Wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. II FSK 1777/11
Wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego uzasadniają tylko te przesłanki, które są następstwem zdarzeń powstałych w samym postępowaniu sądowym, nie zaś w postępowaniu administracyjnym lub podatkowym, w którym ostatecznie rozstrzygnięto co do istoty sprawę administracyjną. Odmienne są bowiem przesłanki wznowienia postępowania sądowego i podatkowego z art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Istnienie przyczyn restytucyjnych uzasadnia uchylenie lub zmianę prawomocnego orzeczenia tylko wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy stwierdzonymi przyczynami, a treścią orzeczenia. Wykrycie nowych okoliczności lub dowodów, o którym mowa w przepisie art. 273 § 2 p.p.s.a., odnosi się tylko do takich dowodów, które w poprzednim postępowaniu w ogóle nie były ujawnione i zgłaszane, bowiem nie były one znane stronom. Sytuacja taka nie odnosi się jednak do okoliczności i dowodów jawnych, wynikających z materiału poprzedniego postępowania, a tylko odmiennie ocenionych przez organ, czy też nawet orzekający w sprawie sąd administracyjny.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia del. WSA Lidia Ciechomska-Florek (sprawozdawca), Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi T. N. i B. N. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2011 r. sygn. akt II FSK 1592/09 oddalającym skargę kasacyjną T. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1005/08 w sprawie ze skargi T. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego w sprawie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oddala skargę o wznowienie postępowania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 23 marca 2009r., sygn. akt I SA/Wr 1005/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę T. N. i B. N. (dalej jako strona) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 lipca 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. Sąd zauważył w uzasadnieniu orzeczenia, że w zaskarżonej decyzji uznano, iż faktury wystawione przez firmę L. J. T. na rzecz firmy "B" T. N. dokumentowały usługi, które nie zostały wykonane, a podpisane umowy na wykonanie usług opisanych na tych fakturach i protokoły zdawczo-odbiorcze, stwierdzały fikcyjne czynności. Organ podatkowy na poparcie swoich twierdzeń powołał się na zeznania świadków, okoliczność niezarejestrowania J. T. jako podatnika podatku VAT, dokumenty zebrane w postępowaniu kontrolnym oraz pozyskane z postępowania karnego, prowadzonego przeciwko m.in. J. T. i stronie, a także na wyrok Sądu Rejonowego dla [...] Wydział [...] z dnia [...], sygn. [...], uznający J. T. winnym wystawienia w porozumieniu z T. N. 11 faktur. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że dla oceny wyrażonego w zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji stanowiska organów podatkowych co do nierzetelności dowodów stanowiących podstawę zapisów w księdze, tj. faktur wystawionych przez J. T., zasadnicze znaczenie miał wyrok sądu karnego skazujący J. T. Prócz tego Sąd stwierdził, że przeprowadzone postępowanie podatkowe nie naruszyło reguł wynikających z art. 122, art. 187 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej "Ordynacją podatkową"), a wyprowadzone wnioski co do tego, że J. T. wystawiał na rzecz strony fikcyjne faktury, które nie mogły być podstawą zaliczenia ujętych w nich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, należało uznać za uzasadnione i nie przekraczające granic swobodnej oceny dowodów (art. 191 Ordynacji podatkowej). Wnioski te zostały poparte szeroką argumentacją, zawierającą szczegółowe omówienie i analizę licznych zebranych przez organ dowodów, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wobec czego zarzuty naruszenia przez organ podatkowy art. 207, art. 210 § 1 pkt 6, art. 120, art. 121, art. 124, art. 197 § 1 i art. 188 Ordynacji podatkowej uznano za chybione.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
