Wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. I FSK 578/14
Podatnik może skutecznie powoływać się na to, że działał w zaufaniu do organów podatkowych w rozumieniu art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 roku, poz. 749) tylko wtedy, gdy działania podatnika były następstwem błędnej oceny prawnej organu podatkowego.
Teza urzędowa
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Protokolant Marta Sokołowska-Juras, po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 października 2013 r. sygn. akt I SA/Po 327/13 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 11 lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 października 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie o sygnaturze akt I SA/Po 327/13, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270) dalej p.p.s.a., oddalił skargę A.W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2011 roku. 1. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi Skarżący pismem z dnia 17 sierpnia 2011 r., działając na podstawie art. 89a ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm. - dalej w skrócie: ustawa o VAT), zawiadomił Naczelnika Urzędu Skarbowego w G., że w deklaracji podatkowej VAT-7 za lipiec 2011 r. dokona korekty podatku należnego o kwotę 76.587,62 zł. W uzasadnieniu pisma wskazał, że kwota stanowiąca pomniejszenie podatku należnego w deklaracji podatkowej VAT-7 za lipiec 2011 r. dotyczyła faktur VAT dokumentujących sprzedaż artykułów elektrycznych wystawionych przez "E." A.W. na rzecz dwóch firm: P.H.U. "M" Sp. z o.o. oraz Zakładu "E.B."., niezapłaconych w ciągu 180 dni od upływu terminu ich płatności określonego na fakturze. Wśród załączników do pisma podatnik wskazał między innymi zawiadomienia dłużników datowane na dzień 12 maja 2011 r. (P.H.U. "M" Sp. z o.o.) i na dzień 17 maja 2011 r. ("E.B.") o planowanej korekcie podatku należnego z tytułu niezapłaconych przez nich faktur dokumentujących dostawy na ich rzecz towarów handlowych, które zostały skutecznie doręczone adresatom w dniu 17 maja 2011 r. W dniu 24 sierpnia 2011 r. do siedziby Urzędu Skarbowego wpłynęła deklaracja podatkowa VAT-7 A.W. za lipiec 2011 r., w której podatnik, korzystając z tzw. ulgi za złe długi, umniejszył podatek należny o kwotę 76.587 zł (tj.: wartość VAT wynikającą z opisanych powyżej niezapłaconych faktur VAT). Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia 26 września 2012 r., określił A.W. zobowiązanie w podatku od towarów i usług za lipiec 2011 r. w kwocie 286.647 zł, i jednocześnie pozbawił podatnika możliwości skorygowania podatku należnego o kwotę 76.587 zł. W motywach rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 10 lipca 2012 r. wszczął względem A.W. postępowanie podatkowe w sprawie określenia podatku od towarów i usług za okres od 1 lipca do 31 lipca 2011 r. Organ I instancji zauważył jednak, że Skarżący powiadomił swoich dłużników (tj.: P.H.U. "M" Sp. z o.o. i "E.B.") o zamiarze skorygowania podatku należnego z tytułu wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona, w dniu 17 maja 2011 r. (data otrzymania przez wspomniane podmioty gospodarcze przedmiotowych powiadomień). W tym stanie rzeczy 14-dniowy termin uregulowania przez nich zaległości minął z dniem 31 maja 2011 r. Powołując się natomiast na dyspozycję art. 89a ust. 3 ustawy o VAT, w świetle której, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął 14-dniowy termin na uregulowanie zaległych należności, nie wcześniej jednak niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, organ I instancji stwierdził, że A.W. miał prawo do dokonania przedmiotowej korekty tylko i wyłącznie w rozliczeniu za miesiąc maj 2011 r., a nie w miesiącu lipcu 2011 r. W wyniku rozpatrzenia sprawy w toku instancji odwoławczej, Dyrektor Izby Skarbowej w P., decyzją z dnia 11 lutego 2013 r., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego, podzielając argumentację tam zawartą. 2. