Wyrok NSA z dnia 22 sierpnia 2017 r., sygn. I OSK 3048/15
Przyjmuje się, że orzeczenie sądu pierwszej instancji uchyla się spod kontroli instancyjnej w przypadku braku wymaganych prawem części (np. nieprzedstawienia stanu sprawy, czy też niewskazania lub niewyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia), a także wówczas, gdy będą one co prawda obecne, niemniej jednak obejmować będą treści podane w sposób niejasny, czy też nielogiczny, uniemożliwiający jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego i prawnego, stanowiącego podstawę kontrolowanego wyroku sądu.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia del. WSA Iwona Kosińska Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S.A. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 833/15 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w G. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P. S.A. z siedzibą w G. na sprecyzowaną w sentencji decyzję Wojewody Mazowieckiego.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
niniejsze postępowanie zostało wszczęte na wniosek skarżącej Spółki z dnia [...] października 2013 r., w którym domagała się ona od Prezydenta [...] ustalenia odszkodowania z tytułu pozbawienia jej prawa użytkowania wieczystego działek nr [...] i [...], które mocą decyzji tego organu z dnia [...] czerwca 2009 r. zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości stanowiącej działkę nr [...], zostały wydzielone pod urządzenie - jak podała - drogi ogólnodostępnej. W decyzji tej stwierdzono, iż nowe działki przeznaczone są do połączenia odpowiednio z nieruchomościami sąsiednimi oraz znajdują się na terenie przewidzianym m. in. pod zabudowę mieszkaniową i mieszkaniowo - usługową z zielenią i urządzeniami obsługi. Podział był zgodny z planem zagospodarowania przestrzennego, a to uchwałą nr [...] Rady Gminy [...]z dnia [...] stycznia 2001 r. w sprawie ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów Przedpola Pałacu [...] (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 47, poz. 449), w którym jest "postulowana ulica dojazdowa lub wewnętrzna o ruchu uspokojonym w miejscu wyznaczonym planem". Jako podstawę prawną żądania wskazała art. 129 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), dalej ugn, w związku z art. 1 Pierwszego Protokołu Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 21 ust. 2 Konstytucji RP. Wedle jej twierdzeń, wspomniane działki tworzą ulicę bez nazwy, z której mogą korzystać wszyscy bez ograniczeń i w każdym czasie może być zaliczona do jednej z kategorii dróg publicznych. Skarżąca Spółka dowodziła, że w ten sposób została pozbawiona służącego jej prawa użytkowania wieczystego terenu. Decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. odmówiono wnioskowi, twierdząc że w sprawie nie ma zastosowania art. 129 ust. 5 pkt 3 ugn, gdyż nie doszło do pozbawienia strony praw do przedmiotowej nieruchomości, albowiem nie jest i nie była ona przeznaczona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cel publiczny - drogę publiczną. Ponadto nie nastąpiło ograniczenie korzystania z niej, jak również działki nie są ogólnodostępne, tylko służą mieszkańcom budynków mieszkalnych wielorodzinnych zbudowanych przez wnioskującą Spółkę. Zaskarżoną decyzją Wojewoda Mazowiecki utrzymał to rozstrzygnięcie w mocy. W jej uzasadnieniu podał, że podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 129 ust. 5 pkt 3 ugn, zgodnie z którym starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, wydaje odrębną decyzję o odszkodowaniu, gdy nastąpiło pozbawienie praw do nieruchomości bez ustalenia odszkodowania, a obowiązujące przepisy przewidują jego ustalenie. W sprawie nie doszło do wypełnienia dyspozycji zacytowanego przepisu, albowiem skarżąca Spółka nie została pozbawiona praw do nieruchomości. Nie świadczy o tym podnoszona przez stronę ogólna dostępność przedmiotowych działek, jako drogi, bo może ona nadal swobodnie, w ramach przysługującego jej prawa, nimi rozporządzać. Organy władzy publicznej nie ograniczyły, ani nie próbowały ograniczyć prawa użytkowania wieczystego, nie narzucono użytkownikowi wieczystemu budowy drogi wewnętrznej, pieszej, ciągu pieszo - jezdnego czy trawnika. Sposób zagospodarowania przedmiotowego gruntu zależny był tylko i wyłącznie od użytkownika wieczystego, bowiem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że przedmiotowe działki położone są na terenie zabudowy mieszkaniowej z usługami towarzyszącymi oraz przeznaczone są do połączenia z nieruchomościami sąsiednimi. Według Wojewody, zarówno treść decyzji podziałowej z [...] czerwca 2009 r., jak i postanowienia obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu, nie pozwalają na sformułowanie wniosku o skutecznym wydzieleniu spornych działek pod drogę publiczną w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013, poz. 260, ze zm.). Kwestie klasy i parametrów drogi nie mają bowiem znaczenia dla uznania drogi za drogę publiczną. Zaliczenie drogi do kategorii dróg publicznych, tak w planie miejscowym, jak i w trybie ustawy o drogach publicznych nie może opierać się na jakichkolwiek przypuszczeniach. Organ pierwszej instancji ustalił, że działki nr [...] i [...] nie znajdują się w wykazie dróg publicznych, wykorzystywane są zaś przede wszystkim jako ciąg komunikacyjny przez mieszkańców budynków mieszkalnych wielorodzinnych zbudowanych przez stronę postępowania. Zatem prawidłowo przyjął, że w sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 129 ust. 5 pkt 3 ugn. Z kolei odnosząc się do zarzutu odwołującej się odnośnie pominięcia przez organ pierwszej instancji postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym postulowana jest ulica dojazdowa lub droga wewnętrzna o ruchu uspokojonym w miejscu wyznaczonym planem, organ odwoławczy wskazał, że użyte w planie miejscowym określenia "ulica dojazdowa" czy "droga wewnętrzna" nie są tożsame z określeniem "droga publiczna", z którym to pojęciem (droga publiczna) wiążą się określone skutki prawne na gruncie różnych regulacji prawnych (dotyczące finansowania dróg publicznych, inwestycji drogowych, administracji drogami publicznymi, nabywania nieruchomości zajętych bądź przeznaczonych pod drogi publiczne). Skoro miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie przewidywał dla terenu objętego podziałem drogi publicznej, to odmowa ustalenia przez organ pierwszej instancji odszkodowania za sporne działki jest prawidłowa. Poza tym w księdze wieczystej prowadzonej dla spornych działek brak jest wpisu podmiotu publicznoprawnego jako nabywcy tegoż gruntu pod drogę publiczną na podstawie ostatecznej decyzji podziałowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
