Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. I FSK 206/17
Podatek od towarów i usług
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Bożena Dziełak (sprawozdawca), Protokolant Krzysztof Osial, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 25 października 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 780/16 w sprawie ze skargi B. A. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 18 maja 2016 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do grudnia 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od B. A. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w S. kwotę 1.350 (słownie: tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Zaskarżonym wyrokiem z 25 października 2016 r. sygn. akt III SA/Sz 780/16, powołując się na art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) - dalej "P.p.s.a.", Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie ("WSA") oddalił skargę wniesioną przez Skarżącego - B. A., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie ("Dyrektor IS") z 18 maja 2016 r. uchylającą decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z 11 czerwca 2015 r., w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2011 r. i określającą za te miesiące kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.
Jako niezasadne Sąd pierwszej instancji ocenił zarzuty naruszenia wskazanych w skardze przepisów postępowania, tj. art. 122, art. 181, art. 187 § 1, art. 191 i art 233 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) - dalej "O.p.".
WSA zgodził się z Dyrektorem IS, że prowadzone przez Skarżącego rejestry sprzedaży VAT za miesiące od stycznia do grudnia 2011 r. były nierzetelne w części dotyczącej przychodów z tytułu usług księgowych. Oznacza to, że dane wynikające z ksiąg nie pozwalały na określenie podstawy opodatkowania z tytułu sprzedaży tych usług, co uprawniało organ podatkowy do określenia podstawy opodatkowania w tym zakresie w drodze oszacowania na podstawie art. 23 § 1 pkt 2 i § 5 O.p. WSA zaakceptował również, jako spełniającą wymogi z art. 23 § 5 O.p., przyjętą przez organy podatkowe własną metodę szacowania, uwzględniającą treść oświadczeń kontrahentów biura rachunkowego Skarżącego, okres świadczenia usług, ceny usług wynikające z umów przedstawionych przez kontrahentów, kwoty wpłacone przez kontrahentów na rachunek bankowy Skarżącego i tytuły tych wpłat, a także informacje uzyskane z innych urzędów skarbowych o kontrahentach, którzy jako adres prowadzenia rachunkowości zgłosili adres biura rachunkowego Skarżącego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
