Wyrok NSA z dnia 7 czerwca 2005 r., sygn. FSK 2340/04
Faktura VAT z dnia 28 lipca 1999 r. dokumentująca zakup samochodu, który według dowodu rejestracyjnego w dniu 2 sierpnia 1999 r. nie był własnością wystawcy faktury, nie odpowiada faktycznemu zdarzeniu gospodarczemu i nie stanowiła podstawy do pomniejszenia podatku należnego zgodnie z § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.).
Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2004 r., sygn. akt I SA/Gd 231/01 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę "D-P" Sp. z o. o. w S. K. na decyzję Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2000 r., Nr PP-2/732/196/00 w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc lipiec 1999 r. Sąd ustalił, że skarżąca spółka wniosła o uchylenie decyzji Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2000 r. Nr PP-2/732/196/00 w przedmiocie określenia za miesiąc lipiec 1999 r. kwoty zwrotu różnicy podatku od towarów i usług w wysokości 50.711,00 zł oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w kwocie 9.417,00 zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, że organy podatkowe ustaliły w efekcie kontroli krzyżowej prowadzonej u sprzedawcy Spółce "M-R" z siedzibą w K. przedmiotowego pojazdu według faktury Nr 232/0/99 z dnia 28 lipca 1999 r., iż spółka ",M-I" w K. (wystawca faktury) nabyła przedmiotowy samochód od spółki "P.M" wr B. na podstawie faktury z dnia 27 lipca 1999 r., Nr 183/S/99. Przedmiotem tej transakcji był samochód osobowy, co wynikało zarówno z faktury oraz wyciągu ze świadectwa homologacji.Następnie samochód ten został odprzedany jako osobowy firmie "A-C" Daniel G. z siedzibą w K., co dokumentowała faktura z dnia 29 lipca 1999 r., Nr 237/00/99. Firma ta dokonała też rejestracji po raz pierwszy tego pojazdu w dniu 2 sierpnia 1999 r. jako samochodu osobowego. Firma "A-C" dokonała też przeróbki samochodu, a zmiana rodzaju pojazdu na ciężarowo-specjalizowany nastąpiła na podstawie zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym z dnia 3 sierpnia 1999 r. Z dokumentu tego wynika, że właścicielem pojazdu był Daniel G. Następnie firma "AC" sprzedała ten samochód z powrotem Spółce "MI", co dokumentowała faktura Nr 22A/0/99 z dnia 28 lipca 1999 r. W fakturze tej rodzaj pojazdu określono jako ciężarowy specjalny uniwersalny. Sąd stwierdził, że powołane powyżej fakty oraz daty zamieszczone w wymienionych dokumentach, również data pierwszej rejestracji 2 sierpnia 1999 r. wynikająca z dowodu rejestracyjnego seria DR/AAA 0232882 wyraźnie zaprzeczają twierdzeniom skarżącej, że faktura z dnia 28 lipca 1999 r., Nr 232/0/99 została wystawiona w dniu wydania pojazdu. W ocenie Sądu, stanowisko organów podatkowych, zgodnie z którym fakturę wystawiono w miesiącu poprzedzającym miesiąc wydania towaru, znajduje potwierdzenie także w wyjaśnieniach sprzedającego spółki "M-R". Sąd stwierdził, iż faktura z dnia 28 lipca 1999 r., Nr 232/0/99, która zdaniem skarżącej, jest dowodem zakupu pojazdu i stanowi podstawę do pomniejszenia podatku należnego, nie odpowiada faktycznemu zdarzeniu gospodarczemu, bowiem zdarzenie gospodarcze zaistniało w innej niż wskazano dacie w sierpniu, a nie w lipcu 1999 r. Okoliczności te powodują w ocenie Sądu, skutek w postaci niewłaściwego określenia, za lipiec 1999 r., wysokości podatku naliczonego do odliczenia oraz nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu.Zarzut skarżącej, iż organy podatkowe przyjęły na podstawie faktury VAT Nr 372/0/00 z dnia 5 lipca 2000 r., że wydanie samochodu