Wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. I OSK 2418/12
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Lech (spr.) sędzia NSA Monika Nowicka sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Penda po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 213/12 w sprawie ze skargi J. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności pisma dotyczącego rocznej raty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 213/12, oddalił skargę J. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności pisma dotyczącego rocznej raty za przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności.
W uzasadnieniu Sąd podał następujący stan sprawy: po rozpatrzeniu wniosku J. W., decyzją z dnia 16 marca 1998 r., Prezydent Miasta Bytomia orzekł o przekształceniu odpłatnie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej, położonej w Bytomiu, oznaczonej jako działka nr 1253/96 o powierzchni 61885 m2. oraz ustalił opłatę za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności w wysokości 15 rat równych wysokości opłaty rocznej naliczonej z tytułu użytkowania wieczystego za 1997 r., która w odniesieniu do wymienionej działki wynosiła 200.000 zł. Wskazał, iż wysokość naliczonej raty rocznej będzie waloryzowana corocznie w oparciu o średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych za rok poprzedni.
Pismem z dnia 16 marca 1999 r. Naczelnik Wydziału Geodezji i Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miejskiego w Bytomiu poinformował skarżącego o wysokości raty rocznej za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności płatnej w 1999 r. podając, iż wynosi ona 256.910,00 zł. Wskazał także termin i sposób płatności.
Skarżący pismem zwrócił się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach o stwierdzenie nieważności "decyzji" (uznając wymienione powyżej pismo za decyzję administracyjną), zarzucając, że "decyzja" wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Zaprezentował stanowisko, iż wskazane pismo stanowi decyzję administracyjną, gdyż zawiera rozstrzygniecie dotyczące obowiązku uregulowania należności w wysokości w nim wskazanej, jest kierowane do indywidualnej osoby oraz zawiera podpis osoby upoważnionej do jej wydania. Dodał, że art. 5 ust. 2 w związku z art. 1 przywołanej powyżej ustawy stanowił, iż ustalenie wysokości raty rocznej za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności następowało w drodze decyzji.
Postanowieniem z dnia [...] września 2011 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach działając na podstawie art. 61 a § 1 k.p.a., odmówiło wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności pisma z dnia 16 marca 1999 r. w sprawie rocznej raty za przekształcenie prawa wieczystego użytkowania w prawo własności z powodu niedopuszczalności wszczęcia takiego postępowania z przyczyn przedmiotowych. Organ wskazał, że przedmiotem stwierdzenia nieważności może być jedynie decyzja administracyjna (postanowienie), nie może natomiast nim być czynność materialno - techniczna. W ocenie Kolegium pismo z dnia 16 marca 1999 r. nie jest decyzją administracyjną.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach postanowieniem z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...], utrzymało w mocy swoje postanowienie z dnia [...] września 2011 r.
Organ wskazał, że wnioskodawca w istocie opiera swoją kwalifikację przedmiotowego pisma jako decyzji administracyjnej na tym, że wpływa ono na jego prawa i obowiązki. To nie może jednak być samodzielną podstawą do kwalifikacji aktu jako decyzji administracyjnej, ponieważ nie tylko decyzje oddziałują na sytuację prawną obywatela. Organ podkreślił, że w przedmiotowej sprawie o sytuacji wnioskodawcy rozstrzygnięto w decyzji Prezydenta Miasta Bytomia z dnia [...] marca 1998 r., zatem mógł on bronić się przed ingerencją w jego sytuację prawną podważając tę decyzję w zwyczajnych lub nadzwyczajnych trybach weryfikacji decyzji administracyjnych.
Na to postanowienie J. W. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, zarzucając naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., poprzez jego bezpodstawne zastosowanie wskutek uznania, że nie ma podstaw do uwzględnienia wniosku o stwierdzenie nieważności.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach podtrzymało stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu i wniosło o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 213/12, oddalił skargę i stwierdził, że przedmiotowego pisma nie można uznać za decyzję administracyjną. Sąd uznał, że pismo to nie zwiera rozstrzygnięcia władczego co do istoty sprawy. Takie rozstrzygnięcie, co do meritum sprawy zawarte zostało w decyzji z dnia 16 marca 1998 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że co prawda art. 5 ustawy z dnia 4 września 1998 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności, na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2000 r. (sygn. akt K 8/98), uznany został za niezgodny z art. 2, art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ale wnioskodawca nie uczynił nic, by zmienić w tym zakresie wymienioną powyżej decyzję, choćby w drodze złożenia wniosku o wznowienie postępowania na podstawie art. 145a k.p.a. Dlatego też decyzja ta pozostała w niezmienionym brzmieniu w obrocie prawnym. To z niej wynikał obowiązek corocznej waloryzacji ustalonej raty opłaty za przekształcenie prawa wieczystego użytkowania w prawo własności. Sąd podkreślił, że źródłem powstania obowiązku uiszczania corocznych, waloryzowanych rat pozostawała decyzja z dnia 16 marca 1998 r., zaś ustalenie konkretnej wysokości kolejnych rat rocznych następowało pismem, dla którego nie była przewidziana forma decyzji. Jednym z takich pism było pismo z dnia 16 marca 1999 r., którego to stwierdzenia nieważności domaga się skarżący w niniejszej sprawie.
