Wyrok NSA z dnia 29 grudnia 2009 r., sygn. II OSK 11/09
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Paweł Tarno /spr./ Sędziowie sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia del. WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Gl 414/08 w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
W dniu 20 sierpnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem II SA/GL 414/08 uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z [...] stycznia 2008 r., nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że stosownie do art. 56 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) nie można odmówić żądaniu składającego wniosek, jeżeli jest ono zgodne z przepisami prawa. Taka sytuacja tworzy po stronie wnioskującego publiczne prawa podmiotowe. Wiąże się to z zasadą legalizmu. Organy administracyjne w swoich działaniach związane są prawem (art. 6 kpa), a w szczególności istotne jest to wtedy, gdy organy korzystają z władczych form działania. Zasadę działania przez organy władzy publicznej w granicach i na podstawie prawa potwierdza Konstytucja. Skoro zatem art. 56 ustawy przewiduje wydawanie w określonych przypadkach decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego, to wnioskujący w razie spełnienia ustawowych warunków ma prawo skutecznie domagać się wydania decyzji o określonej treści. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest decyzją uznaniową organu, lecz jej ustalenia są zależne od regulacji prawnych dotyczących projektowanego zamierzenia inwestycyjnego i obszaru, na którym takie zamierzenie ma być zrealizowane. Decyzja taka stanowi zatem prawnie określoną formę oceny dopuszczalności inwestycji w danym miejscu, w świetle powszechnie obowiązującego prawa. Organy ustalające lokalizację inwestycji, aby odmówić jej lokalizacji w sposób wnioskowany przez inwestora, muszą wykazać niezgodność wnioskowanej lokalizacji z przepisami prawa. Przez "niezgodność z przepisami prawa" należy przy tym rozumieć "sprzeczność" z tymi przepisami. Normy są wtedy sprzeczne, jeżeli nie można pogodzić ze sobą wynikających z nich praw i obowiązków. Natomiast zgodność oznacza spójność rozpatrywanych norm.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
