Wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 2008 r., sygn. I OSK 1151/07
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wiśniewska, Sędziowie NSA Jolanta Rajewska (spr.), Jerzy Solarski, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 marca 2007 r. sygn. akt III SA/Gd 694/06 w sprawie ze skargi B. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie przydziału pomieszczenia zastępczego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 15 marca 2007r. sygn. akt III SA/Gd 694/06 oddalił skargę B. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.
Dyrektor Wydziału Gospodarki Komunalnej Urzędu Wojewódzkiego w G. decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] nr [...] o przydziale B. F. jako pomieszczenia zastępczego lokalu nr [...] przy ul. [...] w G.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. po rozpatrzeniu wniosku B. F. z dnia 19 października 1993 r. decyzją z dnia [...] sygn. [...] odmówiło wznowienia postępowania w powyższej sprawie. Następnie decyzją z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 i 4 kpa, Kolegium poprzednią decyzję utrzymało w mocy. Stwierdziło przy tym, że B. F. domagała się wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 i 5 kpa, powołując się na okoliczności, które były jej znane od kilku lat. Sama bowiem przyznała, że o stanie technicznym lokalu, w tym o jego zagrzybieniu, wiedziała już w styczniu 1986 r. Oznacza to, że jej wniosek w tym zakresie został złożony po upływie terminu przewidzianego w art. 148 kpa.
Kolejną decyzją z dnia [...] sygn. [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. decyzją odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego z dnia [...]. W uzasadnieniu stwierdziło, że B. F. domagała się stwierdzenia nieważności powyższej decyzji, zarzucając, że przydzielone jej pomieszczenie zastępcze nie odpowiada wymogom określonym w § 119 pkt 4-5 rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 17, poz. 62 ze zm.), co wynika między innymi z orzeczenia laboratoryjnego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w G. z [...], potwierdzającego występowanie w jej mieszkaniu grzyba domowego (pleśni). Zdaniem Kolegium powyższe żądanie jest nieuprawnione. W czasie przydziału wnioskodawczyni przedmiotowego lokalu pojęcie "pomieszczenia zastępczego" było zdefiniowane w ustawie z dnia 10 kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe. Pomieszczenie takie powinno odpowiadać jedynie minimalnym standardom, a zatem nadawać się do zamieszkania ze względu na stan techniczny, mieć dostęp do źródła zaopatrzenia w wodę i do ustępu, chociażby urządzenia znajdowały się poza budynkiem, zapewniać co najmniej 5 m2 powierzchni mieszkalnej na jedną osobę oraz znajdować się w tej samej lub pobliskiej miejscowości, jeżeli zamieszkanie w tej miejscowości nie pogorszy nadmiernie warunków osób przekwaterowanych. Przydzielone B. F. pomieszczenie bezspornie spełniało normy co do powierzchni oraz miało dostęp do wc i wody. Natomiast z uwagi na upływ czasu oraz brak akt (zostały one zniszczone), obecnie, nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie czy w 1984 r. lokal odpowiadał kryteriom technicznym. Podstaw do takich ustaleń nie dają powoływane przez stronę dokumenty. Dowodzą one jedynie tego, że lokal obecnie nie odpowiada warunkom przewidzianym dla pomieszczeń przeznaczonych na pobyt stały ludzi, nie zaś tego, że nie nadawał się on do zamieszkania już w dacie jego przydziału. Nie można wykluczyć że decyzja o przydziale przedmiotowego pomieszczenia została wydana z naruszeniem prawa, ale w sposób niebudzący wątpliwości nie jest możliwe stwierdzenie, jaki konkretnie przepis został wówczas naruszony, a także wykazanie, że ewentualne uchybienia, jeżeli nawet miały wówczas miejsce, należy zakwalifikować jako rażące naruszenie prawa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
