Wyrok NSA z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. II FSK 1614/08
Zawarte w skardze kasacyjnej podstawy determinują zakres kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego. Nie może on zatem poza przypadkami mogącymi uzasadniać nieważność postępowania sądowego (wskazanymi w art. 183 § 2 p.p.s.a.) samodzielnie podjąć z własnej inicjatywy żadnych badań w celu ustalenia innych wad zaskarżonego orzeczenia i musi co do zasady skoncentrować swoją uwagę wyłącznie na ocenie zarzutów sformułowanych przez skarżącego.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie: NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Kr 115/08 w sprawie ze skargi S. W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 29 listopada 2007 r. nr [...], [...], 14 grudnia 2007 r. nr [...], [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. i 2001 r. oraz określenia wysokości odsetek za zwłokę od zaliczek na ten podatek 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 20 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 115/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi S. W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 29 listopada 2007 r. oraz z dnia 14 grudnia 2007 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. i 2001 r. oraz określenia wysokości odsetek za zwłokę od zaliczek na ten podatek.
Opisując stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, że w trakcie kontroli przeprowadzonej przez pracowników organu pierwszej instancji ustalono, iż podatkowe księgi przychodów i rozchodów za lata 2000 i 2001 były prowadzone nierzetelnie w części dotyczącej zapisów dokonanych w oparciu o faktury wystawione przez stację benzynową nr (...) zlokalizowaną w K. przy ul. W. (P. S.A. z siedzibą w P.) na zakup paliwa i innych towarów na kwoty odpowiednio 211.250,63 zł (2000 r.) i 195.643,60 zł (2001 r.). W konsekwencji księgi te nie zostały uznane za dowód tego, co wynikało z tych zapisów. Powyższe ustalenia oparto na wynikach analizy faktur oraz paragonów, które stanowiły podstawę ich wystawienia. Z dokumentów źródłowych wynikało, że paliwo silnikowe wlewano bezpośrednio do baku samochodu. Na fakturach tych w związku z postanowieniami § 37 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług praz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 109, poz. 1245, ze zm.) figurował numer rejestracyjny samochodu, a gdy benzyna była wlewana do baku innego pojazdu, to zgodnie z wypracowanym w praktyce poglądem winien to być przynajmniej nr pojazdu dostarczającego paliwo podatnikowi, np. cysterny. Z treści paragonów oraz faktur wynikało również, iż zakupy paliwa do baku miały miejsce nawet po kilkadziesiąt razy w ciągu dnia, nierzadko w odstępach kilkuminutowych dla tego samego pojazdu. W wyniku analizy stwierdzono ponadto, iż w wielu przypadkach brak jest podpiętych do faktur wszystkich paragonów, zaś w innych jest ich za dużo albo paragony opiewają także na inne towary (w przeważającej mierze artykuły spożywcze). Gdy zapłata następowała kartą płatniczą lub kredytową, to ich numery były różne, przy czym żaden z nich (na 31 zidentyfikowanych kart za rok 2000 i 125 za 2001) nie wskazywał na podatnika. Podatnik stwierdził jedynie ogólnie, iż na w/w stacji tankowali jego pracownicy, podwykonawcy, podwykonawcy kontrahentów, członkowie jego rodziny oraz on osobiście, lecz nie wskazał konkretnych osób za wyjątkiem zmarłej w 2002 r. matki. Przesłuchania w obecności podatnika jego pracowników oraz podwykonawców nie potwierdziły wersji podatnika, gdyż nie tankowali oni na stacji nr (...) przy ul. W. albo brali od razu faktury na zakupione paliwo. Świadczyło to zdaniem organów podatkowych, o tym, iż zakupy paliwa udokumentowane fakturami wystawionymi przez w/w stację nie były dokonywane dla celów działalności gospodarczej podatnika (główniej w branży budowlanej). Wystawianie przedmiotowych faktur było możliwe, gdyż jak zeznali pracownicy w/w stacji praktyką było wystawianie zbiorczych faktur na podstawie paragonów okazanych przez klienta. Paragony te nie były analizowane, to klient określał nr rejestracyjny samochodu, do którego tankował.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