W ocenie Sądu pierwszej instancji pismo z dnia 16 marca 1999 r. nie jest decyzją administracyjną i to nie dlatego, że nie posiada formy przewidzianej w art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. Pismo to nie jest decyzją z uwagi na brak oznaczenia organu (lub osoby upoważnionej) oraz brak podstawy prawnej do jej wydania.
Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie można rozszerzać instytucji "decyzja wydana bez podstawy prawnej" na pisma nie pochodzące od organu i nie mające formy decyzji. W ocenie Sądu nie może też przemawiać za uznaniem przedmiotowego pisma za decyzję twierdzenie skarżącego, że wpływa ono na jego prawa i obowiązki. Nie jest to bowiem samoistna podstawa (niezależnie od określenia obowiązków w decyzji z dnia 16 marca 1998 r.) do kwalifikacji aktu jako decyzji administracyjnej, ponieważ nie tylko decyzja oddziałuje na sytuację prawną jednostki, o czym świadczy art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz 270).
Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę kasacyjną złożył J. W., wnosząc o jego uchylenie w całości oraz o zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, to jest:
1) art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności (Dz. U. z 1998 r., Nr 156, poz. 1020 ze zm.) w związku z art. 5 ust. 4 tej ustawy w związku z art. 145 § 1 pkt 2 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., polegające na oddaleniu skargi w sytuacji, gdy nie uwzględniono rażącego naruszenia prawa w postaci dokonywania przez organ corocznie błędnej waloryzacji raty rocznej ustalonej w decyzji z 16 marca 1998 r. na kwotę 200.000,- PLN (poprzez waloryzowanie w każdym kolejnym roku zamiast 200.000,- PLN, kwot uzyskanych w wyniku waloryzacji przeprowadzonej w roku poprzednim, co doprowadziło do naliczenia w 1999 r. kwoty o ok. 128% większej od ustalonej raty rocznej w wysokości 200.000,- PLN, z czego wynika, że wskaźnik waloryzacji według organu w 1998 r. wyniósł 28,45% podczas, gdy w 1998r. wskaźnik ten wyniósł 14,9%, ponadto opłata roczna za 1999 r. była płatna z góry i jako taka nie powinna być w ogóle waloryzowana w kontekście okoliczności, że rata roczna za rok 1999 była pierwszą waloryzowaną ratą roczną, jako, że rata roczna za 1998 r. jako pierwsza rata roczna nie mogła być waloryzowana w ogóle), co pozostaje w oczywistej sprzeczności z istotą waloryzacji, która ma zapewnić wierzycielowi otrzymywanie w przyszłości świadczenia w nominalnej wysokości,
2) art. 174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 145 § 1 pkt 2 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż instytucja stwierdzenia nieważności decyzji wydanej bez podstawy prawnej ma zastosowanie jedynie w sytuacji, w której zostało wydane pismo w formie decyzji (zawierające wszystkie formalne elementy decyzji; mimo braku podstawy prawnej), gdy tymczasem nie przecząc takiemu stanowisku, instytucja stwierdzenia nieważności decyzji wydanej bez podstawy prawnej będzie mieć zastosowanie również w sytuacji, w której istnieje pismo ze wszystkimi wymogami charakteryzującymi decyzję (a więc również posiadające intytulację w postaci "decyzja") i którym nadano podmiotowi prawo lub obciążono obowiązkiem, mimo braku podstawy prawnej do jej wydania,
3) art. 174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 104 § 1 K.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., poprzez ich nieuwzględnienie i przyjęcie, iż zaskarżone wnioskiem o stwierdzenie nieważności pismo z dnia 2 lutego 2006r. nie jest decyzją, gdy tymczasem w pełni kwalifikuje się jako decyzja administracyjna (z uwagi na kreowanie obowiązku wobec obywatela) obarczona licznymi wadami skutkującymi koniecznością wyeliminowania jej z obrotu prawnego,
4) art. 174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 145 § 1 pkt 2 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz w związku z art. 45 ust. 1 Konstytucji, a także w związku z art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (dalej ETPC), poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż pismo które nie zawiera w swej szacie graficznej np. słowa "decyzja" lub nie zawiera podpisu z wyraźnym oznaczeniem organu nie jest decyzją administracyjną, co w konsekwencji powoduje, przy ocenie wiedzy i świadomości prawnej obywatela, brak możności skutecznego i efektywnego zakwestionowania czynności organu,
5) art. 174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 145 § 1 pkt 2 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji, a także w związku z art. 1 Protokołu nr 1 do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej Protokół) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na pominięciu tego aspektu sprawy, w którym jedynie na podstawie rzekomych pism organ bezpodstawnie uzyskiwał świadczenie od obywatela, który działał w pełnym zaufaniu do organów państwa, czym naruszono prawo własności J. W.
