Wyrok NSA z dnia 20 września 2016 r., sygn. I OSK 102/16
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Marzenna Glabas Protokolant sekretarz sądowy Małgorzata Zientala po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1192/15 w sprawie ze skargi E.A. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora nauk ekonomicznych oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1192/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E.A.a na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora nauk ekonomicznych.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że uchwałą z dnia [...] stycznia 2013 r. Rada Wydziału Finansów i Ubezpieczeń Uniwersytetu Ekonomicznego w K. (dalej jako Rada Wydziału), na podstawie art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595 ze zm., dalej ustawa o stopniach naukowych) oraz art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 84, poz. 455, dalej ustawa zmieniająca), odmówiła wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora nauk ekonomicznych skarżącemu - doktorowi habilitowanemu nauk humanistycznych w zakresie nauki o polityce. Powyższa uchwała zapadła w głosowaniu tajnym, w którym wzięło udział 17 spośród 24 uprawnionych członków Rady Wydziału, za wszczęciem postępowania oddano 0 głosów, przeciwko wszczęciu postępowania 15 głosów i oddano 2 głosy wstrzymujące się.
W odwołaniu od powyższej uchwały E.A. wskazał, że zaskarżona uchwała nie została poparta żadnym merytorycznym uzasadnieniem, a jedynie w punkcie drugim zawiera wynik tajnego głosowania rzekomo uprawnionych do udziału w nim członków Rady Wydziału. Skarżący wskazał, że przedmiotowa uchwała jest sprzeczna z bardzo dobrą opinią Komisji Profesorskiej oraz uchwałą Rady Wydziału Ekonomiczno - Menadżerskiego Wyższej Szkoły Handlowej we W.
Zaskarżoną decyzją, działając na podstawie art. 21 ust. 2 w zw. z art. 27 ustawy o stopniach naukowych, Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów utrzymała w mocy zaskarżoną uchwałę organu kolegialnego. Komisja wskazała, że Sekcja Nauk Ekonomicznych, po zapoznaniu się z odwołaniem oraz po wysłuchaniu opinii recenzentów Centralnej Komisji, w głosowaniu tajnym wypowiedziała się przeciw przyjęciu odwołania i uchyleniu zaskarżonej uchwały. Następnie Prezydium Centralnej Komisji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji, wypowiedziało się w głosowaniu tajnym przeciw przyjęciu odwołania i uchyleniu zaskarżonej uchwały. Organ wyjaśnił, że rozpoznając odwołanie nie znaleziono obecnie wystarczających podstaw do uznania, iż skarżący spełnia wymagania określone w art. 26 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych, tj. iż wymieniony posiada osiągnięcia naukowe znacznie przekraczające wymagania stawiane w przewodzie habilitacyjnym.
Centralna Komisja uznała także poprawność przeprowadzonej procedury postępowania profesorskiego Rady Wydziału, wskazując że Zespół powołany przez Radę rozpoznał wniosek skarżącego i uznał między innymi, że przedstawiona monografia, będącą książką profesorską, jak i dorobek naukowy skarżącego trudno uznać za opracowania o znaczącym wkładzie do nauk ekonomicznych. Rada Wydziału na posiedzeniach, które odbyły się w dniach 13 grudnia 2012 r., [...] stycznia 2013 r. oraz 21 marca 2013 r. dyskutowała na temat wniosku skarżącego. Brak jest zatem w ocenie organu podstaw do uznania zaskarżonej uchwały za wydaną bez namysłu i analizy przekazanej dokumentacji. Organ zaznaczył także, że wskazana w odwołaniu opinia Komisji Profesorskiej jest bardzo pozytywna w swoim wydźwięku, ale jednocześnie bardzo ogólna w odniesieniu do sfery naukowej. Odnosi się ona przede wszystkim do pracy w praktyce i postawy życiowej odwołującego się.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego E.A. zarzucił organowi naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy zaskarżonej uchwały pomimo, iż naruszała ona przepisy art. 27 ustawy o stopniach naukowych i § 20 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 września 2011 r. w sprawie szczegółowego trybu i warunków przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich, w postępowaniu habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. z 2011 r. Nr 204, poz. 1200, dalej rozporządzenie); naruszenie art. 138 §1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy zaskarżonej uchwały pomimo, iż naruszała ona przepis § 21 rozporządzenia, który został niewłaściwe zastosowany; naruszenie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji nieuchylenie zaskarżonej uchwały; naruszenie art. 107 §1 i § 3 k.p.a., poprzez brak uzasadnienia faktycznego i uzasadnienia prawnego decyzji; a także naruszenie art. 77 § 1 k.p.a., poprzez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i oparcie decyzji o opinie recenzenta, przyjmując ją za prawidłową, podczas gdy zawierała ona istotne błędy oraz opinię biegłej, pomimo, że opinia ta nie zawierała treści merytorycznej i wobec powyższego nie mogła stanowić podstawy decyzji.
