017 r. sygn. akt I SA/Rz 515/17 w sprawie ze skargi K. B. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 kwietnia 2017 r. nr 0461-ITPB2.4511.1061.2016.4.IB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz K. B. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 515/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie na skutek skargi K.B. uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 kwietnia 2017 r. nr 0461-ITPB2.4511.1061.2016.4.IB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Wyrok ten w całości jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (CBOSA).
Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł pełnomocnik Organu, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie w całości i oddalenie skargi, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, oraz o zasądzenie na rzecz Organu kosztów postępowania według norm przepisanych.
Autor skargi kasacyjnej zarzucił - na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej: P.p.s.a.) - naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 20 ust. 6 lit. a) w związku z art. 4 ust. 1 w powiązaniu z art. 22 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz.U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899 z późn. zm.; zwanej dalej: "Konwencją") z uwagi na błędną wykładnię tych przepisów, a w konsekwencji wadliwą ocenę możliwości zastosowania, polegającą na uznaniu przez Sąd, że organ interpretacyjny bez odniesienia się do elementów przedstawionego stanu faktycznego [w ocenie składu orzekającego Skarżący jasno i dobitnie wskazał, że zatrudniające go przedsiębiorstwo, pomimo posiadania statutowej siedziby na wyspie M. (terytorium zależne Wielkiej Brytanii) posiada faktyczny zarząd na terenie Norwegii czyli innymi słowy centrum zarządzania tego przedsiębiorstwa znajduje się w Norwegii, a nadto podkreślił, że pracodawca ten nie posiada zakładów ani stałych placówek poza Norwegią i stamtąd otrzymuje swoje wynagrodzenie], mogących mieć wpływ na ustalenie rezydencji podatkowej przedsiębiorstwa zatrudniającego Skarżącego, bezpodstawnie uznał, kierując się li tylko łącznikiem formalnoprawnym (miejscem siedziby statutowej), że przedsiębiorstwo to nie jest rezydentem norweskim, w związku z czym do Skarżącego w sytuacji przedstawionej we wniosku w odniesieniu do dochodów z pracy najemnej świadczonej na statku badawczym w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii nie będzie miała zastosowania regulacja wynikająca z art. 20 ust. 6 lit. a) Konwencji, podczas gdy - zdaniem organu - skoro art. 4 Konwencji rozróżnia pojęcie siedziby zarządu i miejsca faktycznego zarządu, wobec czego nie można, jak to uczynił WSA w Rzeszowie, utożsamiać siedziby pracodawcy z miejscem faktycznego zarządu ani tym bardziej na potrzeby ustalania siedziby pracodawcy wykorzystywać kryterium miejsca faktycznego zarządu (miejsce faktycznego zarządu powinno bowiem być brane pod uwagę tylko w sytuacji wystąpienia kolizji, tj. w sytuacji gdy siedziba podmiotu w rozumieniu art. 4 ust. 1 Konwencji znajduje się w obydwu Umawiających się Państwach), to z uwagi na wykonywanie przez Skarżącego pracy najemnej w morskiej strefie przybrzeżnej Norwegii dla pracodawcy nieposiadającego miejsca zamieszkania ani siedziby w Norwegii, jego dochody z tej pracy podlegają opodatkowaniu - stosownie do art. 20 ust. 6 lit. a) Konwencji - wyłącznie w Polsce; tym samym nie znajduje zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania określona w art.'22 ust. 1 ww. Konwencji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
