Wyrok NSA z dnia 29 listopada 2004 r., sygn. GSK 878/04
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Myślińska (spr.), Sędziowie NSA Hanna Rybińska, Czesława Socha, Protokolant Beata Cisek, po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] Spółki z o.o. w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 marca 2004 r. sygn. akt 3/I SA/Po 380/03 w sprawie ze skargi [...] Spółki z o.o. w Warszawie na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie z dnia 30 stycznia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie klasyfikacji taryfowej 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od [...] Spółki z o.o. w Warszawie na rzecz Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 3 marca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu sygn. akt 3/I SA/Po 380/03, po rozpoznaniu skargi [...] Spółki z o.o. w Warszawie na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie z dnia 30 stycznia 2003 r. nr [...] w przedmiocie klasyfikacji taryfowej - oddalił skargę.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd powołując ustalenia organów celnych podał, że: Urząd Celny w Rzepinie objął procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym towary zgłoszone przez "[...]" Sp. z o.o. jako zabielacze do kawy w proszku o nazwie handlowej "[...]" importowane z Holandii. Powyższy towar Spółka zgłosiła według kodu PCN 2106 90 98 0, ze stawką celną autonomiczną 27,5 %.
W wyniku kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy GIC u importera stwierdzono, że sprowadzony przez stronę towar, wyprodukowany przez holenderską firmę [...] zawiera w swoim składzie chude mleko w proszku (18%).
Po wszczęciu postępowań i wezwaniu strony do wypowiedzenia się w sprawie klasyfikacji taryfowej spornego towaru Dyrektor Urzędu Celnego w Rzepinie uznał zgłoszenia celne za nieprawidłowe i określił kwotę wynikającą z długu celnego, klasyfikując sprowadzony przez stronę towar o nazwie "[...]" według kodu PCN 1901 90 99 0, ze stawką celną autonomiczną 30% minimum 0,24 EUR/kg.
Od powyższych decyzji Spółka złożyła odwołania, wnosząc o uchylenie decyzji w całości. We wniesionym odwołaniu Spółka powołując się na załącznik do zarządzenia Prezesa GUC z dnia 17 września 1997r. - Wyjaśnienia do taryfy celnej (M.P. Nr 76, poz. 715) oraz tom V - Kompendium Opinii Klasyfikacyjnych i podnosiła, iż importowany towar może być klasyfikowany zarówno do działu 19, jak i 21. Przedmiotem badań winien być zatem skład surowcowy produktu, a nie jego przeznaczenie.
Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 17 kwietnia 2000 r. uchylił zaskarżone decyzje organu I instancji w części dotyczącej kodu PCN, orzekając jego zmianę na PCN 1901 90 99 9, w pozostałej zaś części utrzymał zaskarżone decyzje w mocy. W toku postępowania odwoławczego przeprowadzono postępowanie wyjaśniające, korzystając z opinii biegłych.
Powyższą decyzję Spółka zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w Rzepinie, oraz zwrot kosztów postępowania. W skardze zarzucono naruszenie przepisów art. 91 ust. 2 Konstytucji, art. 65 § 4 ustawy - Kodeksu celnego, przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej, art. 121, art. 122, art. 123, art. 165 § 2, art. 180 § l, art. 187 § l, art. 190 § 2, art. 191 oraz art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, przytaczając argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 30 stycznia 2002 r. (sygn. akt I SA/Po 1319/00) uchylił decyzję i zasądził od Izby Celnej w Rzepinie na rzecz Spółki koszty postępowania sądowego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że zasadniczym przedmiotem sporu między skarżącą Spółką z o.o. "[...]" a Prezesem GUC jest kwestia prawidłowej klasyfikacji celnej sprowadzonego z Holandii towaru o nazwie handlowej "Non dairy creamer 23H". Zdaniem importera powyższy towar winien być zakwalifikowany do kodu PCN 2106 90 98 0. Natomiast według organów celnych prawidłowa jest klasyfikacja powyższego towaru do kodu PCN 1901 90 99 9. Skarżąca Spółka na poparcie swojego stanowiska przedstawiła m.in. holenderską wiążącą informację taryfową BTI nr [...] - 0 z dnia 23 maja 1997 r., w której dla spornego towaru wskazuje się jako prawidłowy wskazuje się kod CN 2106 90 98. Sąd podniósł wówczas w uzasadnieniu, że Prezes GUC ustosunkowując się do przedłożonej informacji taryfowej wydanej na podstawie Kodeksu celnego Unii Europejskiej potwierdził, iż różnice klasyfikacyjne według ustaleń Podkomitetu ds. Współpracy Celnej i Podatków Pośrednich Polska - Unia Europejska z lipca 1998 r. mają być rozstrzygane w sposób przewidziany Konwencją w sprawie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, sporządzoną w Brukseli w dniu 14 czerwca 1983 r. (Dz. U. z 1997 r., Nr 11, poz. 62). Zdaniem Sądu pomimo ustalonego trybu konwencyjnego organ II instancji nie podjął takowych działań.
