Wyrok NSA z dnia 29 marca 2017 r., sygn. I GSK 623/15
Celne prawo
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia NSA Lidia Ciechomska - Florek (spr.) Sędzia del. NSA Anna Apollo Protokolant Sylwia Koszewska po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. S.A. z siedzibą we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 30 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Gd 778/14 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą we Wrocławiu na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Gdyni z dnia 10 lipca 2014 r. nr [...]; [...] w przedmiocie cła antydumpingowego oraz określenia kwoty podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Gd 778/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie ze skargi S. S.A. z siedzibą we Wrocławiu (skarżąca), uchylił decyzję Dyrektora Izby Celnej w Gdyni z 10 lipca 2014 r. nr 320000-IPCW-6700-116/14/JN w przedmiocie cła antydumpingowego oraz określenia kwoty podatku od towarów i usług. Sąd I instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia. Decyzją z dnia 10 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Celnej w Gdyni (dalej: Organ lub Dyrektor IC), na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 749; dalej; o.p.) w związku z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 727 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w Gdyni z 3 kwietnia 2014 r., w której organ określił kraj pochodzenia towaru, objętego zgłoszeniem celnym z 7 lutego 2012 r. jako Chiny, stawkę ostatecznego cła antydumpingowego w wysokości 62,9%, kwotę cła antydumpingowego w wysokości 407.083,00 zł, podatek VAT w wysokości 255.663,00 zł oraz odstąpił od poboru odsetek wynikających z art. 65 ust. 5 ustawy Prawo celne oraz art. 37 ust. 1a ustawy o podatku VAT.
Dyrektor IC w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia stwierdził, że 7 lutego 2012 r. skarżąca zgłosiła celem dopuszczenia do obrotu towar - siatkę podtynkową z włókna szklanego, zaklasyfikowaną do kodu 7019 59 00 10, sprowadzoną z Tajwanu wg faktury importowej z dnia 30.12.2011r., wystawioną przez eksportera A. W dniu 3 grudnia 2013 r. Naczelnik Urzędu Celnego w Gdyni (dalej: organ I instancji) otrzymał raport OLAF z 6 listopada 2013 r., dotyczący unikania ceł antydumpingowych na import chińskich tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych jako pochodzących z Tajwanu, przedstawiający szczegóły przeładunku tkanin siatkowych z włókien szklanych pochodzących z ChRL i eksportowanych do UE z Tajwanu, na podstawie którego wszczął postępowanie celne w sprawie kontroli ww. zgłoszenia celnego. Organ podkreślił, że funkcjonariusze OLAF zestawili przesyłki numerycznie, podając opis towaru, ilość opakowań i masę brutto oraz numery kontenerów. Stwierdzony przez OLAF proceder polegał na wprowadzeniu towarów pochodzących z Chin do wolnej strefy, przeładunku ich do innego kontenera i wystawieniu nowych dokumentów w celu ukrycia faktycznego pochodzenia towarów, co powodowało obejście obowiązku zapłaty należnego cła antydumpingowego. Zadeklarowano tajwańskie pochodzenie towarów, które faktycznie pochodziły z Chin. Rozpoznając skargę na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: Sąd pierwszej instancji) stwierdził, że skarga podlegała uwzględnieniu, choć nie wszystkie jej zarzuty Sąd pierwszej instancji podzielił. Przedmiotem kontroli Sądu pierwszej instancji w rozpoznawanej sprawie były decyzje organów celnych ustalające, że krajem pochodzenia importowanego przez skarżącą spółkę towaru nie jest Tajwan, a Chiny. Na skutek przeprowadzonych ustaleń organy celne nałożyły na skarżącą spółkę cło antydumpingowe i podatek od towarów i usług. Podstawą prawną dokonania przez organ celny kontroli zgłoszenia celnego był art. 78 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. UE.L.92.302.1 ze zm.), zgodnie z którym po zwolnieniu towarów organy celne mogą z urzędu lub na wniosek zgłaszającego dokonać kontroli zgłoszenia. Przedmiotem importu w sprawie były tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych, dla których wskazano kod TARIC 7019 59 00 19. Dla towarów zgłaszanych do procedury dopuszczenia do obrotu w dniu przyjęcia przedmiotowego zgłoszenia celnego, tj. 7 lutego 2012 r., pochodzących z Tajwanu, zaklasyfikowanego do ww. kodu TARIC, stawka celna erga omnes wynosiła 7 %. Na podstawie Rozporządzenia Komisji (UE) Nr 138/2011 z 16 lutego 2011 r., nakładającego tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej ( Dz.U. UE.L.2011.43.9), na niektóre tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych o wadze powyżej 35g/m², objęte niektórymi kodami, pochodzące z Chin, nałożono tymczasowe cło antydumpingowe w wysokości 62,9%. Następnie 10 sierpnia 2011 r., weszło w życie Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) Nr 791/2011r. z 3 sierpnia 2011 r. ( Dz.U.UE.L.2011.204.1), w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego i ostatecznego pobrania tymczasowego cła nałożonego na przywóz niektórych rodzajów tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na mocy którego na towary pochodzące z Chin została utrzymana stawka na poziomie określonym dla cła tymczasowego - 62,9%. Sąd pierwszej instancji zauważył, że organ odwoławczy w opisie ustalonego stanu faktycznego