Wyrok NSA z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. I FSK 1802/13
Jakkolwiek czynność procesowa sporządzenia pisemnego uzasadnienia, dokonywana już po rozstrzygnięciu sprawy i mająca sprawozdawczy charakter, sama przez się nie może wpływać na to rozstrzygnięcie jako na wynik sprawy, niemniej tylko uzasadnienie spełniające określone ustawą warunki stwarza podstawę do przyjęcia, że będąca powinnością sądu administracyjnego kontrola działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem rzeczywiście miała miejsce i że prowadzone przez ten sąd postępowanie odpowiadało przepisom prawa.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Hieronim Sęk, Protokolant Karolina Latarska, po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Sz 14/13 w sprawie ze skargi B. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2012 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od B. C. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w S. kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, w sprawie o sygnaturze akt I SA/Sz 14/13, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1270), dalej p.p.s.a., oddalił skargę B.C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 listopada 2012 roku w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2012 roku. Zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 16 sierpnia 2012 roku określającą skarżącemu kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym za luty 2012 roku w wysokości 43.103 zł. B.C. od dnia 18 lipca 2005 roku do dnia 31 grudnia 2006 roku prowadził działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług zakwaterowania korzystając ze zwolnienia podmiotowego w podatku od towarów i usług. Ponownie zgłosił prowadzenie działalności gospodarczej od 10 maja 2010 roku. W okresie od 10 maja 2010 roku do dnia 31 stycznia 2012 roku nie zarejestrował się dla celów podatku od towarów i usług i korzystał ze zwolnienia podmiotowego. W dniu 20 stycznia 2012 roku B.C. złożył w Urzędzie Skarbowym w K. zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R, w którym zrezygnował z dniem 1 lutego 2012 roku ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) dalej ustawa o VAT i jest od tego dnia czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 20 marca 2012 roku podatnik złożył w Urzędzie Skarbowym w K. deklarację dla podatku od towarów i usług (VAT-7) za luty 2012 roku, w której wykazał kwotę 109.758 zł do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. W złożonej w dniu 4 kwietnia 2012 roku korekcie kwota ta została wykazana jako kwota do zwrotu na rachunek bankowy podatnika. Po przeprowadzeniu u skarżącego kontroli podatkowej za luty 2012 roku, ustalono, że strona zawyżyła wykazany w przedmiotowej deklaracji podatek naliczony o kwotę 66.655,05 zł w konsekwencji nieprawidłowego ujęcia w prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług ewidencji nabyć, duplikatów faktur VAT w stosunku do których nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zdaniem organów podatkowych skarżący nieprawidłowo ujął w rejestrze zakupów za luty 2012 roku duplikaty faktur VAT, gdyż wcześniej otrzymał ich oryginały. Podatnik rozpoczął działalność gospodarczą z dniem 10 maja 2010 roku, a dla potrzeb podatku od towarów i usług zarejestrował się z dniem 1 lutego 2012 roku. Organy podatkowe wskazały przy tym na treść art.88 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o VAT. W kwestii dotyczącej nabycia przez skarżącego nieruchomości organy podatkowe wskazały, że została ona nabyta do majątku prywatnego, gdyż skarżący w chwili nabycia nie prowadził działalności gospodarczej i nie wykazał w postępowaniu podatkowym, aby nabycie nieruchomości nastąpiło w celu rozwinięcia działalności gospodarczej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyniku przeprowadzenia sądowej kontroli objętej skargą decyzji uznał, że nie narusza ona prawa. Sąd podniósł, że z treści aktu notarialnego z dnia 17 grudnia 2007 roku dotyczącego nabycia przez skarżącego nieruchomości, działki nr [...] i udziału w działce [...] położonych w U. wynika, iż działka nr [...] w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy U. przeznaczona jest pod tereny usług komercyjnych handlu, gastronomii, usług bytowych z dopuszczeniem realizacji mieszkania właściciela, ponadto w akcie notarialnym brak żadnych zapisów dotyczących celu nabycia nieruchomości. Zatem nabycie działki nr [...] wraz z udziałem w działce drogowej [...] mogło nastąpić w każdym dowolnym