W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wniosła o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 88/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E.A.
Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2015 r. sygn. akt I OSK 2881/14 Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej E.A., uchylił powyższy wyrok, wskazując, że skarżący skorzystał z możliwości jakie dawał art. 33 ust. 2 ustawy zmieniającej i wniósł o procedowanie w sprawie według przepisów ustawy o stopniach naukowych w kształcie obowiązującym do dnia 30 września 2011 r. i na podstawie tych przepisów odmówiono mu wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora nauk ekonomicznych. Tymczasem Sąd pierwszej instancji dokonał oceny legalności zaskarżonej decyzji według powołanej ustawy o stopniach naukowych, ale w kształcie obowiązującym od 1 października 2011 r.
Oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), wymienionym na wstępnie wyrokiem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że w niniejszej sprawie w toku postępowania o odmowie wszczęcia postępowania o nadanie tytułu nie doszło do naruszenia trybu postępowania określonego przepisami ustawy o stopniach naukowych, jak też rozporządzania. Sąd wyjaśnił, że zgodnie z obowiązującymi przepisami Rada jednostki organizacyjnej może powołać, spośród jej członków posiadających tytuł profesora, zespół w celu przygotowania wniosków co do wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora, przy czym przedmiotowe czynności nie mogą ograniczać się tylko do formalnej oceny wniosku (wnioski wyciąga się z oceny, analizy), lecz muszą mieć szerszy zakres, po to aby rada mogła podjąć rozstrzygnięcie w sprawie. W przeciwnym razie powoływanie zespołu profesorskiego tylko do oceny formalnej wniosku (§ 20 rozporządzenia) byłoby bezcelowe. Zatem zespół jest podmiotem pomocniczym działającym w imieniu i na rzecz rady, powołanym do dokonania ustaleń za radę wydziału.
Sąd wskazał także, że z protokołu posiedzenia Rady Wydziału z dnia [...] stycznia 2013 r. jednoznacznie wynika, iż podczas obrad tej Rady odczytano całość protokołu z posiedzenia Zespołu i podjęto dyskusję w sprawie wniosku skarżącego o nadanie tytułu naukowego profesora, a następnie w głosowaniu tajnym (przy zachowaniu kworum, piętnastoma głosami przeciw i dwoma wstrzymującymi) podjęto uchwałę odmawiającą wszczęcia postępowania o nadanie skarżącemu tytułu profesora.
Sąd podkreślił także, że fakt iż uzasadnienie uchwały Rady, ograniczające się jedynie do podania wyników głosowania i nie przedstawia w sposób przekonujący argumentów, którymi kierował się organ, nie oznacza jednak, iż podjęta uchwała nie ma oparcia w materiale dowodowym. Ponadto brak wyczerpującego uzasadnienia nie obarcza uchwały taką wadą, która bezwzględnie nakazywałaby jej wyeliminowanie z obrotu prawnego przez organ odwoławczy.
Sąd wyjaśnił również, że organ odwoławczy wydał zaskarżoną decyzję z naruszeniem 6 miesięcznego terminu określonego w art. 21 ust. 2 ustawy o stopniach naukowych, uchybienie to jednak w ocenie Sądu pozostaje bez wpływu na wynik sprawy, albowiem wskazany termin ma charakter instrukcyjny, a przez to jego niedotrzymanie nie stanowi o wadliwości prawnej zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia.
