Wyrok NSA z dnia 23 lutego 2010 r., sygn. II FSK 1615/08
Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej nie zachodzi w sytuacji gdy podstawą prawną decyzji podatkowej jest norma, której interpretacja wywołuje rozbieżności, a wykładnia organu zawarta w ostatecznej podatkowej decyzji wymiarowej jest inna od tej, którą wskaże sąd administracyjny w wyniku przeprowadzenia sądowej kontroli decyzji odmawiającej stwierdzenia nieważności tego rozstrzygnięcia.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędzia del. WSA Bogusław Woźniak, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 26 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Kr 949/07 w sprawie ze skargi M. K. i L. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 14 czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie, 2) zasądza od M. K. i L. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 280 (słownie: dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 maja 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sprawie o sygnaturze akt I SA/Kr 949/07, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przesądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) dalej u.p.p.s.a. uchylił zaskarżoną przez M. i L. K. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 14 czerwca 2007 roku w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 rok, oraz poprzedzającą ją decyzję organu podatkowego pierwszej instancji. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że decyzją z dnia 13 marca 2007 roku Dyrektor Izby Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Izby Skarbowej z dnia 30 maja 2003 roku, która utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 11 marca 2003 roku, określającą skarżącym wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 rok w kwocie 1.209,60 zł. W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej argumentował, że nie doszło do zarzucanego przez skarżących wydania decyzji z dnia 30 maja 2003 roku bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa. Prawidłowym było, zdaniem organu, przyjęcie w decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, a następnie w decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu pierwszej instancji, że skarżący nie mogli od 1997 roku odliczać tzw. ulgi mieszkaniowej od podatku ale powinni byli kontynuować odliczanie ulgi od dochodu. Na to bowiem jak podniósł organ, wskazywał art. 2 ust. 4a ustawy z dnia 21 listopada 1996 roku - o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 137, poz. 638), wprowadzony art. 2 ustawy z 8 maja 1998 roku - o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie ustawy zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 74, poz. 471). Z jego treści wynikało, że podatnikom, którzy w latach 1992 - 1996 nabyli prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele określone w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. b), e), f) ustawy o podatku dochodowym w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 1997 roku i po tym dniu dokonali dalszych wydatków na budowę tego budynku mieszkalnego, nadbudowę lub rozbudowę tego budynku na cele mieszkalne lub przebudowę tego strychu, suszarni albo przystosowanie innego pomieszczenia na cele mieszkalne oraz wykończenie tego lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym, do dnia zasiedlenia tego lokalu przysługiwało prawo do odliczenia tych wydatków na zasadach określonych w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 1997 roku. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej cytowany przepis oznaczał w rozpatrywanym przypadku, właśnie możliwość odliczania omawianej ulgi jedynie od dochodu. W efekcie, zdaniem organu, nie doszło w zaskarżonej decyzji do rażącego złamania prawa, a tym bardziej do wydania decyzji bez podstawy prawnej. Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 14 czerwca 2007 roku utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Dyrektor Izby Skarbowej w jej uzasadnieniu powtórzył argumentację organu pierwszej instancji, podkreślając, iż podatnik nie miał prawa wyboru metody odliczania ulgi mieszkaniowej. Oprócz tego, w ocenie organu odwoławczego, niezasadne były również zarzuty wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego skarżącym, albowiem zgodnie z art. 45 ust. 6 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym, chyba że właściwy organ podatkowy w decyzji określi inną jego wysokość, co miało miejsce właśnie w rozważanym stanie faktycznym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