wskazanym wyżej celu. Uprawniony jest zatem wniosek, iż nabycie przez skarżącego wyżej wymienionej nieruchomości mogło, ale nie musiało w przyszłości być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Stosownie bowiem do treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sąd dodał, że w okresie nabywania nieruchomości skarżący nie był podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, ani nie wykonywał czynności opodatkowanych w rozumieniu art. 5 tejże ustawy. Zatem nie mógł skorzystać z prawa obniżenia podatku o jakim mowa w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług oraz w art. 168 i art. 169 Dyrektywy 2006/112/ WE. Nie był podatnikiem także w rozumieniu art. 6 tejże Dyrektywy. Sąd zauważył ponadto, że skarżący nie wykazał w postępowaniu podatkowym, że nieruchomość ta będzie przez niego wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji do wykonywania czynności opodatkowanych. Pierwsze dowody w kwestii przeznaczenia nieruchomości na cele działalności gospodarczej pojawiły się dopiero po ponad trzech latach od nabycia nieruchomości. Nie można było zatem w ocenie Sądu przyjąć, że pomiędzy nabyciem, a prowadzoną w późniejszym okresie przez skarżącego działalnością gospodarczą istnieje bezpośredni związek uzasadniający wniosek o nabyciu nieruchomości na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Odnosząc się do zagadnienia duplikatów faktur za usługi budowlane świadczone na rzecz skarżącego Sąd podniósł, że usługi te świadczone były w czasie, kiedy skarżący korzystał ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług na podstawie obowiązującej wówczas regulacji art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie powstał u niego obowiązek podatkowy w tym podatku, nie miał on też obowiązku naliczania podatku należnego, ale także nie nabywał uprawnienia do odliczania od podatku należnego kwot podatku naliczonego określonych w przywołanym powyżej art. 86 ustawy o VAT. Sąd argumentował, że duplikaty faktur są traktowane tak jak faktury VAT, odliczenia podatku wynikającego z tych faktur dokonuje się na takich samych zasadach jak dla faktury pierwotnej. Jeżeli zatem oryginał faktury mógł być rozliczony za dany miesiąc, to także duplikat faktury ma wpływ na wysokość podatku naliczonego w tym samym miesiącu. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości zarzucając mu naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez przedstawienie stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym, przyjmując stan faktyczny ustalony przez organy podatkowe, a w szczególności z pominięciem zgłoszonego przez skarżącego na każdym etapie postępowania jego wystąpienia z wnioskiem w 2008 roku o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu, po zakupie nieruchomości - działki gruntu nr [...] i udziału w działce nr [...] położonych w U. Następnie podniesiono zarzut naruszenia art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z § 2 art. 145 p.p.s.a., poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez organy podatkowe art. 120, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, polegającym na ustaleniu stanu faktycznego odnośnie celu nabytej nieruchomości gruntowej. Dalej podniesiono zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nieodniesienie się do wszystkich zarzutów skargi odnośnie prawidłowości zastosowania przez organy podatkowe art. 88 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o VAT w odniesieniu do nakładów na budowę budynku usług turystycznych z przeznaczeniem do wykonywania w przyszłości działalności opodatkowanej. W kolejnym zarzucie wskazano na naruszenie art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT poprzez błędną wykładnię i pozbawienie skarżącego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego z duplikatów faktur VAT, dotyczących poniesionych wydatków inwestycyjnych na ww. nieruchomości, co skutkuje faktycznym poniesieniem ciężaru tego podatku. Ostatni zarzut dotyczył naruszenia art. 88 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o VAT poprzez niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy. Wskazując na powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, jak również zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Dyrektor Izby Skarbowej w S. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. W jego ocenie skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw ani zarzutów, a objęty nią wyrok odpowiada prawu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