Sąd podkreślił, że w postępowanie odwoławcze uregulowane przepisami ustawy o stopniach naukowych nie przebiega identycznie jak postępowanie odwoławcze prowadzone na podstawie przepisów k.p.a. Wskazał, że Centralna Komisja jest organem uprawnionym do konwalidowania mniej istotnych wad orzeczeń organu pierwszej instancji, ponadto uprawniona była do pominięcia udziału strony w postępowaniu i do przeprowadzenia swoistego, ograniczonego, postępowania dowodowego. Sąd podkreślił, że Komisja uzyskała dwie recenzje uznające, że dorobek skarżącego jest niewystarczający do wszczynania postępowania o nadanie tytułu profesora. Ponadto przedmiotowe opinie zostały przedstawione i omówione na posiedzeniu Sekcji Nauk Ekonomicznych, która oceniła, że dorobek naukowy skarżącego nie spełnia ustawowych kryteriów warunkujących wszczęcie postępowania w sprawie nadania tytułu naukowego, zaś uchwała Sekcji przedstawiona została na posiedzeniu Prezydium Komisji. Powyższe zdaniem Sądu pozwala przyjąć, iż organ postępował zgodnie z wymogami wynikającymi z ustawy o stopniach naukowych i Statutu Centralnej Komisji z dnia 15 października 2007 r. Sąd zaznaczył, że zaskarżona decyzja podjęta została w głosowaniu tajnym, co w zdecydowany sposób utrudnia sporządzenie jej uzasadnienia, zawiera ona jednak wystarczającą argumentację, pozwalającą na ocenę jej legalności. Wynika z niej w sposób jednoznaczny dlaczego Komisja uznała stanowisko Rady za słuszne. W ramach postępowania sądowego nie dochodzi do oceny trafności opinii recenzentów w aspekcie dorobku naukowego kandydata i jego wartości naukowej.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł E.A., zaskarżył go w całości, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania. W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, tj.:
1. art. 145 §1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 107 § 1 k.p.a. oraz art. 27 ustawy o stopniach naukowych polegające na oddaleniu skargi i zaakceptowaniu istotnego naruszenia procesowego organu drugiej instancji poprzez wadliwe wskazanie podstawy prawnej, tj. wskazanie jako podstawę przyjętego w sprawie rozstrzygnięcia art. 21 ust. 2 w związku z art. 27 ustawy o stopniach naukowych, bez powołania konkretniej jednostki redakcyjnej art. 27, co nie pozwalało na dokonanie subsumcji stanu faktycznego pod wskazaną w decyzji normę prawną i stanowi istotne uchybienie procesowe niepozwalające na weryfikację prawidłowości podjętego w sprawie rozstrzygnięcia;
2. art. 145 §1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 107 § 1 k.p.a. oraz art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy o stopniach naukowych (przez jego zastosowanie) i art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy o stopniach naukowych (przez jego niezastosowanie) poprzez oddalenie skargi na decyzję, która nie wskazywała dającej się zweryfikować podstawy prawnej oraz utrzymała w mocy wadliwe rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji wskazując jako podstawę prawną art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy o stopniach naukowych, który to przepis stanowi podstawę wszczęcia postępowania w sprawie o nadanie tytułu profesora, nie zaś podstawę odmowy wszczęcia tego postępowania, bowiem odmawiając wszczęcia postępowania należało wskazać art. 27 ust. 3 pkt 1 cytowanej ustawy, którego nie powołał w rozstrzygnięciu ani nawet w uzasadnieniu żaden z organów orzekających w sprawie;
3. art. 145 §1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 11 i art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 15 k.p.a. oraz w związku z art. 78 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej polegające na oddaleniu skargi i zaakceptowanie istotnego naruszenia procesowego organu drugiej instancji jakim było utrzymanie, na podstawie art. 21 ust. 2 w związku z art. 27 ustawy o stopniach naukowych, w mocy uchwały Rady Wydziału, która to uchwała nie posiadała faktycznego i prawnego uzasadnienia decyzji, co uniemożliwiło realizację prawa strony do obrony gwarantowanego Konstytucją RP.
Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:
Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm., dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał jej w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.
W skardze kasacyjnej zarzucono jedynie naruszenie przepisów postępowania. Zatem należy na wstępie wyjaśnić, że stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. zaskarżone orzeczenie podlega uchyleniu, gdy sąd stwierdzi inne naruszenie (niż w pkt 1 b) przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zatem aby sąd uwzględnił skargę z powodu takich naruszeń, konieczne jest aby organ administracji nie tylko uchybił przepisom postępowania ale musi także zachodzić prawdopodobieństwo oddziaływania tych naruszeń na wynik sprawy administracyjnej. W rezultacie jeśli skarżący kasacyjnie zarzuca, że organ uchybił tym przepisom, to zobowiązany jest wykazać, że uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy. Brak wykazania takiego wpływu w skardze kasacyjnej, nawet przy wykazaniu, że uchybienie miało miejsce, czyni taki zarzut nieskutecznym. Analiza uzasadnienia skargi kasacyjnej prowadzi do wniosku, że autorka skargi kasacyjnej nie wykazała, że podniesione uchybienia wpłynęły na wynik sprawy, co zostanie wykazane poniżej.