Ze względu na te okoliczności Sąd orzekający uznał, że przedmiotowa sprawa winna być przedmiotem ponownego rozpatrzenia w celu dokładnego ustalenia trybu wydania ostatniej decyzji, rozważenia jej wpływu na stanowisko zajęte w spornej sprawie przez organy celne oraz wyważenia, zdaniem Sądu, w świetle ujawnionych dokumentów i argumentacji każdej ze stron.
Dyrektor Izby Celnej w Rzepinie decyzją z dnia 30 stycznia 2003 r. wydaną na podstawie: art. 233 § l pkt l O.p., art. 85 § l, art. 262 Kodeksu Celnego, § l rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej - utrzymał w mocy decyzje organu I instancji. W zakresie przyczyn, z powodu których uznał za prawidłowy dla spornego towaru kod PCN 1901 90 99 9, organ odwoławczy podtrzymał dotychczasową argumentację własną, jak i organu I instancji.
Spółka zaskarżyła powyższą decyzję, wnosząc o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz o zwrot kosztów postępowania. Spółka zarzuciła decyzjom naruszenie art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA, rozporządzenia R.M. z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej, art. 222 § 4 Kodeksu celnego oraz § l ust. 3, § 2 ust. 1-3 i ust. 5 rozporządzenia M.F. z dnia 20 listopada 1997 r. w sprawie określania wypadków i warunków pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposobu ich naliczania (Dz. U. Nr 143, poz. 958 ze zm.), art. 122, art. 123, art.180 § l, art. 187 § l, art. 190, art. 191, art. 197 oraz art. 210 § 4 0.p. W uzasadnieniu skargi Spółka stwierdziła, że przede wszystkim organ odwoławczy zaniechał działań zmierzających do wyjaśnienia w trybie konwencyjnym rozbieżności klasyfikacyjnych spornego towaru, a w pozostałej części przytoczyła argumenty, którymi motywowała wnoszone w toku postępowania środki odwoławcze i pierwszą skargę do sądu.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, przytaczając argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Odnosząc się do zarzutów skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że celem postępowania administracyjnego, które organ II instancji miał przeprowadzić po uchyleniu przez NSA decyzji z dnia 17 kwietnia 2000r. było ostateczne rozstrzygnięcie kwestii prawidłowego zakwalifikowania przedmiotowego towaru przez organy celne do właściwego kodu PCN.
Zdaniem Sadu organ II instancji nie był związany okazaną przez Spółkę holenderską WIT z dnia 23 maja 1997 r., w której dla tego towaru wskazano kod PCN 2106 90 98. Zastosowanie wobec skarżącej Spółki korzystniejszej dla niej klasyfikacji taryfowej do podpozycji 2106 90 ze względu na powyższy dokument BTI, przy jednoczesnym stosowaniu kodu 1901 90 99 9 wobec innego podmiotu, który uzyskał WIT ze strony polskich organów celnych, stanowiłby niewątpliwie uprzywilejowanie skarżącej, naruszające zasadę równości wobec prawa podmiotów znajdujących się w jednakowej sytuacji faktycznej i prawnej.
Według Sądu orzekającego nie jest zasadny zarzut, że wydając zaskarżoną decyzję organ odwoławczy naruszył przepis art. 30 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, zgodnie z którym ocena prawna wyrażona w wyroku wiąże w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. Sąd wyrokiem z dnia 30 stycznia 2002 r. uchylił decyzję II instancji z powodu naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Chodziło o niedostateczne rozważenie wpływu decyzji Komitetu ds. Systemu Zharmonizowanego na decyzję organu celnego w przedmiocie klasyfikacji towarowej. WSA podkreślił, że w tym właśnie aspekcie organ celny był związany oceną prawną Sądu i nie ulega wątpliwości, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy w II instancji kwestia obowiązywania postanowień decyzji Komitetu w polskim systemie prawnym została wyjaśniona w wystarczającym stopniu.
