Wyrok NSA z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 2124/11
W polskiej procedurze podatkowej obowiązuje wobec uregulowania wynikającego z art. 122 i art. 191 O. p. zasada swobodnej oceny dowodów polegająca na pozostawieniu organom prowadzącym postępowanie swobody w ocenie materiału dowodowego i samodzielności w ocenie wagi i mocy poszczególnych dowodów. Ocena przydatności danego dowodu dla ustalenia stanu faktycznego sprawy jest weryfikowana wyłącznie wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA del. Bartosz Wojciechowski (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Mi.K. i Ma.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 5 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Go 292/11 w sprawie ze skargi Mi.K. i Ma.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 20 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gorzowie Wielkopolskim, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Z. na rzecz Mi.K. i Ma.K. kwotę 4.484 (słownie: cztery tysiące czterysta osiemdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z 5 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Go 292/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę Ma. K. i Mi. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z 20 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r.
Przedstawiając stan faktyczny sprawy, Sąd pierwszej instancji podał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w N. decyzją z 30 lipca 2008 r. określił skarżącym wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. w kwocie 24.106 zł. Dyrektor Izby Skarbowej w Z. decyzją z 5 listopada 2008 r. utrzymał wprawdzie w mocy powyższe rozstrzygnięcie, jednak WSA w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 9 marca 2009 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Go 23/09, uchylił obie wyżej wymienione decyzje. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że spór pomiędzy stronami sprowadzał się do zbadania, czy zobowiązanie podatkowe zostało określone podatnikom w oparciu o szacowane przychody, czy też instytucji tej nie zastosowano ustalając podstawę opodatkowania na podstawie posiadanych dowodów. Sąd uznał, że sprzedaż została wyliczona w kwocie zbliżonej do rzeczywistej, a nie faktycznej, a zatem, że organy dla ustalenia podstawy opodatkowania zastosowały instytucję oszacowania. Błędnie w tej sytuacji zastosowały art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej "Ordynacja podatkowa"). Sąd wskazał, że przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, jeżeli organ uzna, że jest w stanie określić podstawy opodatkowania w wysokości faktycznej, uprawniającej go do zastosowania art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej, winien przeprowadzić postępowanie zgodnie z regułami wynikającymi z treści art. 23 i art. 193 Ordynacji podatkowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