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Sąd wskazał, że istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy w świetle art. 89a ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym w 2011 r., podatnik miał prawo dokonać korekty podatku należnego za okres późniejszy niż pierwszy okres rozliczeniowy, w którym spełnione zostały warunki do dokonania korekty, jak twierdzi Skarżący, czy też, jak wywodzi organ podatkowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podatnik miał prawo dokonać korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, nie wcześniej jednak niż w rozliczeniu za okres, w którym uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużników zawiadomienia. Sąd przyznał rację organom podatkowym. W ocenie Sądu, z treści art. 89a ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w 2011 r., wynika, że korekta podatku należnego mogła nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, jednak nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia o zamiarze dokonania przez wierzyciela korekty podatku należnego. Powyższe oznacza więc, że przedmiotowa korekta mogła nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym upłynął termin 14-dniowy określony w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Mogło się to stać dopiero po upływie terminu 180-dniowego wynikającego z art. 89a ust. 1a i w trakcie terminu 2-letniego, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 5. Sąd za prawidłowe więc uznał stanowisko organów, że termin, w którym podatnik może dokonać korekty podatku należnego określony został przez ustawodawcę w dwóch przepisach, tj.: art. 89a ust. 2 pkt 6 i ust. 3 ustawy o VAT. Sąd dalej argumentował, że A.W. posiadał za okres od sierpnia do grudnia 2009 r. i od stycznia do sierpnia 2010 r. niezapłacone faktury VAT za dostawy towarów (materiałów elektrycznych), których dokonywał na rzecz dwóch czynnych podatników podatku VAT, tj.: P.H.U. "M" Sp. z o.o. oraz "E.B.". Poza sporem pozostaje okoliczność, że podatnik w dniach 12 i 17 maja 2011 r. wystosował do swoich dłużników zawiadomienia, w których poinformował ich o zamiarze skorygowania podatku należnego od niezapłaconych przez nich wierzytelności i dłużnicy osobiście potwierdzili odbiór powyższych zawiadomień w dniu 17 maja 2011 r. Wierzyciel jeszcze w tym samym miesiącu uzyskał informację o odbiorze przez nich przedmiotowej korespondencji. Bezsporny jest również fakt, że w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia przez dłużników, czyli do dnia 31 maja 2011 r., nie uregulowali oni swoich zobowiązań. W ocenie Sądu, organy słusznie stwierdziły, że Skarżący mógł dokonać korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużników zawiadomienia, tj. za miesiąc maj 2011 r., a nie w miesiącu lipcu 2011 r., albowiem dłużnicy zawiadomienie o zamiarze skorygowania przez wierzyciela podatku należnego, otrzymali w dniu 17 maja 2011 r., a więc termin uregulowania przez nich długu upływał z dniem 31 maja 2011 r. Zatem rozliczeniem, o którym mowa powyżej jest bez wątpienia deklaracja dla podatku od towarów i usług VAT-7 za maj 2011 r. 3. Skarga kasacyjna Skarżący w skardze kasacyjnej zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez błędne, nieadekwatne do stanu rzeczy w sprawie uzasadnienie wyroku, oraz poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, co także wpłynęło na nieprawidłowe uzasadnienie wyroku oraz rozstrzygnięcie. Dalej wskazano na zarzut naruszenia art. 113 § 1 p.p.s.a., poprzez nieprawidłowe rozpoznanie faktycznego stanu sprawy oraz zamknięcie rozprawy mimo niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, co skutkowało błędnym rozstrzygnięciem. Zarzucono też naruszenie art. 145 § pkt 1 lit. a) p.p.s.a. poprzez nieuchylenie decyzji pomimo, że wydana była z naruszeniem prawa materialnego, oraz naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., poprzez niestwierdzenie naruszenia przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. przepisu art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 roku, poz. 749 ze zm., dalej jako O.p.) i nie uchylenie decyzji. Podniesiony również został zarzut naruszenia prawa materialnego, to jest art. 89a Ordynacji podatkowej. Wskazując na powyższe, autor skargi kasacyjnej domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 4. Odpowiedź na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w P. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Podniósł, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, ani zarzutów, a zaskarżony wyrok odpowiada prawu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
