Wyrok NSA z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. II FSK 3283/14
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Alina Rzepecka, Protokolant Magdalena Sadzyńska, po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku oraz S. N. J. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 320/14 w sprawie ze skargi S. N. J. G. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2014 r. nr [...] od 0025 do 0047 [...] w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji 1) oddala skargę kasacyjną S. N. J. G., 2) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, 3) zasądza od S. N. J. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 czerwca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: "WSA") uchylił zaskarżone przez S. N. J. G. (dalej: "Skarżący") postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku (dalej: "Dyrektor IS") z dnia 10 stycznia 2014 r. w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania decyzji. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").
Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że postanowieniem z dnia 10 stycznia 2014 r. Dyrektor IS, po rozpoznaniu zażalenia Skarżącego na postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w G. (dalej: "organ I instancji") z dnia 6 września 2013 r., odmawiające wstrzymania wykonania decyzji organu I instancji z dnia 11 kwietnia 2011 r. orzekające o odpowiedzialności Skarżącego solidarnej z S. z o.o. z siedzibą w T. (dalej: "Spółka") za zaległości podatkowe tej Spółki w podatku od towarów i usług za grudzień 2005 r., styczeń - grudzień 2006 r., styczeń - październik 2007 r., utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji. Dyrektor IS wskazał, że pisma organu I instancji były kierowane na adres zamieszkania Skarżącego w S. [...]. Przesyłki zawierające te pisma zostały zwrócone do nadawcy tj. organu I instancji z adnotacją, że adresat nie podjął przesyłki oraz wskazaną datą zwrotu. Wobec powyższego nie zaistniała podstawa, aby przyjąć, że Skarżący bez własnej winy nie brał udziału w prowadzonym przez organ I instancji postępowaniu. Dyrektor IS wskazał, że przesyłki kierowane były na adres zamieszkania Skarżącego, którego on sam nie kwestionuje, przesyłki były pozostawione w placówce pocztowej przez dwa tygodnie z możliwością ich podjęcia; przesyłki te były awizowane - zgodnie z wewnętrznymi przepisami obowiązującymi na terenie S., a po dwóch tygodniach zwrócone do nadawcy; według przedstawiciela poczty szwedzkiej doszło do prawidłowego doręczenia pism kierowanych na adres Skarżącego. Okoliczność, że Skarżący nie podjął pism, mimo że o możliwości ich podjęcia był poinformowany, nie może stanowić o tym, że Skarżący bez własnej winy nie uczestniczył w postępowaniu, a przede wszystkim, że nie został poinformowany o jego wszczęciu, przysługujących prawach i samym rozstrzygnięciu. Odnosząc się do wskazanych okoliczności faktycznych, czy nowych dowodów, które mogłyby mieć wpływ na zmianę rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją ostateczną, Dyrektor IS stwierdził, że powyższe zagadnienia objęte były postępowaniem prowadzonym w zwykłym trybie i mogły być zgłaszane przez Skarżącego w toku tego postępowania. Obowiązek wykazania przesłanek egzoneracyjnych ciąży na stronie, a nie na organie podatkowym (art. 116 § 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa; Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: "o.p."). Podobnie powoływanie się Skarżącego, jako członka zarządu Spółki, na nieznajomość spraw lub stanu finansów Spółki, jak też oświadczenie o niezajmowaniu się sprawami Spółki, nie może być przesłanką mogącą mieć wpływ na kwestie związane z orzeczeniem odpowiedzialności podatkowej członka zarządu Spółki, a co za tym idzie, okoliczności te nie mogą mieć wpływu na zmianę rozstrzygnięcia. Odnosząc się do kwestii wskazania majątku Spółki, z którego możliwe byłoby pokrycie zadłużenia Spółki, Dyrektor IS wskazał, że Skarżący nie ujawnił istnienia majątki Spółki, nie wskazał nawet potencjalnie jaki byłby to majątek, nie wyjaśnił z jakich dokumentów można wywnioskować o istnieniu tego majątku oraz czy ten majątek istnieje nadal. Z kolei odnosząc się do przedstawionego w zażaleniu z dnia 17 września 2013 r., jako "nowego wątku", zgłoszenia przez Skarżącego na Policji w S. popełnienia przestępstwa na jego szkodę w związku z kradzieżą dokumentów, Dyrektor IS stwierdził, że Skarżący nie przedstawił żadnych dowodów, które uwiarygodniałyby ten wątek, ale również nie wykazał istnienia związku między zaistnieniem tego zdarzenia a przesłankami wynikającymi z art. 240 § 1 o.p. mogącymi mieć wpływ na zmianę rozstrzygnięcia w sprawie zakończonej decyzją ostateczną.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
