Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. II OSK 2262/13
Granice rozpoznania sprawy przez sąd administracyjny wyznaczone są przez granice sprawy administracyjnej, która powinna być rozumiana w znaczeniu materialnoprawnym, a nie procesowym.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędzia del. NSA Zdzisław Kostka Protokolant: starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2013 r. sygn. akt II SA/Wr 269/13 w sprawie ze skargi M. P. i E. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej nadbudowę oraz rozbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargi M. P. i E. O.na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] stycznia 2013 r. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej nadbudowę oraz rozbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze we Wrocławiu po rozpatrzeniu odwołań M. P. i E. O., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Wrocławia z dnia [...] grudnia 2012 r. ustalającą na rzecz Ł. K. warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej nadbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego dachem stromym z użytkowym poddaszem oraz rozbudowę tego budynku od strony południowo-wschodniej, przewidzianej do realizacji przy ul. R. [...]/ul. M. [...] i [...] a we W. (działka nr [...] i nr [...], [...], obręb G.).
Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ II instancji stwierdził, że decyzja Prezydenta Wrocławia odpowiada przepisom prawa materialnego i procesowego. Zgodnie bowiem z art. 56 w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm., dalej: u.p.z.p.), nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Jak wynika z art. 52 ust. 3 u.p.z.p., nie można uzależnić wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy od zobowiązania się wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych odrębnymi przepisami świadczeń lub warunków. Powołane przepisy stanowią o związanym charakterze decyzji o warunkach zabudowy. Jednocześnie organ podkreślił, że nie jest możliwe ustalenie warunków zabudowy, o ile nie zostały spełnione wymagania określone w art. 61 ust. 1 u.p.z.p. oraz przepisach odrębnych. Kolegium dodało, że badając spełnienie warunku określonego art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu, organ lokalizacyjny wyznacza, na podstawie § 3 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r., Nr 164, poz. 1588, dalej: rozporządzenie planistyczne), wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu. Granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów, przy czym przez front działki należy rozumieć część działki budowlanej, która przylega do drogi, z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę (§ 2 pkt 5 rozporządzenia planistycznego). Z posiadanych akt sprawy wynika, że organ lokalizacyjny, wyznaczając teren poddany analizie urbanistycznej, zastosował zasady wynikające z rozporządzenia planistycznego. Szerokość frontu - objętych wnioskiem lokalizacyjnym - działek nr [...] i nr [...] przy ul. M. (od której odbywają się wjazdy na te działki), wynosi bowiem ok. 36 m, a zatem trzykrotna szerokość tego frontu stanowi 108 m (3x36m=108m). Granice obszaru analizowanego winny zatem zamykać się w minimalnej odległości 108 m, licząc w każdym kierunku od zewnętrznych granic działek nr [...] i nr [...]. Granice obszaru analizowanego wyznaczono w wymaganych odległościach: od strony zachodniej - od ok. 108 m do ok. 128 m, od strony północnej - ok. 130 m, wschodniej - od ok. 200 m do ok. 290 m, a od strony południowej w odległości od ok. 115 m. Należy zauważyć, że granice obszaru poddanego analizie urbanistycznej, nie dzielą działek zabudowanych, lecz przebiegają z uwzględnieniem pełnego obrysu granic tych działek, które wchodzą w obszar analizowany (stąd fragmentami granice obszaru analizowanego są szersze niż normatywne minimum). Obszar analizowany, w ocenie Kolegium, tworzy urbanistyczną całość. Jego granice, wyznaczone z zachowaniem normatywnych odległości, zostały prawidłowo oparte na ciągach komunikacyjnych - wzdłuż ulicy G. i O. oraz wzdłuż terenów kolejowych (Tk). Tak ustalony obszar analizowany gwarantuje rzetelne i obiektywne ustalenie stanu zagospodarowania działek sąsiednich w zakresie warunków określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. z uwzględnieniem specyfiki planowanej inwestycji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
