Wyrok NSA z dnia 25 września 2008 r., sygn. I OSK 975/07
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Stojanowski, Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia del. WSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.), Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 25 września 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 1248/06 w sprawie ze skargi S. R. L., M. P. L. i F. H. L. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przejęcia nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Finansów solidarnie na rzecz S. R. L., M. P. L. i F. H. L. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 lutego 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2002 r., Nr [...].
Wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym.
Decyzją z dnia [...] września 2002 r., Nr [...] Minister Finansów na podstawie art. 1, 2, i 5 ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych (Dz.U. Nr 12, poz. 65) w związku z Układem zawartym 16 lipca 1960 r. miedzy Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki a Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, który w tym samym dniu wszedł w życie, dotyczącym roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.- kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.),dalej kpa stwierdził przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w Tarnowie, przy ul. [...] KW Nr [...], należącej do S. R. L., M. P. L. i F. - H. L.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż H. L. (poprzednik wyżej wymienionych) złożył Amerykańskiej Komisji Odszkodowawczej wniosek o przyznanie odszkodowania za nieruchomość położoną w Tarnowie przy ulicy [...], której był właścicielem, a Komisja ta wydała decyzję przyznającą odszkodowanie. Powyższe fakty w dniu wejścia w życie ustawy z dnia z dnia 9 kwietnia 1968r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych upoważniły organ do wydania decyzji stwierdzającej przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości, za którą wypłacone zostało odszkodowanie. Z uwagi na fakt, iż w księdze wieczystej urządzonej dla przedmiotowej nieruchomości ujawnieni są spadkobiercy beneficjenta H. L., wydana decyzja obejmuje udziały poszczególnych spadkobierców, stanowiące całość nieruchomości.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Minister Finansów decyzją z dnia [...] grudnia 2002 r., Nr [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] września 2002 r., Nr [...], stwierdzającą przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w Tarnowie, przy ul. [...] KW Nr [...], należącej do M. P. L., S. R. L. i F. L.
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał, iż Amerykańska Komisja Odszkodowawcza przyznając odszkodowanie brała pod uwagę wartość przedmiotowej nieruchomości, nie zaś wartość utraconych korzyści z tytułu używania i korzystania, co jednoznacznie świadczy o tym, iż odszkodowanie zostało przyznane za utratę prawa własności, a nie utratę korzyści z tytułu używania i korzystania z nieruchomości. Organ wskazał, że oświadczenie o otrzymaniu odszkodowania i zrzeczeniu się roszczenia było wymagane jedynie w sytuacji pewnych wątpliwości zaistniałych przed Komisją Odszkodowawczą.
W szczególności było to wymagane, gdy podmiot występujący nie przekazał odpowiednich dokumentów potwierdzających jego prawo własności. Decydujące znaczenie ma zatem fakt wystąpienie przez beneficjenta o odszkodowanie i to czy przyznano mu je bez względu na to, czy podpisał oświadczenie o zrzeczeniu się jakichkolwiek dalszych roszczeń. Organ nadmienił także, że w zakresie kompetencji Ministra Finansów nie leży potwierdzania odebrania odszkodowania przez beneficjenta, gdyż układ polsko-amerykański nie przewiduje takiej procedury. Nadto organ wskazał, że Amerykańska Komisja Odszkodowawcza stwierdziła, że H. L. ma prawo do odszkodowania, co jest dla organu wiążące i zobowiązujące do wydania decyzji na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. Nawet gdyby nie otrzymał on odszkodowania to beneficjentowi przysługuje roszczenie do Rządu Stanów Zjednoczonych.
Skargę na powyższą decyzję złożył E. B. wskazując, iż przedmiotowa nieruchomość nigdy nie przeszła ani faktycznie, ani prawnie na Skarb Państwa, a H. L. nie podpisał zrzeczenia się praw do nieruchomości, w ocenie skarżącego nie może ostać się zaskarżona decyzja opierająca się wyłącznie na fakcie przyznania przez Komisję Stanów Zjednoczonych d/s Uregulowania Roszczeń Zagranicznych odszkodowania, którego jednak nie otrzymał, ani też jego spadkobiercy.