Nie ulega wątpliwości, jak to trafnie zarzuca się w skardze kasacyjnej, że Centralna Komisja naruszyła art. 107 § 1 k.p.a. Z przepisu tego wynika, że organ powinien w decyzji wskazać podstawę prawną rozstrzygnięcia. W zaskarżonej decyzji jako podstawę wskazano między innymi przepis art. 27 ustawy o stopniach naukowych bez przytoczenia jego ustępu i punktu, z których ten przepis się składa. Już z przedmiotu sprawy ale także z rozstrzygnięcia i uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w sposób oczywisty wynika, że organ uznał, iż organ zajmował się odmową wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Treść przepisu art. 27 ustawy o stopniach naukowych w jego ust. 2 stanowi o uprawnieniu jednostki organizacyjnej do wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora. Natomiast ust. 3 tego przepisu reguluje przedmiot uchwał, jakie może podjąć ta jednostka organizacyjna, w postępowaniu w sprawach o nadanie tytułu profesora. Punkt 1 ustępu 3 art. 27 ustawy o stopniach naukowych, reguluje jeden ze sposobów zakończenia takiego postępowania, jest nim uchwała w przedmiocie wszczęcia postępowania i a contrario o odmowie jego wszczęcia. Zatem nie budzi żadnych wątpliwości, że wskazany przez Centralną Komisję art. 27 ustawy dawał podstawę prawną Radzie Wydziału do odmowy wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora. W tych okolicznościach nie można zgodzić się z twierdzeniami skarżącego kasacyjnie (zresztą szarzej nierozwiniętymi), że uchybienie to nie pozwala na dokonanie subsumcji stanu faktycznego pod wskazaną w decyzji normę prawną i na weryfikację prawidłowości podjętego rozstrzygnięcia. Jak wykazano wyżej. Choć podstawa prawna nie została sprecyzowana to jednak faktycznie istniała. Zatem uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy.
Wyżej przedstawiony wywód w znacznej części odnieść można do drugiego zarzutu postawionego w skardze kasacyjnej. Odnosi się on do zaakceptowania przez Centralną Komisję i Sąd, braku wskazania prawidłowej podstawy prawnej przez Radę Wydziału w podjętej przez nią uchwale. Rada Wydziału powołała jako podstawę prawną między innymi art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy o stopniach naukowych. Wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie nie można zgodzić się z tym, że jest to podstawa nieprawidłowa. Ale słusznie twierdzi skarżący, że należy ją uznać za niepełną. Rzeczony ust. 2 pkt 2 dawał Radzie Wydziału uprawnienie do wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora. Uprawnione wydaje się jednak twierdzenie, że a contrario z braku wystąpienia przesłanek do wszczęcia postępowania, daje on również podstawę do odmowy jego wszczęcia. Taki sposób powoływania podstawy prawnej jest zaakceptowany w praktyce orzeczniczej. Tym samym przywołanie tej normy nie jest uchybieniem. Pożądanym jednak było aby przywołać przede wszystkim, jak to zasadnie podnosi skarżący, art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy o stopniach naukowych. Jednak brak ten nie miał wpływu na wynik sprawy, z przyczyn podanych już przy ocenie uchybienia co do prawidłowości wskazania podstawy prawnej przez organ odwoławczy. Bowiem skoro nie ma wątpliwości, że taka podstawa prawna istniała a jedynie nie została w pełnym zakresie wskazana, to także w tym przypadku, nie można zgodzić się z twierdzeniami skarżącego kasacyjnie (i tu szarzej nierozwiniętymi), że uchybienie to nie pozwala na dokonanie subsumcji stanu faktycznego pod wskazaną w decyzji normę prawną i na weryfikację prawidłowości podjętego rozstrzygnięcia.
