Postanowienie NSA z dnia 1 marca 2011 r., sygn. II FZ 27/11
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Antoni Hanusz (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia G.D. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 929/10 w zakresie prawa pomocy w sprawie ze skargi G.D. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 20 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia postanawia: oddalić zażalenie
Uzasadnienie
II FZ 27/11
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 grudnia 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bd 929/10, przyznał G.D. prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od wpisu sądowego, a w pozostałym zakresie wniosek oddalił. Sąd argumentował, że z nadesłanego przez stronę wniosku o przyznanie prawa pomocy, późniejszych wyjaśnień złożonych w piśmie z dnia 23 listopada 2010r. oraz nadesłanych dokumentów wynika, że stały dochód, jaki uzyskują wnioskodawca i jego małżonka to łącznie 1.290 zł z tytułu odpowiednio świadczenia rentowego i emerytalnego. Zatem deklarowany dochód przypadający na osobę w rodzinie skarżącego wynosi 645 zł brutto. Ponadto strona nie posiada żadnego majątku. Miesięcznie na zakup żywności, odzieży i lekarstw przeznacza 270 zł. Reguluje zobowiązania kredytowe w łącznej wysokości 381 zł. oraz w miarę możliwości pomaga bezrobotnemu synowi. W opinii Sądu istotne znaczenie w sprawie rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy miał również fakt, że przed tut. Sądem zawisła także druga sprawa skarżącego w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym (sygn. akt I SA/Bd 969/10), z którą również będzie wiązał się obowiązek ponoszenia kosztów postępowania. Sąd stwierdził, że sytuacja skarżącego jest na tyle trudna, iż uzasadnia umożliwienie stronie obrony swoich praw przed sądem bez uiszczania przez nią wpisu od skargi. Zauważył jednocześnie, że brak reprezentacji wnioskodawcy przez profesjonalnego pełnomocnika (adwokata), nie wpływa na dostęp do sądu pierwszoinstancyjnego, który stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 roku Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej u.p.p.s.a.) rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, co gwarantuje stronie działającej bez adwokata lub radcy prawnego wszechstronne rozpatrzenie jej sprawy w postępowaniu sądowym. Obowiązek określony w cytowanym przepisie, ciąży na sądzie niezależnie od stopnia skomplikowania sprawy. W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący nie zgodził się z rozstrzygnięciem Sądu pierwszej instancji oraz domagał się przyznania mu prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zarówno zwolnienie z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania oraz przyznanie profesjonalnego pełnomocnika z urzędu. Ponownie argumentował, że odmowa przyznania profesjonalnego pełnomocnika narusza prawo skarżącego do obrony jego praw przed sądem administracyjnym. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, a zatem należało je oddalić. Stosownie do art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, dalej u.p.p.s.a.), osobie fizycznej prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, a w zakresie częściowym, jeżeli wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny. Oddalając zażalenie oraz zawarte tam zarzuty pod adresem Sądu pierwszej instancji należy powiedzieć, że strona wnosząc o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu jest zobowiązania wskazać czy domaga się przyznania jej prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz przyznanie profesjonalnego pełnomocnika (art. 245 § 2 u.p.p.s.a.), czy też chce by przyznano jej prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 246 § 4 u.p.p.s.a.). Sąd rozpoznający wniosek o przyznanie prawa pomocy nie jest związany przedstawionym w nim żądaniem ani zakresem tego żądania. Przepisy bowiem art. 183 § 1 u.p.p.s.a. stosownie do których Sąd kasacyjny jest związany zarzutami oraz wnioskami skargi kasacyjnej nie mają zastosowania do postępowania przed sądem pierwszej instancji z wniosku o przyznanie prawa pomocy. Z tej przyczyny, Sąd pierwszej instancji w objętym zażaleniem postanowieniu nie naruszył art. 246 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a. w związku z art. 246 § 3 tej ustawy gdy przyznał stronie prawo pomocy w zakresie częściowym podczas gdy we wniosku domagała się ona przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
