Postanowienie NSA z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. II FZ 1865/14
Prawo pomocy
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Beata Cieloch po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia P. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 174/14 w przedmiocie prawo pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 22 stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie odroczenia terminu płatności zaległości podatkowych postanawia: oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 174/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA") oddalił wniosek P. B. (dalej: "Skarżący") o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. (dalej: "Dyrektor IS") z dnia 22 lutego 2014 r. w przedmiocie odmowy odroczenia zapłaty zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za miesiąc lipiec 2013 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej jako: "p.p.s.a.").
W uzasadnieniu postanowienia WSA wskazał, że pismem z dnia 31 stycznia 2014 r. Skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 22 stycznia 2014 r., utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 5 listopada 2013 r., odmawiającą odroczenia zapłaty zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za lipiec 2013 r.
W dniu 8 sierpnia 2014 r. Skarżący złożył sporządzony na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. W uzasadnieniu wniosku podał, że nie posiada znacznych dochodów. Aktualnie utrzymuje się przede wszystkim z wynagrodzenia za pracę w kwocie 1.600 zł brutto. Wcześniej był właścicielem dobrze działającej firmy, jednakże decyzją Starosty K. z dnia 16 lipca 2010 r. zakazano mu prowadzenia działalności gospodarczej w formie stacji kontroli pojazdów, która była jego głównym źródłem utrzymania. Wskazał, że musi obsługiwać zaciągnięte w związku z funkcjonowaniem stacji kontroli pojazdów kredyty i umowy leasingowe (łącznie ok. 900.000 zł). Zobowiązania te spłaca z przychodów z dzierżawy części budynków, w których kiedyś prowadził działalność gospodarczą. Skarżący podał również, że mimo korzystnego dla niego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, którym uchylono zaskarżoną decyzję, nadal nie może uruchomić swojego obiektu w takiej formie jak przed dniem 16 lipca 2010 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
