Postanowienie NSA z dnia 10 sierpnia 2015 r., sygn. II FZ 566/15
Prawo pomocy
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Rypina, , , po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia D. A. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 610/14 w zakresie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi D. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 14 marca 2014 r. nr ... w przedmiocie w podatku od nieruchomości za 2013 r. postanawia oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (sygn. akt I SA/Łd 610/14) postanowieniem z dnia 21 maja 2015 r. odmówił D. A. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie z jej skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 14 marca 2014 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości.
Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że Sąd ten postanowieniem z dnia 13 stycznia 2015 roku oddalił wniosek strony o wyłączenie sędziów orzekających w Wydziale I Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Po złożeniu przez skarżącą zażalenia na ww. postanowienie i wezwaniu jej do uiszczenia wpisu od zażalenia w kwocie 100 zł, skarżąca zwróciła się o zwolnienie jej od wpisu od zażalenia w wysokości 100 zł.
Ze złożonego na urzędowym formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej oraz pozostałych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że skarżąca prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe, utrzymuje się z emerytury, która w 2014 r. wyniosła 21.504,54 zł netto oraz prowadzi działalność gospodarczą, z której w 2014 roku poniosła stratę w wysokości 18.500 zł. Posiada także działkę o powierzchni 818 m² , która jest wykorzystywana na cele prowadzenia działalności gospodarczej wraz z budynkiem w budowie. Sytuacja finansowa strony jest zła, co jest spowodowane nieuczciwym działaniem adwokatów i radców prawnych reprezentujących jej interesy oraz skorumpowanym działaniem organów państwowych.
Sąd dodał, iż z urzędu sądowi wiadomo, że skarżąca prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe, mieszka w domu należącym do siostry, która ponosi koszty jego utrzymania (wskazane informacje wynikają m. in. z akt sądowych o sygn.: I SA/Łd 277/14, I SA/Łd 197/14, I SA/Łd 610/14).
Referendarz sądowy postanowieniem z dnia 20 marca 2015 r. odmówił przyznania wnioskodawczyni prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny odmawiając przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie uznał, że skarżąca nie wykazała, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie. Wyjaśnił, że do wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżąca dołączyła dokumenty, w tym m.in. zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2013. Z przywołanego dokumentu wynika, iż w roku 2013 skarżąca uzyskała emeryturę w kwocie 25.026 zł rocznie (czyli ok. 2.085 zł miesięcznie), uzyskała przychód z działalności gospodarczej w kwocie 36.053 zł, przy kosztach uzyskania przychodu wynoszących 40.824 zł, co dało stratę w kwocie 4.771 zł. Skarżąca uzyskała także inny dochód w wysokości 5.581 zł. Ostatecznie strona wykazała nadpłatę w podatku dochodowym w kwocie 3.016 zł. Z przedstawionych informacji wynika, iż strona w roku 2013 osiągnęła miesięczne wpływy w kwocie ok. 5.555 zł (emerytura, przychód z prowadzonej działalności gospodarczej oraz inny dochód), przy kosztach uzyskania przychodu wynoszących miesięcznie ok. 3.402 zł. Z treści formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że w roku 2014 skarżąca uzyskała emeryturę w kwocie 21.504 zł rocznie, zatem miesięcznie ok. 1.792 zł, zaś strata z prowadzonej działalności gospodarczej wyniosła 18.500 zł na rok. Skarżąca nie wykazała żadnych stałych wydatków. W ocenie sądu okoliczność, iż skarżąca posiada stałe, miesięczne źródło dochodu (emerytura), nawet przy uwzględnieniu okoliczności, iż prowadzona działalność gospodarcza nie przynosi zysku, uzasadnia twierdzenie, iż skarżąca może bez uszczerbku dla utrzymania koniecznego ponieść koszty sądowe, które obecnie wynoszą 100 zł.
Podatniczka wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, zaskarżając je w całości i domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do Sądu pierwszej instancji w celu ponownego rozpoznania. Postanowieniu zarzuciła naruszenia przepisów postępowania tj. art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.), dalej: P.p.s.a. polegające na odmowie przyznania prawa pomocy. W jej ocenie sytuacja w jakiej się znajduje - zarówno materialna jak i zdrowotna - uzasadnia przyznanie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zażalenie skutecznie nie podważa oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji.
Prawidłowo, Sąd pierwszej instancji - po przedstawieniu podstaw prawnych związanych z instytucją prawa pomocy i przeanalizowaniu dostępnych w niniejszej sprawie danych - przyjął, że skarżąca nie spełnia warunków przyznania tego prawa, określonych w art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), dalej: P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Naczelny Sąd Administracyjny podziela zapatrywania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że ze złożonego oświadczenia o sytuacji rodzinnej i finansowej nie wynika, iż skarżąca nie jest w stanie ponieść stosownych kosztów sądowych w wysokości 100 zł, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Wynika z niego, że skarżąca prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe, mieszka w domu należącym do siostry, która ponosi koszty jego utrzymania zaś miesięcznie ma dochód z emerytury w wysokości ok. 1.792 zł. Z powyższej kwoty po zapłacie kosztów sądowych w wysokości 100 zł jest się w stanie utrzymać bez uszczerbku koniecznego dla siebie i rodziny.
Odnosząc się zaś do podnoszonej przez stronę okoliczności pogorszenia stanu zdrowia to należy uznać, że nie została ona precyzyjnie przedstawiona, a w szczególności skarżąca nie wskazała jakie problemy zdrowotne i w jaki sposób wpływają na jej sytuację finansową, której ocena jest kluczowa dla rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy. Kwestie te zostały jedynie zasygnalizowane w uzasadnieniu zażalenia, a skarżąca nie tylko ich nie wyjaśniła, ale także w żaden sposób nie uprawdopodobniła. Włączona do akt sprawy kopia zaświadczenie ZUS ZLA jest niewystarczająca dla oceny sytuacji zdrowotnej skarżącej, bowiem nie zawiera żadnej informacji medycznej poza oceną, że "chory może chodzić".
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
