Wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2007 r., sygn. II OSK 1752/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Chróścielewski (spr.) Sędziowie sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia del. WSA Izabela Ostrowska Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 15 lutego 2005 r. sygn. akt II SA/Łd 799/04 w sprawie ze skargi T. R. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] znak [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 15 lutego 2005 r., II SA/Łd 799/04, oddalił skargę T. R. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych zaskarżoną decyzją wydaną na podstawie art. 2 i art. 4 ust. l, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. nr 87, poz. 395 z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu sprawy uchylił własną decyzję z dnia [...] umarzającą postępowanie administracyjne i odmówił T. R. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej. W uzasadnieniu tej decyzji Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 czerwca 2003 r., P 24/02, w którym Trybunał orzekł o niezgodności art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. z art. 2 i art. 32 Konstytucji RP. Z tego powodu działając z wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych uznał za konieczne uchylenie decyzji o umorzeniu postępowania. Rozpoznając zaś sprawę merytorycznie stwierdził, że strona w czasie Wojny pracowała w Ł. i okolicach W., a więc na terytorium państwa polskiego w jego granicach sprzed 1 września 1939 r., podczas, gdy art. 2 pkt 2 lit. a ustawy uznaje za deportację wywiezienie do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego w jego granicach sprzed 1 września 1939 r.