Postanowienie NSA z dnia 13 grudnia 2007 r., sygn. II GZ 197/07
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Jerzy Sulimierski po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia J. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 2 października 2007 r., sygn. akt II SA/Bk 778/05 w zakresie zwrotu kosztów postępowania w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. z dnia [...] czerwca 2005 r., nr [...] w przedmiocie środków z budżetu Unii Europejskiej postanawia: oddalić zażalenie
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. postanowieniem z dnia 2 października 2007 r. sygn. akt II SA/Bk 778/05 po rozpoznaniu wniosku J. B. o zwrot kosztów postępowania w sprawie z jego skargi na decyzję Dyrektora P. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. z dnia [...] czerwca 2005 r. w przedmiocie przyznania płatności z tytułu wspierania działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania, zasądził od organu na rzecz skarżącego J. B. kwotę 192 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, a w pozostałym zakresie wniosek oddalił.
W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że zwrotem kosztów postępowania sądowego został objęty utracony zarobek skarżącego wskutek dwukrotnego stawiennictwa w sądzie na rozprawach. Równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie zaliczona została do niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym. Zasady ustalania wysokości należności związanych z osobistym działaniem strony w postępowaniu regulują przepisy dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445 ze zm.). Sąd I instancji podniósł, że stronie na jej żądanie może być przyznane odszkodowanie za zarobek utracony wskutek stawiennictwa w sądzie. Zgodnie z art. 2 ust. 2 powołanego dekretu, wynagrodzenie za utracony zarobek przyznaje się stronie w wysokości udowodnionej jej przeciętnego zarobku, jednakże nie wyższej niż górna granica należności określona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 lipca 1990 r. w sprawie wysokości należności świadków i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 48, poz. 284 ze zm.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
