Wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2013 r., sygn. II FSK 2436/11
Ponieważ dla każdego rodzaju zobowiązania podatkowego przewidziano inne zasady określające prawo (i termin) do wydania decyzji wymiarowej, kształtującej to zobowiązanie, odnoszenie zasad dotyczących decyzji określających do decyzji ustalających jest błędem.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3142/10 w sprawie ze skargi W. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 października 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W.M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji orzekającej o odpowiedzialności skarżącego, jako członka zarządu, za zaległości podatkowe Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością P. w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2000.
Stan sprawy Sąd przedstawił w sposób następujący:
Pismem z dnia 19 sierpnia 2009 r. skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 24 lipca 2007 r., utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 18 grudnia 2006 r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności skarżącego za zaległości podatkowe spółki kapitałowej. Jako podstawę prawną wniosku skarżący wskazał art. 248 § 1 i art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (obecnie: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: O.p.), podnosząc, że decyzję pierwszoinstancyjną doręczono mu po upływie pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Jakkolwiek Dyrektor Izby Skarbowej orzekając co do istoty sprawy rozważył tę kwestię w oparciu o art. 12 O.p., przyjmując, że skoro ostatni dzień terminu przypadał na dzień wolny od pracy, za ostatni dzień tego terminu należało uważać dzień następny po dniu wolnym, a więc dzień 2 stycznia 2007 r. (kiedy decyzję doręczono), jednakże pominął, że sprawa dotyczy zobowiązań podatkowych powstałych przed rokiem 2003 i powinien mieć do niej zastosowanie art. 161 O.p. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r., który jednak nie określał sposobu obliczania terminów materialnoprawnych. Ponieważ odpowiedzialność podatkowa osób trzecich ma charakter akcesoryjny, wygaśnięcie zobowiązania podatnika powoduje również wygaśnięcie zobowiązania osoby trzeciej; skoro zatem zobowiązanie podatnika wygasło dnia 31 grudnia 2006 r., spowodowało to również zwolnienie z odpowiedzialności skarżącego jako osoby trzeciej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
