Postanowienie NSA z dnia 29 listopada 2016 r., sygn. I FSK 1319/16
Odrzucenie skargi
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Krystyna Chustecka, , , po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 216/15 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 16 grudnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień 2006 r. postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 216/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę M. K. (dalej: jako: "skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 16 grudnia 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień 2006 r.
Z uzasadnienia postanowienia wynika, że skarżący został wezwany do uzupełnienia braku formalnego skargi przez podanie wartości przedmiotu zaskarżenia. Wezwanie w tym zakresie, po dwukrotnym awizowaniu przesyłki, zostało uznane za doręczone w dniu 4 maja 2015 r. skarżący w zakreślonym siedmiodniowym terminie nie uzupełnił braku formalnego skargi, w związku z czym zaszły podstawy do odrzucenia tej skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.).
W skardze kasacyjnej od powyższego postanowienia pełnomocnik skarżącego wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
- art. 73 P.p.s.a. przez uznanie, że w sprawie nastąpiło skuteczne doręczenie skarżącemu wezwanie do usunięcia braków formalnych skargi,
- art. 82 P.p.s.a. przez uznanie, że rozpoczął się bieg terminu do usunięcia przez skarżącego braków formalnych skargi (podanie wartości przedmiotu zaskarżenia), które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy.
Pełnomocnik zarzuca również "zbiorcze" skierowanie korespondencji zawierającej wezwania do usunięcia braków w pięciu sprawach o różnych sygnaturach I SA/Kr 216/15-220/15 w jednej kopercie, wskazując, że gdyby korespondencja z sądu została wysłana w odrębnych kopertach do każdej ze spraw to istniałoby mniejsze prawdopodobieństwo, że ze skrzynki pocztowej skarżącego zginęło aż pięć druków awiza.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie poza sporem pozostaje kwestia, że skarżący nie uzupełnił braku formalnego skargi, co skutkowało jej odrzuceniem. Kwestią sporną pozostaje natomiast skuteczność doręczenia skarżącemu wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi.
Do doręczenia wezwania doszło w trybie doręczenia zastępczego, o którym stanowi art. 73 § 1 P.p.s.a., zgodnie z którym w razie niemożności doręczenia pisma w sposób przewidziany w art. 65-72, pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy, dokonując jednocześnie zawiadomienia określonego w § 2. Zgodnie zaś z art. 73 § 2 P.p.s.a., zawiadomienie o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej, a gdy to nie jest możliwe, na drzwiach mieszkania adresata lub w miejscu wskazanym jako adres do doręczeń, na drzwiach biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe. W przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy (art. 73 § 3). Stosownie do art. 73 § 4 doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1. Z kolei zgodnie z art. 65 § 2 P.p.s.a. do doręczania pism w postępowaniu sądowym przez operatora pocztowego, stosuje się tryb doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym, jeżeli przepisy niniejszego działu nie stanowią inaczej. Tryb ten reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1222). W myśl § 7 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia po pozostawieniu zawiadomienia o możliwości odbioru przesyłki we właściwej placówce pocztowej operatora lub właściwym urzędzie gminy doręczający dokonuje adnotacji o niedoręczeniu przesyłki na formularzu potwierdzenia odbioru oraz adnotacji "awizowano dnia" na stronie adresowej niedoręczonej przesyłki i składa swój podpis. Placówka pocztowa operatora lub urząd gminy potwierdzają przyjęcie od doręczającego awizowanej przesyłki przez umieszczenie na przesyłce odcisku datownika i podpisu przyjmującego (§ 7 ust. 2 rozporządzenia). Analogiczny tryb postępowania stosuje się w przypadku powtórnego zawiadomienia o możliwości odbioru pisma, z tym że na adresowej stronie niedoręczonej przesyłki doręczający zaznacza dokonanie powtórnego zawiadomienia adnotacją "awizowano powtórnie dnia" i podpisem (§ 8 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia).
Przepisy art. 73 § 1 - 4 P.p.s.a. stwarzają możliwość skorzystania przez sąd administracyjny z instytucji tzw. domniemania doręczenia przesyłki. Oznacza to, że pismo "fizycznie" nie dociera do adresata, ale doręczyciel podejmuje odpowiednie, przewidziane powołanymi przepisami, próby doręczenia przesyłki, o czym informuje sąd w postaci właściwych adnotacji na zwróconej do nadawcy przesyłce. W takiej sytuacji sąd może uznać, że pismo zostało skutecznie doręczone. Domniemanie to może zostać obalone przez stronę jeśli wykaże ona, że nie zostały zachowane warunki skuteczności doręczenia zastępczego.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że opisany powyżej tryb doręczania przesyłek sądowych został w tej sprawie zastosowany prawidłowo.
W niniejszej sprawie przesyłka zawierająca wezwanie z dnia 13 lutego 2015 r. została awizowana - po raz pierwszy w dniu 20 kwietnia 2015 r., a wobec jej nieodebrania została powtórnie awizowana w dniu 28 kwietnia 2015 r. Przesyłkę - jako niepodjętą w terminie - zwrócono do nadawcy w dniu 5 maja 2015 r. A zatem, stosownie do art. 73 § 4 P.p.s.a., doręczenie przesyłki nastąpiło w dniu 4 maja 2015 r.