Komitet Systemu Zharmonizowanego WCO na 29 sesji (HSC/29) decyzją z dnia 29 maja 2002 r. Nr 0571E1 w sprawie klasyfikacji pochodzących od mleka zabielaczy do kawy, zaliczył produkt "[...]" do pozycji 2106 , podpozycji 2106 90.
Sąd orzekający podkreślił również, że zawarto przy tym zastrzeżenie, iż powyższa decyzja wchodzi w życie w systemach prawnych państw - sygnatariuszy Konwencji - dopiero wówczas, gdy dany kraj importera lub eksportera zabielacza do kawy wprowadzi ją w swoim ustawodawstwie. W dniu 24 kwietnia 2003 r. ogłoszone zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie Wyjaśnień do taryfy celnej, odnoszące się do tomu V tychże Wyjaśnień. Akt prawny wszedł w życie z dniem 9 maja 2003 r. i z tym dniem uzyskała moc obowiązującą interpretacja przyjęta na 29 sesji HSC w zakresie klasyfikacji taryfowej zabielacza do kawy o nazwie handlowej "[...]".
Z tych powodów na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) w zw. z art. 97 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr153, poz. 1271 ze zm.) Wojewódzki Sad Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi.
Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez [...] Sp. z o.o. w Warszawie skargą kasacyjną z dnia 7 maja 2004 r., sporządzoną przez radcę prawnego, który wniósł o uchylenie tego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
Strona skarżąca zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:
I. Naruszenie przepisów postępowania, o których mowa w art. 174 pkt 2 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1. Naruszenie art. 99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwanej dalej "ustawą - przepisy wprowadzające"), poprzez brak uwzględnienia przy wydaniu zaskarżonego wyroku faktu związania WSA oceną prawną wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2002 r. sygn. akt I SA/Po 1319/00, a dotyczącą obowiązku uwzględnienia interpretacji Rady Współpracy Celnej dotyczącej klasyfikacji taryfowej towaru o nazwie "[...]", co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ gdyby WSA postąpił zgodnie z dyspozycją art. 99 ustawy - Przepisy wprowadzające, zaskarżony wyrok mógłby być inny ze względu na przyjęcie jako właściwego dla klasyfikacji powyższego towaru kodu PCN 2106 90 98.
2. Naruszenie art. 135 i art. 145 § l pkt l lit. c) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z naruszeniem art. l ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (zwanej dalej "Prawem o ustroju sądów administracyjnych") poprzez brak uchylenia decyzji Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie, pomimo że decyzja ta wydana została z naruszeniem art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (zwanej dalej "ustawą o NSA"), poprzez zawarcie w niej rozstrzygnięcia sprzecznego z oceną prawną zawartą w wyroku z dnia 30 stycznia 2002 r. sygn. akt I SA/Po 1319/00, a dotyczącą obowiązku uwzględnienia decyzji HSC z maja 2002 r. dotyczącej klasyfikacji taryfowej towaru o nazwie "[...]", co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ gdyby Dyrektor Izby Celnej w Rzepinie postąpił zgodnie z dyspozycją art. 30 ustawy o NSA, rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie mogłoby być inne ze względu na przyjęcie jako właściwego dla klasyfikacji powyższego towaru kodu PCN 2106 90 98.
3. Naruszenie art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a w związku z tym art. l § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych poprzez brak ustosunkowania się do zarzutów podniesionych przez skarżącą, tj.:
a) błędnej wykładni pojęcia "na bazie mleka",
b) niedopuszczalnej analogii stosowania wyjaśnień przy ustalaniu zaklasyfikowania towarów do odpowiedniej pozycji Taryfy celnej,
c) braku wpływu zawartości w produkcie 18% preparatu będącego pochodną mleka na właściwości tego produktu,
d) braku znajomości przez stronę postępowania Wiążącej Informacji Taryfowej odnoszącej się do produktu "[...]" wydanej na rzecz innego importera,
e) niezasadności naliczenia skarżącej odsetek wyrównawczych,
co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż wskazuje, że Sąd pominął w procesie rozpoznawania sprawy podniesione w skardze zarzuty, a można przypuszczać, że gdyby zarzuty te nie zostały pominięte, rozstrzygnięcie wydane w sprawie byłoby odmienne; brak ustosunkowania się do powyższych zarzutów uniemożliwia skarżącej podjęcie właściwej obrony swoich interesów na etapie skargi kasacyjnej, gdyż powyższe braki w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sprawiają, że wyrok ten nie poddaje się właściwej kontroli kasacyjnej.