W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał zawarte w zaskarżanej decyzji argumenty. Pismem z dnia 3 grudnia 2004 r. skarżący sprecyzował, iż składając skargę działał w imieniu M. L., S. L. i F. L. jako pełnomocnik, jak również skargę złożył w imieniu własnym jako osoba, która brała udział w postępowaniu.
Wyrokiem z dnia 1 lutego 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. B.
W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, iż E. B. nie posiada interesu prawnego do występowania w niniejszej sprawie w charakterze strony skarżącej. Jednocześnie sąd wskazał, że skarżący nie został także skutecznie umocowany jako pełnomocnik spadkobierców H. L.
Skargę kasacyjną od wskazanego orzeczenia złożył E. B., S. R. L., P. L. i F. H.-L.
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2006 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji (I OSK 769/05).
Wskazano w nim, ze w sprawie nie zapewniono udziału stronom, spadkobiercom H. L. Przy powtórnym rozpatrywaniu sprawy należy wyjaśnić, czy potwierdzają oni pełnomocnictwo dla E. B.
Ponownie rozpoznając sprawę sąd I instancji uzyskał oświadczenia spadkobierców, iż podtrzymują pełnomocnictwo udzielone E. B. do wywiedzenia skargi na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2002r. Wymienieni udzielili także adw. A. M. pełnomocnictwa do reprezentowania ich przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie.
W uzasadnieniu wyroku z dnia 14 lutego 2007r. sąd I instancji wskazał, iż skarga została skutecznie wniesiona przez spadkobierców H. L.
Sąd wskazał także, iż bezsporny jest fakt wydania na rzecz H. L. decyzji o przyznaniu odszkodowania za nieruchomość przy ul. [...] w Tarnowie. W świetle zgromadzonej dokumentacji nie jest także wątpliwe, iż H. L. nigdy nie zrzekł się swoich praw do tej nieruchomości i nie zostało mu wypłacone, określone w decyzji, odszkodowanie. Okoliczność tą (nie kwestionowaną przez orzekający w sprawie organ administracji), poza twierdzeniami skarżących, potwierdza znajdujące się w aktach administracyjnych pismo z Komisji Stanów Zjednoczonych ds. Uregulowania Roszczeń Zagranicznych skierowane do Ministerstwa Finansów z dnia 27 maja 1999 r. Z jego treści, łącznie z załączoną korespondencją z H. L. (jak można przypuszczać prowadzonej w latach 60-tyh ubiegłego wieku), wynika, iż H. L. nie złożył dokumentu o zrzeczeniu się roszczeń do mienia w związku, z utratą którego przyznano mu uprzednio odszkodowanie stosowną decyzją. Z treści wskazanej korespondencji z H. L., jak i dokumentów związanych z rozpatrzeniem jego wniosku o wypłatę odszkodowania można wnosić, iż procedura zaspakajania roszczeń, ustalona przez rząd amerykański składała się z dwu elementów. Pierwszy obejmował złożenie wniosku, który po rozpatrzeniu był załatwiany poprzez wydanie projektu decyzji o odszkodowaniu, przy czym w przypadku jego nie zakwestionowania przez zainteresowanego w stosownym czasie projekt decyzji stawał się wiążący (decyzja ostateczna). Drugim było złożenie przez zainteresowanego uzyskaniem zadośćuczynienia dokumentu o zrzeczeniu się roszczeń odnośnie praw objętych odszkodowaniem. Jedynie w przypadku zrzeczenia roszczeń, mogła nastąpić wypłata odszkodowania w wykonaniu odnośnej decyzji (patrz pismo do H. L.).