wskazał, że skarżąca zgłosiła celem dopuszczenia do obrotu towar - siatkę podtynkową z włókna szklanego zaklasyfikowaną do kodu TARIC 7019 59 00 10. W zgłoszeniu celnym widnieje jednak kod TARIC 7019 59 00 19. Jest to o tyle istotne, że w rozporządzeniu Komisji (UE) Nr 138/2011 z 16 lutego 2011 r., jak i w rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 791/2011r. z 3 sierpnia 2011 r. widnieją zapisy, że tymczasowe i ostateczne cło antydumpingowe nakłada się na przywóz tkanin siatkowych (szczegółowo opisanych), obecnie objętych kodami TARIC m.in. 7019 59 00 10. Nie budziło wątpliwości Sądu pierwszej instancji, że towary ujęte w przedmiotowym zgłoszeniu celnym objęte są przepisami ww. rozporządzeń, bowiem są tożsame z towarami klasyfikowanymi w 2011 r. do kodów TARIC 7019 59 00 10 (nie było to też kwestionowane przez skarżącą), natomiast w dniu dokonania zgłoszenia celnego, czyli 7 lutego 2012 r. towary takie klasyfikowane były do kodu TARIC 7019 59 00 19 (Informacja Taryfowa Systemu Isztar). Sąd zwrócił uwagę, że organ odwoławczy powinien przy opisie stanu faktycznego kwestię tę wyjaśnić, a nie dokonywać opisu stanu faktycznego w sposób - co najmniej - uproszczony. Sąd zauważył, że Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych OLAF przeprowadził przy współpracy tajwańskich władz administracyjnych dochodzenie dotyczące unikania ceł antydumpingowych na import chińskich tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych przez ich deklarowanie jako pochodzących z Tajwanu. Sąd wyjaśnił następnie, że Raport OLAF nr [...] z 6 listopada 2013 r. z przeprowadzonego dochodzenia wpłynął do Naczelnika Urzędu Celnego w Gdyni 3 grudnia 2013 r. Na treści raportu oparły się organy celne ustalając, że tkaniny siatkowe o otwartych oczkach z włókien szklanych miały chińskie pochodzenie. Z przywołanych przepisów wynikało wprost w ocenie Sądu pierwszej instancji, że raport OLAF stanowi dopuszczalny dowód w postępowaniu administracyjnym lub sądowym i posiada taką samą wartość dowodową, jak podobne dokumenty sporządzane w postępowaniach prowadzonych przed organami krajowymi. Sąd uznał, że raport OLAF jest dokumentem, na podstawie którego możliwe jest dokonanie przyporządkowania kontenerów, w których przedmiotowy towar opuścił Chiny i kontenerów, w których towar ten, po przeładowaniu, został przywieziony do Polski. Wskazał przy tym na treść załącznika 2 do raportu OLAF stwierdzając, że wskazane kontenery z tkaninami siatkowymi z włókien szklanych wyeksportowano z Chin, eksporterem była firma B., importerem - firma C., a towar został ujęty w deklaracji importowej i następnie przeładowany do innych kontenerów. Zgodnie z deklaracją eksportową eksporterem była D., a importerem - skarżąca spółka. W obydwu deklaracjach importowej i eksportowej na kraj pochodzenia wskazano Chiny. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, w rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 187 § 1 oraz art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej, w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd pierwszej instancji nie podzielił jednak zarzutów skargi dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego skutkujących pozbawienia skarżącej "prawa do obrony" ponieważ z treści aktów prawnych normujących działanie OLAF wynikało, że nie przewidują one możliwości udziału przedsiębiorstw w czynnościach OLAF, kończących się sporządzeniem raportu. Sąd pierwszej instancji wskazał następnie, że zgodnie z art. 106 § 3 p.p.s.a. sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Przeprowadzenie przez sąd dowodów następuje wobec powyższego jedynie wówczas, gdy dana okoliczność może być wyjaśniona przez uzupełniający dowód z dokumentu. Tymczasem wnioski skarżącej zawarte w skardze dotyczyły przeprowadzenia dowodów z dokumentów w postaci raportów kontroli z produkcji siatki podtynkowej wraz z oświadczeniem firmy z 21 kwietnia 2014 r. na okoliczność istnienia zakładów produkcyjnych na Tajwanie i wyprodukowania w tych zakładach siatki podtynkowej, m.in. objętej przedmiotowym zgłoszeniem i wydruków ze strony internetowej na okoliczność rzeczywistego przedmiotu działalności prowadzonej przez wskazane firmy. W ocenie Sądu pierwszej instancji skarżąca dowodami tymi miała na celu wykazanie stanu faktycznego odmiennego od ustalonego w decyzjach, wobec czego Sąd pierwszej instancji uznał, że przeprowadzenie takich dowodów nie mieściło się w ramach art. 106 § 3 p.p.s.a. Ponadto do skargi dołączono kserokopie nie przetłumaczonych dokumentów, w związku z czym podlegały one oddaleniu. Kończąc rozważania Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że procedura nakładania ceł antydumpingowych na podstawie Rozporządzenia Komisji (UE) Nr 138/2011 i Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 791/2011r. jest zgodna z Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1225/2009, zaś akty prawne dotyczące OLAF nie są powiązane z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1225/2009. Zdaniem Sądu w sprawie nie miało zastosowania przywołane przez skarżącą Rozporządzenie Komisji (UE) Nr 437/2012 z 23 maja 2012 r. ( Dz. U. UE. L 2012.134.12), które weszło w życie 25 maja 2012 r. i nie stanowiło podstawy wydanej decyzji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