4. Naruszenie przez WSA art. 135 i art. 145 § l pkt l lit. a) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z naruszeniem art. l § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez brak uchylenia decyzji Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie z dnia 30 stycznia 2003 r. nr [...], pomimo że decyzja wydana została z naruszeniem art. 13 § 5 Kodeksu celnego w związku § l rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej oraz z naruszeniem Ogólnych Reguł Interpretacyjnych Systemu Zharmonizowanego (Wyjaśnienia do Taryfy celnej tom I) przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie polegające na braku uwzględnienia obiektywnego charakteru Taryfy celnej, co skutkowało uznaniem przez organ celny, że właściwe jest klasyfikowanie produktu "[...]" do dwu różnych kodów Taryfy celnej przed i po zmianie Wyjaśnień do Taryfy celnej (tom V) dokonanej rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. w sprawie zmiany wyjaśnień do Taryfy celnej przy niezmienionej Taryfie celnej, podczas gdy z powyższych przepisów i Ogólnych Reguł Interpretacyjnych wynika, że danemu towarowi może być przypisany tylko jeden kod Taryfy celnej, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż spowodowało, że Dyrektor Izby Celnej w Rzepinie wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie nie zastosował kodu PCN 2106 wynikającego z interpretacji RWC wydanej w maju 2002 r. (decyzja podjęta na 29 sesji HSC) do zgłoszeń będących przedmiotem toczącego się przed nim postępowania, a dokonanych przez skarżącą w maju, czerwcu i lipcu 1999 r.; gdyby WSA prawidłowo przeprowadził kontrolę zaskarżonej decyzji, to mógłby uznać, że na podstawie art. 135 i art. 145 § l pkt l Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasługuje ona na uchylenie w związku z naruszeniem przez Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie wskazanych wyżej przepisów, w czym przejawia się wpływ naruszenia prawa przez WSA na wynik sprawy.
II. Naruszenie prawa materialnego, stanowiące zgodnie z art. 174 pkt l Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi podstawę kasacyjną, tj.:
1. Naruszenie przez WSA w Poznaniu art. 91 ust. l, ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (zwanej dalej: "Konstytucją RP") poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj. brak zastosowania tego przepisu w istniejącym w sprawie stanie faktycznym, a to poprzez przyjęcie, że decyzje HSC wydane zgodnie z międzynarodową Konwencją w sprawie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów podpisaną w Brukseli w dniu 14 czerwca 1983 r., którą Polska ratyfikowała w dniu 17 sierpnia 1995 r., są wiążące dla polskich organów celnych w stosunku do zgłoszeń celnych dokonanych po dniu opublikowania tych decyzji w Wyjaśnieniach do Taryfy celnej stanowiących każdorazowo załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów (w niniejszej sprawie po dniu 9 maja 2003 r., kiedy weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie Wyjaśnień do Taryfy celnej).
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Celnej w Rzepinie wniósł o jej oddalenie, z uzasadnieniem zbieżnym jak w zaskarżonej decyzji oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Strona skarżąca kwestionuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 marca 2004 r. sygn. akt 3/I SA/Po 380/03, opierając skargę kasacyjną na obu podstawach określonych w art. 174 Prawa o p.s.a., a to na naruszeniu prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszeniu przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy.
1. Odnosząc się kolejno do zgłoszonych zarzutów w części dotyczącej naruszenia przepisów postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 99 Przepisów wprowadzających ustawy o sądownictwie administracyjnym poprzez brak uwzględnienia przy wydaniu zaskarżonego wyroku faktu związania WSA oceną prawną wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2002 r. sygn. akt I SA/Po 1319/00, a dotyczącą obowiązku uwzględnienia interpretacji Rady Współpracy Celnej podjętej w formie decyzji na 29 sesji HSC w maju 2002 r., dotyczącej klasyfikacji taryfowej przedmiotowego towaru. Związania WSA oceną prawną strona skarżącą upatruje w tym, że NSA uznał przedmiotową decyzję HSC za posiadającą wpływ na wynik sprawy. W przeciwnym razie, zdaniem skarżącej Spółki, oddaliłby skargę wniesioną przez [...]