Przy tak zarysowanym stanie faktycznym wątpliwość sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy w przypadku nie złożenia dokumentu o zrzeczeniu się roszczeń, co wykluczało wypłacenie odszkodowania, sam fakt wydania decyzji o przyznaniu odszkodowania można uznać za rodzący skutki w świetle umowy polsko - amerykańskiej, jako umowy w rozumieniu art. 1 ustawy o dokonywaniu wpisów. W ocenie sądu I instancji jedynie w przypadkach gdy przekazane zostały odnośnie zgłoszonego roszczenia wszystkie dokumenty, wedle uzgodnień stron można uznać, iż roszczenia te, jako uregulowane, są objęte zakresem umowy, a więc mogą nastąpić wynikające z jej zawarcia skutki, o których mowa w ustawie o dokonywaniu wpisów. W przypadku roszczeń dotyczących utraty użytkowania nieruchomości wymaganym dokumentem było m.in. zrzeczenie się praw do przejętego przez Państwo Polskie mienia. Należy ponownie podkreślić, iż, jak wynika z załączonej dokumentacji w niniejszej sprawie, dokument o zrzeczeniu roszczeń stanowił formalny warunek faktycznej wypłaty odszkodowania przez stronę amerykańska.
Sąd I instancji wskazał, że nie można podzielić poglądu organu orzekającego w sprawie, iż przesłanką wystarczającą dla zaistnienia podstaw dla wydania decyzji, w myśl art. 2 ustawy o dokonywaniu wpisów, jest wystąpienie przez właściciela mienia znajdującego się Polsce z odnośnym wnioskiem do Komisji Stanów Zjednoczonych ds. Uregulowania Roszczeń Zagranicznych i wydanie decyzji w przedmiocie wypłaty odszkodowania. Ponieważ regulacje tej ustawy dotyczą przypadków, gdy własność mienia nie przeszła na rzecz Skarbu Państwa z mocy odrębnych regulacji krajowych, niezbędną przesłanką jest zrzeczenie roszczeń do mienia przez obywatela amerykańskiego, co w sprawie niniejszej nie nastąpiło. Można w tym przypadku jedynie domniemywać, iż ówczesny właściciel budynku wystąpił z wnioskiem o wypłatę odszkodowania za posiadany budynek uznając, iż jest to dla niego korzystne rozwiązanie w związku z obowiązywaniem szczególnych zasad najmu lokali, jednak ostatecznie
uznawszy możliwość użytkowania nieruchomości (podnoszona kwestia zarządzania budynkiem przez administratora właściciela) nie zrzekł się roszczeń do budynku, co wykluczało możliwość pobrania odszkodowania, w świetle procedury stosowanej przez Komisje Stanów Zjednoczonych ds. Uregulowania Roszczeń Zagranicznych. Jak wskazał sąd I instancji nie można podzielić poglądu, iż fakt nie zrzeczenia roszczeń, co skutkowało nie wypłaceniem odszkodowania, nie ma znaczenia w sprawie, skoro strona polska spełniała zobowiązania wynikające z umowy. Okoliczność ta nie ma znaczenia w kontekście przesłanek wydania decyzji na podstawie ustawy o dokonywaniu wpisów. Ustawa ta dotyczy bowiem przypadków, gdy stan prawny konkretnej nieruchomości został uregulowany na podstawie umowy nie rozstrzyga zaś kwestii, czy postanowienia konkretnej umowy zostały wykonane.
Skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia złożył Minister Finansów zarzucając zaskarżanemu wyrokowi naruszenia przepisów:
1. art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi 9 Dz.U.2002.153.1270. ze zm ), dalej p.p.s.a. poprzez naruszenia prawa materialnego w wyniku błędnej wykładni przepisu art. V Układu z dnia 16 lipca 1960 r. między Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki a Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dotyczącego roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych oraz pkt 6 i 7 lit. C Protokółu z dnia 29 listopada 1960 r.,
2. art. 145 § 1 pkt 1 lit a p.p.s.a. poprzez przyjęcie, ze doszło do naruszenia prawa materialnego - art. 1 i 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych, które mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej, w sytuacji, w której do takiego naruszenia nie doszło.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ wskazał, iż zrzeczenie się praw zgłaszającego roszczenie nie było wymagane w każdym przypadku, ale tylko w takich, w których roszczenie nie było oparte na oryginalnych dokumentach, kompleksowa zaś analiza postanowień Układu i Protokółu wskazuje zaś na posiłkowy jedynie charakter zrzeczeń. Zatem w sytuacji przyznania odszkodowania Minister Finansów jest zobligowany do wydania decyzji stwierdzającej przejście prawa na rzecz Skarbu Państwa.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną S. R. L., M. P. L., F.- H. L. wnieśli o jej oddalenie.
W uzasadnieniu podniesiono, że chybiony jest zarzut naruszenia art. 174pkt.1 p.p.s.a. Dotyczy on bowiem podstawy na jakiej może być oparta skarga kasacyjna-naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Przepis ten nie mógł być stosowany przez Sąd Wojewódzki przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia i dlatego Sąd ten nie mógł go naruszyć. Niezależnie od powyższego Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni art. V Układu z dnia 16 lipca 1960r. oraz pkt.6 i 7 lit. C Protokołu.
Za chybiony uznać należy także zarzut naruszenia art. 145 §1pkt. 1lit. a p.p.s.a. poprzez przyjęcie, ze doszło do naruszenia prawa materialnego- art. 1i 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 1968r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych. Jak słusznie stwierdził Sąd I instancji ustawa ta dotyczyła przypadków, gdy stan prawny danej nieruchomości został uregulowany na podstawie umowy, nie rozstrzygała natomiast kwestii, czy postanowienia konkretnej umowy zostały wykonane, a jedynie w przypadkach gdy przekazane zostały wszystkie dokumenty wedle uzgodnień stron można uznać, że roszczenia te jako uregulowane są objęte zakresem umowy, a więc mogą nastąpić wynikające z jej zawarcia skutki, o których mowa w ustawie o dokonywaniu wpisów.
Uczestnik postępowania Prezydent Miasta Tarnowa wniósł o uwzględnienie skargi kasacyjnej.
E. B. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga okazała się niezasadna.
Zgodnie z art. 183§1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu Sąd ten związany jest granicami skargi kasacyjnej. Skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym od orzeczeń wojewódzkiego sądu administracyjnego, a zatem podstawą skargi kasacyjnej mogą być wyłącznie zarzuty naruszenia prawa przez sąd.
Według art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie
2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy .
Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi oznacza, że skarga kasacyjna musi zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Ustawowo określone podstawy skargi kasacyjnej mają te konsekwencje prawne, że w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia prawa nie może się ograniczać tylko do powołania podstawy prawnej przez podanie przepisów prawa, ale musi zawierać uzasadnienie naruszenia tych przepisów w zaskarżonym wyroku.
W przedmiotowej sprawie Minister Finansów rozstrzygając w decyzjach z dnia: [...] września 2002r. oraz [...] grudnia 2002r. o stwierdzeniu przejścia na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości położonej w Tarnowie przy ulicy [...] oparł się o przepisy art.1, 2,5 ustawy z dnia 9 kwietnia 1968r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych w związku z Układem, zawartym dnia 6 lipca 1960r. pomiędzy Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, który w tym samym dniu wszedł w życie, dotyczącym roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych.
Przedmiotem oceny sądowoadministracyjnej była legalność zastosowania przez organ regulacji wspomnianej ustawy w powiązaniu z oceną charakteru oraz skutków stosowania powyższego Układu z 1960r.