Odnosząc się do trzeciego zarzutu zawartego w skardze kasacyjnej, należy także zgodzić się ze skarżącym, że uzasadnienie uchwały jest bardzo lakoniczne. Zawiera jedynie dane skarżącego, sposób głosowania, ilość głosujących i szczegółowy wynik głosowania. Nie ulega zatem wątpliwości, że uzasadnienie to nie spełnia wymogów art. 11 i 107 § 3 k.p.a. Uchybienie to nie miało jednak wpływu na wynik sprawy i jako takie nie mogło być przyczyną uwzględnienia skargi przez Sąd pierwszej instancji. Naczelny Sąd Administracyjny w tym zakresie w całości podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji. Zwrócić bowiem należy uwagę na wyjątkowy charakter wynikający ze specyfiki spraw o nadanie tytułu profesora. Przepisy art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych jedynie odsyłają do odpowiedniego stosowania k.p.a. i to tylko w odniesieniu do kwestii nieuregulowanych w tej ustawie. Wbrew twierdzeniom autorki skargi kasacyjnej Rada Wydziału podejmując uchwałę o odmowie wszczęcia postępowania dysponowała znaczącym materiałem dowodowym, umożliwiającym jej podjęcie prawidłowej uchwały po dokonaniu oceny, czy przedstawiony dorobek naukowo-badawczy oraz osiągnięcia dydaktyczne skarżącego spełniają przesłanki z art. 26 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych. Rada dysponowała materiałami złożonymi przez skarżącego. Natomiast powołany przez nią zespół składający się z pięciu profesorów z Wydziału Finansów i Ubezpieczeń, dokonał szczegółowej oceny dorobku i osiągnięć skarżącego. Wynika to z obszernego protokołu zespołu z dnia 9 stycznia 2013 r. Na posiedzeniu Rady Wydziału dnia [...] stycznia 2013 r., przed podjęciem kwestionowanej uchwały o odmowie wszczęcia postępowania, odczytano całość protokołu z posiedzenia Zespołu, przeprowadzono dyskusję sprawie wniosku skarżącego o nadanie tytułu naukowego, co wynika wprost z protokołu sporządzonego z tego posiedzenia. W tych okolicznościach zarzucana wada uzasadnienia uchwały nie uzasadniała wyeliminowanie jej z obrotu prawnego. Nie można w tym miejscu zapominać o tym, że na skutek odwołania organ odwoławczy ponownie rozpoznał sprawę przeprowadzając własne postępowanie z udziałem dwóch niezależnych recenzentów. Organ odwoławczy potwierdził stanowisko Rady Wydziału. Dlatego słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, że wada uzasadnienia uchwały nie mogła spowodować uwzględnienia skargi, bowiem brak było przesłanek z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.
W rezultacie za nieuprawniony należy uznać także zarzut naruszenia art. 15 k.p.a. i 78 Konstytucji. Przepisy te dotyczą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego i wynikającego z niej prawa do zaskarżenia orzeczeń wydanych w pierwszej instancji. Skarżący z tego uprawnienia skorzystał. Ponadto należy zwrócić uwagę, że sprawę ponownie rozstrzygnął organ odwoławczy, przeprowadził nowe postępowanie, dokonując własnej oceny wniosku skarżącego. Dlatego uchybienia w zakresie uzasadnienia uchwały Rady Wydziału nie wpłynęły na pozbawienie go prawa wynikającego z tych przepisów.
Jedynie końcowo należy stwierdzić, a to z braku zarzucenia naruszenia przepisów dotyczących prawidłowości ustalonego stanu faktycznego, ale z powodu podnoszenia tej kwestii w uzasadnieniu wskazanych wyżej podstaw skargi kasacyjnej, że skarżący nie wykazał, że nieprawidłowości składu Rady Wydziału, w którym została podjęta uchwała o odmowie wszczęcia postępowania, były tego rodzaju, że uchwała ta powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego. Skarżący twierdzi, że jak to wyjaśniła Centralna Komisja Do Spraw Stopni i Tytułów, w głosowaniu brała udział jedna osoba nieuprawniona. Ta nieprawidłowość nie mogła jednak wpłynąć na wynik sprawy. Bowiem nawet przy pominięciu tej osoby było zachowane quorum określone w art. 20 ust. 1 i 2 ustawy o stopniach naukowych, a głos osoby nieuprawnionej, przy 15 głosach przeciwko wszczęciu postępowania, na 17 osób głosujących nie wpłynął na wynik sprawy.
Należy także podkreślić, że Naczelny Sąd Administracyjny w ramach postępowania sądowego nie jest uprawniony do merytorycznej oceny trafności opinii powołanego zespołu i recenzentów w aspekcie dorobku naukowego skarżącego i jego wartości naukowej.
Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego na podstawie art. 184 p.p.s.a. ją oddalił.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