W tych okolicznościach Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie prawidłowo przyjął, że w dniu 5 maja 2015 r. rozpoczął bieg siedmiodniowy termin do wykonania wezwania i upłynął on w dniu 11 maja 2015 r.
W odniesieniu do zarzutu pełnomocnika strony o braku określenia na formularzu zwrotnego potwierdzenia odbioru w sposób precyzyjny miejsca pozostawienia awiza, wskazać należy, że jest on niezasadny, albowiem ze znajdującej się w aktach sądowych nieodebranej przesyłki listownej i dołączonego do niej formularza zwrotnego potwierdzenia odbioru jednoznacznie wynika, że zawiadomienie o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej umieszczono w oddawczej skrzynce pocztowej adresata.
Natomiast odnośnie do kolejnego zarzutu pełnomocnika strony dotyczącego pozostawienia przesyłki pocztowej w innym Urzędzie Pocztowym niż wynikało to z informacji zawartej na awizo, zauważyć należy, że argumentacja ta nie została poparta żadnym dowodem, do skargi kasacyjnej nie załączono bowiem przedmiotowego awiza na wykazanie tej okoliczności. Pełnomocnik strony nie wystąpił do Urzędu Pocztowego celem wyjaśnienia tej rozbieżności. Nie zostało również przeprowadzone postępowanie reklamacyjne w tym zakresie. Bez wszczęcia odpowiedniej procedury reklamacyjnej brak jest podstaw, aby zakwestionować okoliczności związane z doręczeniem przedmiotowej przesyłki. Nie można zatem było uznać, aby obalono - odnotowane na zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki listowej - fakt awizowania przesyłki.
Co prawda na stronie adresowej nieodebranej przesyłki znajduje się adnotacja "20 kwietnia 2015 r. - nie zastano adresata awizowano w UP [...] zawiadomienie złożono do skrzynki", jednak na tej samej stronie obok adnotacji "złożono" znajduje się stempel pocztowy [...] z datą 20 kwietnia 2015. Na tej samej stronie przesyłki umieszczone są kolejne stemple, tj. obok adnotacji "złożono powtórnie" znajduje się stempel pocztowy [...] z datą 28 kwietnia 2015 r., a obok adnotacji "zwrot nie podjęto w terminie" - stempel pocztowy [...] z datą 5 maja 2015 r. Przy każdym z ww. stempli pocztowych znajduje się podpis doręczyciela. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego informacje zawarte na zwrotnym poświadczeniu odbioru i kopercie (ww. odciski stempli pocztowych wraz z adnotacjami doręczyciela przy tych stemplach oraz na zwrotnym poświadczeniu odbioru) wskazują, że procedura doręczenia przeprowadzona została przez doręczyciela w sposób prawidłowy. Nawet gdyby przyjąć, że pierwsze awizo wskazywało inny Urząd Pocztowy niż ten w którym złożono przesyłkę, to jednak przy powtórnym awizie podano właściwy Urząd Pocztowy złożenia przesyłki sądowej, tym samym, było możliwe odebranie przesyłki w miejscu jej złożenia.
Ponadto, podkreślenia wymaga, że praktyka wysyłana przez Sąd w jednej przesyłce korespondencji dotyczącej kilku spraw, znajdujących się na tym samym etapie postępowania i do tego samego adresata nie budzi wątpliwości. W orzecznictwie wskazuje się, że dla prawidłowości dokonania w taki sposób doręczenia jest wymagane, aby okoliczność przesłania w jednej przesyłce kilku pism wynikała z dołączonego do przesyłki potwierdzenia odbioru (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 707/11, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tak było w rozpoznawanej sprawie, gdyż na kopercie oraz na dołączonym formularzu zwrotnego potwierdzenia odbioru wyraźnie zaznaczono, że przesyłka zawiera kilka pism dotyczących różnych spraw.
Podsumowując powyższe należy stwierdzić, że skoro w okolicznościach sprawy nie ulega wątpliwości, że brak formalny skargi nie został uzupełniony w zakreślonym do tego terminie, sąd pierwszej instancji był nie tylko uprawniony, ale i zobowiązany do odrzucenia skargi, a działanie takie nie stanowiło naruszenia żadnego przepisu procedury sądowoadministracyjnej.
Z tych to względów skarga kasacyjna, jako niezawierająca usprawiedliwionych podstaw, podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 w zw. z art. 182 § 1 P.p.s.a.
Odnosząc się do wniosku pełnomocnika o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, wskazać należy, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw prawnych do zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Zgodnie z art. 209 P.p.s.a., wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę (art. 200 P.p.s.a.) oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204 P.p.s.a. Żaden z tych przepisów nie znajduje zastosowania w sytuacji, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego kończące postępowanie w sprawie (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. sygn. akt I OPS 4/07).
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
