Wyrok NSA z dnia 25 marca 2010 r., sygn. I FSK 171/09
Związanie sądu "oceną prawną" w rozumieniu przepisu art. 153 p.p.s.a. oznacza, iż nie może on formułować nowych ocen prawnych - sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz zobowiązany jest do podporządkowania się takiemu wyrokowi w pełnym zakresie, nawet wówczas, gdy nie podziela wyrażonych w tym wyroku ocen.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia WSA del. Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 października 2008 r. sygn. akt I SA/Łd 469/08 w sprawie ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 27 lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 135 (słownie: sto trzydzieści pięć ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 23 października 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 469/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu sprawy ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 27 lutego 2008 r. w przedmiocie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2005 r., oddalił skargę oraz przyznał i nakazał wypłacić doradcy podatkowemu Z. A. z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi kwotę 224,86 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie skarżącej z urzędu .
W uzasadnieniu podał, że zaskarżoną decyzją organ odwoławczy uchylił w całości decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia 19 października 2006 r. w sprawie ustalenia G. K. kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2005 r. i ustalił podatniczce zobowiązanie w podatku od towarów i usług za ww. miesiące w innych, mniejszych kwotach. Powodem ustalenia podatniczce zobowiązania w podatku VAT, było stwierdzenie, że w latach 2002-2005, jako dokonywała ona jako konsultantka firmy A., systematycznych zakupów kosmetyków tej firmy. Na mocy umowy wiążącej ją z firmą A. zobowiązana była we własnym zakresie do dopełnienia wszelkich formalności związanych z obrotem kosmetykami, a w szczególności do zarejestrowania prowadzonej działalności gospodarczej (o ile zakupy związane były z taką działalnością) i rozliczania się z należnych z tego tytułu podatków i składek. Skarżąca nie zgłosiła jednak organowi podatkowemu faktu prowadzenia działalności gospodarczej, chociaż powinna była to zrobić, bowiem ilość i częstotliwość zakupów wyraźnie wskazywała, że kosmetyki były nabywane głównie w celu dalszej odsprzedaży. W ciągu około czterech lat podatniczka regularnie zamawiała kosmetyki w dużych ilościach, dokonywała samodzielnie płatności za dostawy, a wartość zakupów w każdym roku rosła. Z analizy dochodów skarżącej i jej męża wynikało, że na zakup kosmetyków wydawali oni znaczną część swych dochodów, a wydatki na kosmetyki deklarowane przez podatniczkę rażąco odbiegały od średnich wydatków ponoszonych w statystycznym gospodarstwie domowym na higienę osobistą. Ponadto strona nie miała możliwości zakupu kosmetyków w ilościach wynikających ze zgromadzonych faktur, a zatem środki na nabycie musiała pozyskiwać w przeważającej części z ich sprzedaży. Dodatkowym argumentem był niekwestionowany fakt zakupu przez podatniczkę znacznej ilości materiałów pomocniczych: torebek do pakowania kosmetyków i katalogów. Ponadto ustalono, że na rachunek bankowy podatniczki, poza środkami przekazywanymi przez organy rentowe, dokonywane były co miesiąc wpłaty. Wskazane okoliczności pozwalały na wysnucie wniosku, że skarżąca handlowała we własnym imieniu i na własny rachunek kosmetykami firmy A., a więc wykonywała czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm., zwanej dalej ustawą o VAT), tj. dokonywała w sposób ciągły odpłatnej dostawy towarów. Spełniała też przesłanki określone w art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 tej ustawy do uznania jej za podatnika podatku VAT, skoro systematycznie prowadziła działalność gospodarczą w formie handlu kosmetykami. Organ odwoławczy uznał za bezzasadne podnoszone w odwołaniu zarzuty podatniczki co do nieprzedstawienia przez organ podatkowy paragonów, faktur sprzedaży i zeznań świadków (nabywców). Brak tych dokumentów potwierdzał jedynie, że podatniczka nie wystawiała dowodów sprzedaży. Jako, iż podatniczka nie prowadziła żadnej ewidencji sprzedaży w okresie objętym decyzją podatkową, organ podatkowy pierwszej instancji określił jej wartość niezaewidencjonowanej sprzedaży w drodze oszacowania i ustalił podatek przy zastosowaniu 22% stawki, bez prawa obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 19 ustawy o VAT. Uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego za poszczególne miesiące w kwotach niższych, wynikało z tego, że organ odwoławczy inaczej niż organ pierwszej instancji wyliczył podstawę opodatkowania. Przyjął mianowicie, że podatniczka sprzedawała kosmetyki po cenach zakupu wynikających z faktur VAT, ponieważ brak było jakichkolwiek dowodów, że sprzedaż była dokonywana po cenach katalogowych. Wyjaśniając sposób oszacowania wartości niezaewidencjonowanej sprzedaży organ stwierdził, że nie mógł zastosować metod szacunkowych wskazanych w art. 23 § 1 Ordynacji podatkowej z uwagi na brak remanentów, ewidencji i danych o udziale zakupu towarów przeznaczonych do dalszej sprzedaży w całości zakupów. W tej sytuacji na podstawie art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej zasadne było oszacowanie podstawy opodatkowania w inny sposób, a mianowicie w oparciu o posiadane faktury dokumentujące zakupy kosmetyków od firmy A. i przy uwzględnieniu statystycznych wydatków gospodarstw domowych na cele higieny osobistej oraz darów na rzecz innych gospodarstw domowych. Do wyliczenia tej podstawy organ odwoławczy przyjął wynikające z materiałów źródłowych (faktur VAT dokumentujących zakupy kosmetyków), kwoty dotyczące tylko zakupu kosmetyków brutto, z uwzględnieniem faktur korygujących, pomijając zawarte w tych fakturach kwoty dotyczące zakupu materiałów pomocniczych lub innych wydatków, a następnie tak ustaloną wartość pomniejszył o ustaloną przez organ pierwszej instancji wartość towarów przeznaczonych na potrzeby własne i osób najbliższych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
