Postanowienie NSA z dnia 15 grudnia 2009 r., sygn. II FZ 470/09
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : Antoni Hanusz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia E.N. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 sierpnia 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 706/09 w zakresie oddalenia wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi E.N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 4 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie rozłożenia na raty zaległości podatkowej. postanawia: oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
II FZ 470/09
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sprawie o sygnaturze akt I SA/Kr 706/09, oddalił wniosek E.N. o przyznanie prawa pomocy obejmujący zwolnienie od wpisu od skargi w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 4 marca 2009 roku w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości podatkowej. Z informacji zawartych we wniosku o przyznanie skarżącej prawa pomocy wynikało, że prowadzi ona wspólne gospodarstwo domowe z mężem oraz trojgiem małoletnich dzieci. Ich miesięczny dochód z działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą wynosi 1 683,14 zł. W skład majątku skarżącej wchodzi mieszkanie o powierzchni 62 m2. Skarżąca nie dysponuje zasobami pieniężnymi, jak również cennymi ruchomościami. Ma na utrzymaniu troje dzieci. Spłaca kredyt mieszkaniowy w wysokości 1 500 zł miesięcznie. Czynsz za mieszkanie wynosi 380,93 zł, do tego dochodzą opłaty za gaz 65 zł, opłaty za wodę 28,05 zł, ogrzewanie 119,66 zł oraz prąd 54 zł. Ze względu na przewlekłą chorobę skarżąca ponosi koszty leczenia w wysokości 400 zł oraz koszty leczenia dziecka w wysokości 200 zł. W związku z powyższym Skarżąca nie jest w stanie uiścić kwoty wpisu sądowego od skargi bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny. Z kopii zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu w 2008 roku PIT-36 wynikało, że skarżąca w 2008 roku, przy przychodzie w kwocie 291 366,89 zł, osiągnęła dochód w kwocie 22 324,73 zł, zaś mąż skarżącej w 2008 roku nie osiągnął żadnych dochodów. Sąd odmawiając skarżącej przyznania prawa pomocy argumentował, iż nie wykazała ona w sposób rzetelny i nie budzący wątpliwości, iż nie posiada środków pieniężnych na pokrycie kosztów postępowania sądowego. Sąd podkreślił, że skarżąca utrzymuje, że posiada niskie dochody, wynoszące ok. 1683 zł miesięcznie, a jednocześnie sama określiła swoje miesięczne wydatki na kwotę ok. 2782 zł. Świadczyło to wedle opinii Sądu, że oświadczenie skarżącej o majątku i dochodach jest niewiarygodne. Wynika z niego, że skarżąca nie wskazała źródła dochodów, z którego pozyskuje środki choćby na pokrycie miesięcznych stałych wydatków, nie wspominając o kosztach wyżywienia pięcioosobowej rodziny. Sąd podkreślił jednocześnie, że skarżąca, pomimo uzyskanego przychodu w wysokości 291.366,89 zł, a także spłaty kredytu, nie posiada rachunku bankowego. Skarżąca nie wyjaśniła także z jakich powodów, pomimo wezwania, nie przedłożyła rozliczenia podatku VAT za ostatni miesiąc. Sąd podniósł też, że wezwanie skierowane do skarżącej w trybie art. 255 u.p.p.s.a., o uzupełnienie wniosku o przyznanie prawa pomocy poprzez złożenie dodatkowych dokumentów i oświadczeń oznaczało, iż dane, którymi dysponował organ orzekający nie wystarczały do wolnej od wątpliwości oceny sytuacji majątkowej skarżącej, a tym samym nie umożliwiły uwzględnienia wniosku. Skarżąca jednak nie wyjaśniła w sposób precyzyjny i oczywisty tych wątpliwości, przez co uniemożliwiła Sądowi dokonanie oceny jej sytuacji majątkowej. Sąd podkreślił także, że zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy powinna być rozpatrywana w dwóch aspektach - z uwzględnieniem z jednej strony wysokości obciążeń finansowych, jakie strona musi ponieść w konkretnym postępowaniu, z drugiej jej możliwości finansowych. Ten drugi element, w niniejszym postępowaniu pozostaje niewiadomy w świetle oświadczeń Skarżącej. Sąd zatem działając na podstawie art. 245 § 1, art. 246 § 1 oraz art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej u.p.p.s.a., orzekł o oddaleniu wniosku. W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie przez Sąd art. 246 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a. oraz art. 124 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zm.). Wskazując na te zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz przyznanie jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. W uzasadnieniu zażalenia przedstawiono dotychczasowy przebieg postępowania z wniosku o przyznanie prawa pomocy. Autor zażalenia nie zgodził się ze stanowiskiem Sądu stosownie do którego skarżąca nie wykazała, że spełnia przesłanki zwolnienia jej z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, a zatem należało je oddalić. Stosownie do art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, dalej u.p.p.s.a.), osobie fizycznej prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, a w zakresie częściowym, jeżeli wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
