Wyrok NSA z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. II GSK 1755/13
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia del. WSA Lidia Ciechomska-Florek (spr.) Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Protokolant Mateusz Rogala po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 14 maja 2013 r. sygn. akt V SA/Wa 667/13 w sprawie ze skargi Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w L. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w L. na rzecz Ministra Pracy i Polityki Społecznej kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r. V SA/Wa 667/13, oddalił skargę Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w L. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] stycznia 2013 r. znak [...], w sprawie odmowy wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiąc czerwiec 2012 r.
Sąd I instancji, kontrolując zaskarżoną decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej jak również poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, uznał, że organy obu instancji odmawiając Wojewódzkiemu Szpitalowi Zespolonemu w L. wypłaty miesięcznego dofinansowania za wnioskowany miesiąc nie naruszyły prawa. Sąd odnosząc się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do zarzutów skargi Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w L. dotyczących naruszenia przepisów postępowania o istotnym wpływie na wynik sprawy, to jest art. 7, art. 8 i art. 107 K.p.a. oraz zarzutu naruszenia prawa materialnego, to jest art. 26 b ust 7 ustawy o rehabilitacji (...) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na zastosowaniu wykładni językowej zamiast wykładni celowościowej i funkcjonalnej, jak również do zarzutu naruszenia art. 32 ust 1 Konstytucji RP poprzez naruszenie zasady równości podmiotów wobec prawa wyjaśnił, że art. 26b ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zawiera jednoznaczny zapis, że miesięczne dofinansowanie nie przysługuje do wynagrodzenia pracownika w części finansowanej ze środków publicznych. W ocenie Sądu, na gruncie art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, nie budzi wątpliwości pojęcie "środków publicznych" jak również to, że wszystkie środki finansowe, którymi dysponuje Wojewódzki Szpital Zespolony w L., stają się środkami publicznymi z mocy i w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. Zdaniem Sądu, Samodzielne Publiczne Zakłady Opieki Zdrowotnej są jednostkami sektora finansów publicznych finansującymi swoją działalność, w tym wynagrodzenia pracowników, w całości ze środków publicznych. Bez znaczenia pozostaje zatem podnoszony przez stronę zarzut, że w art. 26b ust.7 ustawodawca nie rozróżnia, czy przepis ten dotyczy prefinansowania czy refinansowania, a także nie przesądza, na jakiej podstawie następuje przekazanie środków publicznych na wynagrodzenia. Sąd I instancji uznał, że brak jest w przepisie art. 26b ust. 7 powołanej ustawy związku pomiędzy brakiem podstawy do dofinansowania do wynagrodzenia pracownika a ukierunkowanym przekazaniem na ten cel pieniędzy ze środków publicznych. Odnosząc się do zarzutu, że Minister Pracy i Polityki Społecznej nie uwzględnił przy rozpatrywaniu sprawy zmiany stanu prawnego polegającej na wprowadzeniu w ustawie o rehabilitacji (...) w ust. 8 art. 26b przesłanek wyłączenia zastosowania ust. 7 ww. przepisu, Sąd zauważył, że ust. 8 powołanego przepisu został dodany przez art. 1 pkt 10 ustawy z dnia 28 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r., poz. 986), z mocą obowiązującą od dnia 1 października 2012 r., zaś wniosek strony został złożony w czerwcu 2012r. Sąd wyjaśnił, że zmienione przepisy ustawy o rehabilitacji mają zastosowanie do stanów faktycznych zaistniałych po dacie 1 października 2012r. (data wejścia w życie zmian) - wobec braku przepisów przejściowych. Poza wpływem na rozstrzygnięcie Sądu w rozpoznawanej sprawie pozostaje fakt zmiany stanowiska organu dotyczącego interpretacji tego przepisu, m.in., przez Prezesa Zarządu PFRON czy Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych (argumenty podniesione na etapie odwołania). Nie zasadny jest, zdaniem Sądu, zarzut naruszenia z art. 32 Konstytucji RP, gdyż nie stanowi naruszenia tego przepisu odmienne uregulowanie podobnych kwestii w przepisach dotyczących uprawnień różnych podmiotów. Zdaniem Sądu, organy administracji działały w zgodzie ze standardami zawartymi w przepisach art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art.80 Kpa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