W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono między innymi, że prawo administracyjne nie zna instytucji zwykłego pisma. Zaś pismo określające wysokość raty rocznej za 1999 r. nie może zostać uznane za informację, albowiem kreuje określony obowiązek dla konkretnego obywatela. Wskazano także, że art. 5 ust. 4 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności w brzmieniu z dnia wydania decyzji przekształceniowej, to jest w dniu 16 marca 1998 r. wymagał wydania decyzji dla ustalenia wysokości pierwszej raty rocznej oraz wysokości całej należności związanej z opłatą za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Autor skargi kasacyjnej wskazał, że organ dokonywał corocznych waloryzacji, których nie można uznać jedynie za czynności techniczne, ich realizowanie co roku stanowi przejaw postępowań administracyjnych, które muszą kończyć się decyzjami ostatecznie ustalającymi wymiar należności obciążającej obywatela danego roku.
W ocenie skarżącego kasacyjnie nie ma przy tym znaczenia, że pismo z dnia 16 marca 1999 r. zostało podpisane przez naczelnika wydziału. Dla adresata decyzji jest bowiem bez znaczenia, czy upoważnienie do wydania aktu istnieje czy też nie, przekroczenie upoważnienia jest bowiem sprawą wewnętrzną między organem a danym pracownikiem i powoduje jedynie odpowiedzialność służbową.
Wskazano ponadto, że decyzja z dnia 16 marca 1998 r. nie określała obowiązku skarżącego w kolejnych latach zapłaty konkretnej kwoty.
Za koniecznością uznania wspominanego pisma za decyzję administracyjną przemawia również - w ocenie skarżącego kasacyjnie - treść art. 45 ust. 1 Konstytucji oraz art. 6 ust. 1 ETPC.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach wniosło o jej oddalenie i podzieliło poglądy zawarte w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zatem, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.
W rozpoznawanej sprawie istotne jest ustalenie, czy pismo Naczelnika Wydziału Obrotu Nieruchomościami Urzędu Miejskiego w Bytomiu z dnia 16 marca 1999 r., informujące J. W. o wysokości raty rocznej za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Tylko bowiem w takiej sytuacji skarżący mógłby żądać stwierdzenia jego nieważności na podstawie art. 156 § 1 k.p.a.
Wskazać należy, że zasadnicze cechy, jakie powinien spełniać akt, aby można go uznać za decyzję administracyjną, wymienia art. 107 § 1 k.p.a. Stosownie do powołanego przepisu decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji lub, jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego, powinna być opatrzona bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach prawidłowo uznał, że pismo Naczelnika Wydziału Obrotu Nieruchomościami Urzędu Miejskiego w Bytomiu z dnia 16 marca 1999 r. nie posiadało wszystkich wskazanych wyżej elementów. Przede wszystkim pismo to nie zawierało rozstrzygnięcia. Treść rozstrzygnięcia musi zawierać uprawnienie lub obowiązek, wyrażany w postaci formuły: przyznaję, ustalam, określam, zezwalam, wymierzam, udzielam itp. Oznacza to, że rozstrzygnięcie administracyjne nakłada na stronę postępowania administracyjnego obowiązek określonego zachowania, który to obowiązek powinien być wyrażony precyzyjnie, bez niedomówień i możliwości różnej interpretacji.