nastąpiło w dniu 3 sierpnia 1999 r. jest bezzasadny. Sąd zauważył, że faktura ta wraz z fakturami korygującymi Nr 43/0/00 z dnia 3 lipca 2000 r. oraz Nr 13/0/00 z dnia 6 lipca zostały wystawione przez sprzedającego po wszczęciu u niego kontroli podatkowej, co miało miejsce w dniu 3 lipca 2000 r. Działanie sprzedającego polegające na wystawianiu faktur korygujących w efekcie doprowadziło, że zakwestionowaną fakturę z dnia 28 lipca 1999 r., Nr 232/0/99, fakturą korygującą Nr 43/0/00 z dnia 3 lipca 2000 r., zmieniono na fakturę zaliczkową. Powołując się na tą fakturę korygującą Nr 43/0/00 z dnia 3 lipca 2000 r., skarżąca w odwołaniu od decyzji twierdziła, że faktura z dnia 28 lipca 1999 r., Nr 232/0/99 dokumentuje przekazanie zaliczki na zakup samochodu i stanowi podstawę do obniżenia podatku należnego w lipcu 1999 r. W tym zakresie, w zaskarżonej decyzji wskazano, iż nie może ona stanowić faktury zaliczkowej bowiem jest wadliwa w rozumieniu przepisu § 41 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.), gdyż została wystawiona przed otrzymaniem zaliczki, co znajduje potwierdzenie również w treści skargi. Sąd podniósł, iż skarżąca utrzymuje, że w dniu wystawienia spornej faktury tj. 28 lipca 1999 r. pojazd został jej wydany jako ciężarowy. Z zebranych dokumentów jednoznacznie wynika, że właścicielem pojazdu w dniu 3 sierpnia 1999 r. był Daniel G., a z dowodu rejestracyjnego pojazdu Seria DR/AAA 0232882 z dnia 10 sierpnia 1999 r., wynika, że w dniu 2 sierpnia 1999 r. dokonano pierwszej rejestracji pojazdu. Znajduje to również potwierdzenie w wyjaśnieniach złożonych przez sprzedającego oraz firmę dokonującą przeróbki pojazdu z osobowego na ciężarowy. Sąd zważył, że niczym nie jest uzasadnione, w świetle powołanych dowodów, twierdzenie skarżącej, że w lipcu 1999 r. nabyła prawo własności pojazdu na podstawie faktury z dnia 28 lipca 1999 r, Nr 232/0/9, skoro w pierwszych dniach miesiąca następnego, pojazd ten był własnością innego podmiotu. Powyższe ustalenia zapadły po przeprowadzeniu pełnego postępowania dowodowego. Sąd zauważył, że stosownie do przepisów ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) postępowanie dowodowe prowadzi w sprawie organ podatkowy, na którym ciąży obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 187 Ordynacji podatkowej). Zebrane dowody podlegają przy tym swobodnej ocenie tego organu zgodnie zasadą wyrażoną w art. 191 Ordynacji podatkowej, która nie oznacza jednak samowoli organu administracyjnego. Sąd podkreślił, że prawa strony w postępowaniu podatkowym gwarantowane są w omawianym zakresie zarówno przez zasady ogólne rozdział 1 działu 4 Ordynacji podatkowej, jak też przez przepis art. 192 tej ustawy. Sąd zważył, że w mniejszej sprawie organy podatkowe przeprowadziły postępowanie w sposób wyczerpujący. Uzyskane w ten sposób dowody poddane następnie zostały wnikliwej i poprawnej ocenie. Świadczy zresztą o tym, w ocenie Sądu, analiza motywów zaskarżonej decyzji, dokonana w kontekście zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która pozwala stwierdzić, iż rozumowanie organów podatkowych, w tym zwłaszcza organu odwoławczego, uwzględnia przedstawione wyżej reguły postępowania podatkowego, a przy tym pozostaje w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Organ odwoławczy poddał bowiem swej ocenie wszystkie uzyskane dowody, po czym za pomocą logicznej, wspartej okolicznościami sprawy, argumentacji, wykazał bezpodstawność twierdzeń strony skarżącej. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
