Wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 2015 r., sygn. I OSK 211/15
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia del WSA Marek Wroczyński Protokolant st. asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. I. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 października 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 713/14 w sprawie ze skargi A. I. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 17 października 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 713/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę A. I. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...], w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Zaskarżoną decyzją Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), zwanej dalej "K.p.a.", utrzymał w mocy własną decyzję podjętą w dniu [...] stycznia 2014 r. odmawiającą przyznania Andrzejowi Indyka renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku.
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ powołał się na treść art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stwierdził, że przyznanie świadczenia w drodze wyjątku wymaga wykazania istnienia szczególnych okoliczności, na skutek których wnioskodawca nie nabył uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym. W ocenie organu w sprawie nie wykazano aby niespełnienie warunków do świadczenia w trybie zwykłym spowodowane było okolicznościami, na które ubezpieczony nie miał wpływu.
Formułując taką ocenę organ wziął pod uwagę całkowity okres niezdolności wnioskodawcy do pracy (22 lata, 11 miesięcy i 15 dni); okres zatrudnienia który wyniósł 1 rok, 1 miesiąc i 18 dni w dziesięcioleciu w 10-leciu przed dniem powstania całkowitej niezdolności do pracy; okresy w których wnioskodawca nie podejmował zatrudnienia ani innej działalności objętym ubezpieczeniem (łącznie ponad 12 lat), co spowodowało brak uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym. Jakkolwiek art. 83 ww. ustawy nie uzależnia przyznania świadczenia od określonego okresu ubezpieczenia lub długości przerw pomiędzy poszczególnymi okresami zatrudnienia, to jednak przyczyny, dla których ubezpieczony nie nabył uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym muszą być takie, że istnieje możliwość potraktowania ich jako okoliczności szczególnych wyjątkowych (por. wyrok NSA z 30 marca 2006 r., I OSK 1328/05). Natomiast wystąpienie choroby nie zawsze jest równoznaczne z niezdolnością do pracy. Niezdolność do prawy wymaga udowodnienia daty lub czasy powstania niezdolności (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 lipca 1967 r., III URN 10/67). W niniejszej sprawie dowody takie zostały przedstawione i na ich podstawie komisja lekarska ZUS uznała wnioskodawcę za całkowicie niezdolnego do pracy i niezdolnego do samodzielnej egzystencji od 13 września 2010 r. Orzeczenie to jest wiążące dla organu, co oznacza, że ta kwestia nie może podlegać uznaniu administracyjnemu. Skoro orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 16 lutego 2011 r. wnioskodawca został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy od dnia 13 września 2010 r., to organ nie mógł przyjąć innej daty powstania niezdolności do pracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