Tymczasem wskazane pismo było w istocie informacją o wysokości raty rocznej za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności płatnej w 1999 r., terminie jej wniesienia oraz wskazujące numer właściwego rachunku bankowego, na jaki należy uiścić wyszczególnioną kwotę. Pismo to nie kształtowało w sposób władczy ani praw ani obowiązków skarżącego, bowiem o obowiązku uiszczenia opłat rocznych i sposobie ich waloryzacji rozstrzygnięto w decyzji Prezydenta Miasta Bytomia z dnia 16 marca 1998 r.
W dacie sporządzenia omawianego pisma nie było również podstawy prawnej do wydania decyzji w przedmiocie waloryzacji raty rocznej z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. W dacie bowiem kierowania do skarżącego kwestionowanego pisma z dnia 16 marca 1999 r., art. 5 ustawy przekształceniowej z 1997 r. został już znowelizowany przez ustawę z dnia 3 grudnia 1998 r. o zmianie ustawy i przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności i - po zmianie stanu prawnego - ustawa przewidywała już tylko formę decyzji dla ustalenia wysokości całej należności z tytułu przekształcenia oraz wysokości pierwszej raty. Dla ustalenia zaś wysokości kolejnych rat, forma decyzji nie była już przewidziana. Raty te były wnoszone w terminie ustalonym w art. 5 ust. 4a ustawy. Oznacza to, że w dacie skierowania przedmiotowego pisma do skarżącego nie istniała podstawa prawna do wydawania decyzji o wysokości raty rocznej za rok 1999 wraz z jej waloryzacją, odrębnej od decyzji wydanej w 1998 r. o przekształceniu.
Wskazać ponadto należy, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, że Naczelnik Wydziału Obrotu Nieruchomościami Urzędu Miejskiego w Bytomiu nie jest organem administracji publicznej, ale aparatem pomocniczym organu administracji - Prezydenta Miasta Bytomia. Powyższy Wydział w tym znaczeniu nie posiada uprawnień władczych, zatem nie może być uznany za podmiot, któremu ustawa przyznaje kompetencje orzecznicze.
Takie również stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I OSK 1005/12, rozpoznając skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 stycznia 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 567/11 w sprawie ze skargi J. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności odwołania w sprawie raty rocznej opłaty za przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności.
Z tych powodów za niezasadne należy uznać zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 104 § 1 k.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.
Chybione są także zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., gdyż poddane ocenie Sądu pierwszej instancji postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] listopada 2011 r., utrzymujące w mocy postanowienie z dnia [...] września 2011 r. odmawiające wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności pisma z dnia 16 marca 1999 r., wydane zostało na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 i art. 144 oraz art. 61a § 1 k.p.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie stosował zatem powołanych w skardze kasacyjnej przepisów. Sąd pierwszej instancji powołał się wprawdzie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., ale wyłącznie w celu wskazania, że przepis ten nie stanowi argumentu przemawiającego za tezą, że pismo z dnia 16 marca 1999 r. może być kwalifikowane jako decyzja.
Weryfikując prawidłowość postanowienia organu odwoławczego i oddalając skargę, Sąd pierwszej instancji, wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie, nie naruszył również przepisów art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. Skarga J. W. na postanowienie z dnia [...] listopada 2011 r. została bowiem rozpatrzona zgodnie z obowiązującym prawem, w sposób jawny (na rozprawie), bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd administracyjny, a więc zgodnie z normami wynikającymi z powołanych przepisów.
Zamierzonego skutku nie mogły również odnieść zarzuty skargi kasacyjnej wyprowadzone z naruszenia art. 64 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, których przedmiotem jest ochrona prawa własności. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności pisma określającego wysokość raty rocznej za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, w żaden sposób nie narusza prawa własności skarżącego kasacyjnie. W niniejszej sprawie, jak wskazano już powyżej, rozstrzygana była kwestia dopuszczalności wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności pisma z dnia 16 marca 1999 r., a nie przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności skarżącego do przedmiotowej nieruchomości.
W odniesieniu do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy przekształceniowej z dnia 4 września 1997 r. (błędnie wskazanego jako zarzut naruszenia prawa procesowego) stwierdzić należy, że powołany przepis w dacie wydania zarówno postanowień organów pierwszej i drugiej instancji, jak również w dniu sporządzenia pisma z dnia 16 marca 1999 r. nie obowiązywał. Nie mogło tym samym dojść do jego naruszenia, co czyni wskazany zarzut nieskutecznym.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
