Postanowienie NSA z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. II FZ 1866/14
Prawo pomocy
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Beata Cieloch po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M.B. i P. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 339/13 w przedmiocie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi M. B. i P. B. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 22 lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uznania zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej postanawia: oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
M. B. i P. B. złożyli sporządzone w dniu 6 czerwca 2014 r. na urzędowych formularzach wnioski o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych, co wynika z treści pisma procesowego z dnia 14 maja 2014 r. (karta 191 akt sądowych).
Z wniosków o przyznanie prawa pomocy wynika, że Skarżący pozostają w związku małżeńskim, prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, pozostają we wspólnocie majątkowej małżeńskiej, posiadają nieruchomość rolną o pow. 57,2452 ha. W uzasadnieniu wniosków podali, że Skarżąca nie uzyskuje dochodów, pozostaje na utrzymaniu męża, natomiast Skarżący podał, cyt. "- brak znacznych dochodów, - utrzymywanie się przede wszystkim ze stosunku pracy przy uprzednim funkcjonowaniu w układzie jako pracodawca, właściciel dobrze działającej firmy, - niemożność funkcjonowania w systemie sprzed 16 lipca 2010 r., tj. przed wydaniem decyzji Starosty K. zakazującej prowadzenia działalności gospodarczej, - obsługa znacznych kwot kredytowych i leasingowych przy braku dochodów, które uprzednio przynosiła stacja kontroli pojazdów". W złożonych wnioskach podali, że w budynkach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą skarżący nie prowadzi działalności gospodarczej, ponieważ Starosta K. wydał w dniu 16 lipca 2010 r. decyzję zakazującą prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji kontroli, która była głównym źródłem utrzymania. Z tego okresu pozostały do spłaty zobowiązania w wysokości ok. 900.000 zł. Zobowiązania te Skarżący spłacają z przychodów z dzierżawy części budynków, w których Skarżący prowadził działalność gospodarczą. Wnioskodawcy podali również, że mimo korzystnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, którym uchylono ww. decyzję, Skarżący nadal nie może uruchomić ww. obiektu w takiej formie jak przed dniem 16 lipca 2010 r. Pomimo ww. faktu nadal muszą obsługiwać zaciągnięte kredyty i umowy leasingowe. Z wniosków o przyznanie prawa pomocy wynika, że dochody z tytułu wynagrodzenia za pracę w wysokości 1.680 zł brutto uzyskuje Skarżący. Z wniosku Skarżącej wynika również, że Skarżący na obecną chwilę przebywa na zasiłku chorobowym wypłacanym przez ZUS, wcześniej uzyskiwane przez niego dochody ze stosunku pracy wynosiły 1.680 zł brutto.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
