Wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2018 r., sygn. II FSK 1561/16
Organ odwoławczy może przeprowadzić jedynie uzupełniające postępowanie dowodowe. Jeżeli natomiast postępowanie dowodowe nie zostało przeprowadzone przez organ pierwszej instancji w ogóle, albo też wymagane jest uprzednie przeprowadzenie postępowania dowodowego w znacznej części, organ odwoławczy powinien uchylić decyzję i przekazać sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA (del.) Bogusław Wolas (sprawozdawca), Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S.A. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 2 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Po 1238/15 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koninie z dnia 31 marca 2015 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Po 1238/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A. [...] S.A. w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 31 marca 2015 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r.
Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji podał, że z uzasadnienia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 31 marca 2015 r., którą uchylono decyzję organu I instancji w całości i przekazano sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia wynika, że organ odwoławczy uznał, że pojęcie "eksploatacji autostrady płatnej" należy interpretować ściśle, a to oznacza, iż działalność taka ma polegać na konserwowaniu, utrzymywaniu oraz pobieraniu opłat od korzystających z autostrady, czyli ma zapewnić techniczną obsługę autostrady oraz bezpieczeństwo korzystania z niej. Tym samym nie można za taką eksploatację uznać działalności gospodarczej, prowadzonej na gruntach położonych w pasie drogowym oraz przy pomocy tam zlokalizowanych budowli, jeżeli działalność ta ma jedynie podnieść komfort korzystania z autostrady. Podkreślono, że podmiotem eksploatującym autostradę jest A. [...] S.A., następca prawny strony umowy koncesyjnej, natomiast działalność gospodarczą z wykorzystaniem gruntów i budowli prowadzi poddzierżawca P. [...] S.A., a zatem podmiot, który nie może eksploatować autostrady. Z powyższego wywiedziono, że zarówno rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej na terenie MOP (w zakresie sprzedaży paliw, usług hotelarskich, gastronomicznych), jak i podmiot ją prowadzący, wykluczają możliwość uznania, iż działalność ta polega na eksploatacji autostrady płatnej w rozumieniu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm., dalej "u.p.o.l."). W konsekwencji SKO stwierdziło, że - co do zasady - zgadza się z organem I instancji, który w zaskarżonej decyzji opodatkowując kwestionowane przez spółkę obiekty uznał, iż służą one działalności innego rodzaju niż transport drogowy w sensie stricte niż eksploatacja autostrad płatnych, ponieważ nie są związane ściśle z eksploatacją autostrad płatnych, a zatem służą prowadzeniu dodatkowej działalności gospodarczej o charakterze komercyjnym. Jednocześnie SKO stwierdziło, że na uwzględnienie częściowo zasługiwał zarzut naruszenia art. 210 § 4 oraz art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez niepełne uzasadnienie zaskarżonej decyzji, polegające na braku odrębnego odniesienia się do poszczególnych kategorii budowli, a zwłaszcza w kwestii poszczególnych przedmiotów opodatkowania, łącznej wartości przedmiotów stanowiących podstawę opodatkowania, oraz powierzchni opodatkowania gruntów. W szczególności wskazano, że organ I instancji powołując się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji na deklarację podatkową, złożoną przez poddzierżawcę P. [...] S.A. za 2010 r., nie włączył tej deklaracji do toczącego się postępowania. Ponadto zarzucono, że nie można jednoznacznie stwierdzić jaką wartość budowli organ I instancji przyjął jako podstawę opodatkowania, gdyż w jednym miejscu podał "Budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o wartości 5.115.197,21 zł" (str. 9 decyzji), a w innym miejscu uzasadnienia wskazał, że "A. [...] S.A. nie wykazała do opodatkowania budowli o wartości 5.063.073,00 zł" (str. 13 decyzji). Zwrócono także uwagę, że organ I instancji podniósł, iż do ustalenia kwoty podatku od budowli za 2011 r. (mylnie podając 2010 r.) przyjął wartość z deklaracji P. [...] (str. 13 decyzji), gdy tymczasem P. [...] w zestawieniu środków trwałych budowli według CIT na 2011 r. wykazał początkową wartość budowli w kwocie 5.234.823,46 zł. Uznano także, że w zaskarżonej decyzji brak jest ponadto uzasadnienia przyjętej do opodatkowania powierzchni gruntów, w sytuacji, gdy przedmiotem poddzierżawy był grunt o powierzchni 7,5 ha, natomiast organ I instancji przyjął do opodatkowania grunty o powierzchni 35.546 m2. Stwierdzono także, że różna jest ilość budowli wykazana przez P. [...] Sp. z o. o., a opodatkowana w zaskarżonej decyzji z odmiennymi, przyporządkowanymi tym budowlom, numerami inwentarzowymi. Podkreślono, że Wójt Gminy R. w ogóle nie uzasadnił tych rozbieżności pomiędzy swoimi ustaleniami, przyjętymi za podstawę faktyczną decyzji, a źródłami dowodowymi, na które się powołuje w zaskarżonej decyzji. W związku z tym uznano, że uniemożliwiono organowi odwoławczemu kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia w zakresie przedmiotów i podstawy opodatkowania, a tym samym ustalenia prawidłowej wysokości - określonego zobowiązania podatkowego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
