Wyrok NSA z dnia 14 października 2014 r., sygn. I FSK 1507/13
Nie ma stawki 0 proc. dla towarów, które, choć opuściły teren UE, służyły działaniom przestępczym.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia WSA (del.) Bartosz Wojciechowski, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 14 października 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. spółka jawna J. C., D. B. z siedzibą w M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 367/12 w sprawie ze skargi B. spółka jawna J. C., D. B. z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 28 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2006 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.
1.1. Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2013 r. w sprawie III SA/Wa 367/12 ze skargi B. Spółka Jawna z siedzibą w M. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 28 listopada 2011 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2006 r., stwierdzając, że nie podlega ona wykonaniu oraz zasądził na rzecz skarżącej spółki koszty postępowania sądowego.
1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W., którą określono B. Spółka Jawna kwoty zwrotu podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe od stycznia do grudnia 2006 r. w wysokościach niższych od deklarowanych przez tę spółkę. Organy ustaliły, że spółka zajmowała się sprzedażą detaliczną telefonów komórkowych z zastosowaniem dokumentów zwrotu VAT dla podróżnych (tzw. TAX FREE). Stosowała w związku z tymi czynnościami stawkę VAT 0 %. W 2006 r. głównymi krajowymi dostawcami telefonów komórkowych do spółki były firmy: M. S. i G. Sp. z o.o. Spółka zaewidencjonowała i rozliczyła łącznie 70 faktur VAT wystawionych przez M. S. oraz 201 faktur VAT wystawionych przez G. Sp. z o.o. Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się z organem pierwszej instancji co do tego, że faktury te nie mogły stanowić podstawy odliczenia podatku naliczonego w nich wykazanego, gdyż transakcje opisane w tych fakturach nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W ocenie organów, nabycie telefonów nie nastąpiło od M.S. i G. Sp. z o.o. Sprzedaż pomiędzy M.S. i G., a w rzeczywistości pomiędzy J. K., a osobami określonymi jako "D." i "R." jedynie formalnie odbywała się za pośrednictwem podatnika. Nabywcy ci kontaktowali się z dostawcami osobiście, sami ustalali warunki zamówienia i sami ewentualnie dochodzili swoich należności bądź wyjaśniali rozbieżności pomiędzy zamówieniem, a faktyczną dostawą. Płatności dokonywane przelewem, mimo iż wpływały z rachunku podatnika, posiadały oznaczenia symbolizujące jedną z dwóch ww. osób. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej wyjaśnienia wspólników spółki są w tej kwestii mało wiarygodne - nie potrafili oni bowiem odpowiedzieć na pytania dotyczące czynności, których sami dokonywali (powód zawarcia w tytułach przelewu liter D lub R) oraz twierdzili, że nie znają tych osób, mimo iż z korespondencji elektronicznej ujawnionej na twardych dyskach komputerów należących do spółki wynikało, że osoby te ("D." i "R."), robiąc zamówienia, jako miejsce dostawy telefonów wskazywały właśnie adres tejże spółki. Również z treści SMS-ów wynikało jednoznacznie, że zamówienia w M.S. i G. dokonywane były bezpośrednio przez R. D. i "D.", zaś pośrednictwo spółki polegało jedynie na dokonywaniu płatności wg wytycznych ww. kontrahentów pieniędzmi przez nich przekazanymi. Ponadto organ wskazał, iż liczne niezgodności w dokumentacji księgowej i magazynowej spółki z rzeczywistymi rozmiarami dostaw świadczą o tym, że była ona sporządzana na podstawie informacji przekazanych spółce, a nie rzeczywistych dostaw. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, powyższe okoliczności dowodzą jednoznacznie, że zakwestionowane faktury nie potwierdzają rzeczywistych transakcji pomiędzy podmiotami w nich wskazanymi. W konsekwencji organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że spółka poprzez swoje działania, a mianowicie: umożliwienie dokonywania zakupów telefonów w M.S. i G. Sp. z o.o. osobom zwanym "R." i "D.", ewidencjonowanie faktur dotyczących działalności "R." i "D.", "dokonywanie sprzedaży" telefonów dotyczących ww. osób podróżnym w trakcie ich nieobecności i wystawianie na tę okoliczność dokumentów TAX FREE, umożliwiała jednocześnie funkcjonowanie tzw. karuzeli podatkowej na wcześniejszych etapach obrotu. Zdaniem organu, ze zgromadzonego w sprawie materiału, w szczególności z analizy zawartości twardych dysków i SMS-ów, dokumentujących komunikację pomiędzy poszczególnymi kontrahentami na potrzeby tych transakcji, jednoznacznie wynika świadome uczestnictwo wspólników spółki w tym procederze, a także dokonywanie odliczeń podatku naliczonego wynikającego z wymienionych faktur, mimo że nie dokumentowały one rzeczywistych transakcji. Z kolei analiza dokumentów TAX FREE i ewidencji ruchu podróżnych udostępniona na płytach CD przez KGSG w W. - w opinii Dyrektora Izby Skarbowej - dowiodła, że dokumenty te wystawione zostały dla osób (obywateli Białorusi), które nie dokonywały zakupu telefonów, a jedynie przewoziły towar przez granicę. Ponadto, powołując się na regulacje zawarte w art. 126 ust. 1-2, art. 128 ust. 1-2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: u.p.t.u.) Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że prawo podatnika do zastosowania stawki preferencyjnej w systemie sprzedaży TAX FREE nie może być uzależnione jedynie od posiadania przez sprzedawcę tego dokumentu, potwierdzonego przez graniczny urząd celny. Dokument ten musi cechować się poprawnością materialną, a mianowicie potwierdzać sprzedaż na rzecz faktycznego nabywcy, tj. podróżnego, który w rzeczywistości nabył towar i dokonał zapłaty. W ocenie organu odwoławczego, analiza zgromadzonego materiału potwierdza ustalenia organu pierwszej instancji, iż dokumenty będące w posiadaniu spółki, pomimo swojej poprawności formalnej, nie spełniają wymogów, o których mowa w art. 126-130 u.p.t.u. Nie stanowią one bowiem dowodu dokonania sprzedaży towarów podróżnym wymienionym w tych przepisach. W konsekwencji, organ odwoławczy podzielił stanowisko Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, iż skarżąca nie była uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT przy sprzedaży przedmiotowych towarów.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