Odnosząc się do zgłoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów stwierdzić należało, iż zarzut naruszenia art. 174pkt.1 p.p.s.a poprzez naruszenie prawa materialnego w wyniku błędnej wykładni przepisu art. V Układu z dnia 16 lipca 1960r. pomiędzy Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej został wadliwie sformułowany.
W istocie bowiem sąd I instancji nie stosował przy rozpoznawaniu i rozstrzyganiu sprawy normy art. 174pkt.1 p.p.s.a. Przepis art. 174 tak w zakresie pkt.1 jak 2 p.p.s.a. określa wyłącznie podstawy skargi kasacyjnej.
Nie mógł być zatem podstawą rozstrzygnięcia i rozpoznania w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
Nie sposób także , tak jak tego chce skarżący powiązać naruszenia wspomnianej normy prawa procesowego z naruszeniem jakiegokolwiek przepisu prawa materialnego.
W analizowanej sprawie nadto powołane w ramach tego zarzutu regulacje umowne z 1960r. nie stanowiły źródła prawa w polskim systemie prawnym. Zarzutem skargi kasacyjnej zaś uczynić można jedynie naruszenie normy prawnej, w tym normy prawa materialnego.
Wspomniana umowa międzynarodowa nie była ani ratyfikowana ani ogłoszona w Dzienniku Ustaw. Nieratyfikowana, niepublikowana umowa międzynarodowa nie stanowi sama z siebie podstawy prawnej przeniesienia prawa własności nieruchomości. Wspomniany Układ z dnia 16 lipca 1960r. jest w istocie międzynarodową umową o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych w rozumieniu art.2 ustawy z 1968r. Dopiero zaś ta ustawa reguluje sprawy związane ze stanem prawnym nieruchomości, które faktycznie zostały przejęte przez Państwo Polskie, a z tytułu tego przejęcia umowy międzynarodowe regulowały wzajemne roszczenia finansowe. Ocena postanowień Układu w zakresie charakteru oraz skutków jego stosowania, zarzuty odnośnie prawidłowości dokonania tej oceny winny nawiązywać w realiach niniejszej sprawy do odpowiednich regulacji ustawy z dnia 9 kwietnia 1968r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisu na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych.
Tak określoną podstawą kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny nie jest związany.
Brak związania przez Naczelny Sąd Administracyjny odnieść należy także do zarzutu skargi kasacyjnej, sprowadzającego się do naruszenia przez sąd I instancji normy art. 145§1pkt.1lit.a p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że doszło do naruszenia prawa materialnego - art. 1 i 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 1968r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych, które mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej w sytuacji, w której do takiego naruszenia nie doszło.
Także i ten zarzut został w istocie niewłaściwie sformułowany.
Zarzut naruszenia prawa procesowego nie może bowiem być uzasadniony zarzutem naruszenia prawa materialnego, przy jednoczesnym zaniechaniu powołania w podstawach skargi kasacyjnej, wywiedzionego w oparciu o art. 174pkt1p.p.s.a. zarzutu naruszenia prawa materialnego w postaci wskazanych norm ustawy z dnia 9 kwietnia 1968r.
W sytuacji zatem, gdy Naczelny Sąd Administracyjny nie ma ani obowiązku ani uprawnienia do poprawiania, uzupełniania, czy interpretowania zarzutów skargi kasacyjnej, zgłoszone w przedmiotowej sprawie zarzuty uznać należało za nietrafne. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej wymaga, aby podstawy te były sformułowane precyzyjnie, w sposób wymagany art. 174 p.p.s.a. i uzasadnione korespondująco do nich. Temu służy wymóg sporządzenia skargi kasacyjnej przez fachowego pełnomocnika, nałożony art. 175 § 1 p.p.s.a.
Skarga kasacyjna podlegała więc oddaleniu.
Stąd na zasadzie art.184 p.p.s.a. orzec należało jak w pkt. 1 sentencji wyroku.
Jak w pkt. 2 orzeczono na zasadzie art. 204 pkt. 2 p.p.s.a.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