Tymczasem Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu w wyroku z dnia 30 stycznia 2002 r. stwierdził jedynie, że bez dokładnego ustalenia trybu wydania tej ostatniej decyzji (tj. decyzji z dnia 29 maja 2002 r. Nr 0571E1 Komitetu ds. Systemu Zharmonizowanego), rozważenia jej wpływu na stanowisko zajęte w spornej sprawie przez organy celne i wyrażenia w świetle ujawnionych dokumentów argumentacji każdej ze stron nie można przyjąć, aby rozpatrywana sprawa celna została dostatecznie wyjaśniona do stanowczego rozstrzygnięcia.
Nie może budzić żadnej wątpliwości, że Sąd w tym wyroku nie wypowiedział żadnego poglądu prawnego, a zwłaszcza takiej oceny prawnej, która wiązałaby wojewódzki sąd administracyjny w rozumieniu art. 99 Przepisów wprowadzających.
Należy w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji wyrażone w wyroku z dnia 3 marca 2004 r., że Sąd w wyroku z 30 stycznia 2002 r. uchylił decyzję organu II instancji z powodu naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
2. Dalszy zarzut dotyczący naruszenia art. 135 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) Prawa o p.s.a., w związku z naruszeniem art. 1 Prawa o u.s.a. - przez nieuchylenie decyzji Dyrektora Izby Celnej z dnia 30 stycznia 2003 r., pomimo że decyzja ta została wydana z naruszeniem art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA, wobec nieuwzględnienia oceny prawnej zawartej w wyroku z dnia 30 stycznia 2002 r.
Ponieważ już wyżej odniesiono się do problematyki związanej z związaniem sądu i organu z rzekomą oceną prawną, ocena tego zarzutu nie wymagała dodatkowej argumentacji.
3. Kolejny zarzut dotyczy naruszenia art. 141 § 4 Prawa o p.s.a. w zw. z art. 1 § 2 Prawa o u.s.a. przez brak ustosunkowania się do zarzutów podniesionych przez skarżącą w skardze z dnia 25 lutego 2003 r. i w piśmie procesowym z dnia 18 sierpnia 2003 r.
Zarzut ten jest chybiony. Sąd I instancji po obszernej analizie stanu faktycznego sprawy, gdzie zawarte jest odniesienie, że przedmiotowy zabielacz do kawy był wytwarzany na bazie mleka. Przy zaklasyfikowaniu towaru do odpowiedniej pozycji Taryfy celnej nie stosowano "niedopuszczalnej analogii" tylko klasyfikację zawartą w Wyjaśnieniach do Taryfy celnej, będącej załącznikiem do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 sierpnia 1999 r. (Dz. U. Nr 74, poz. 830), część IV tomu V, str. 2294. Podobnie kwestia ta była uregulowana w zarządzeniu Prezesa GUC z dnia 17 września 1997 r. (M.P. Nr 76, poz. 715). Zgodnie z tymi wyjaśnieniami preparaty zabielające na bazie mleka były klasyfikowane do kodu 1901 90 99 9.
Argument, że strona skarżąca nie znała Wiążącej Informacji Taryfowej odnoszącej się do tego samego towaru, a wydanej na rzecz innego importera - jest bez znaczenia. Powołanie się organu administracji celnej na WIT z dnia 27 maja 1999 r. oznaczało tylko, że organy celne jednolicie klasyfikowały ten towar. Ponadto należy zważyć, że zgodnie z art. 5 § 2 Kodeksu celnego udzielona informacja taryfowa wiąże organy celne tylko wobec osoby, której udzielono tej informacji.
W ocenie skarżącego okoliczności faktyczne i prawne prowadzące do zadeklarowania spornego towaru do kodu 2106 90 98 0 dostatecznie uzasadniają stanowisko strony. Argumentację tę skarżący powtórzył w piśmie procesowym z dnia 18 sierpnia 2003 r. Strona skarżąca podkreślała, że wszystkie zgłoszenia dokonywane w przedmiotowej sprawie dokonywała do kodu 2106, jednak przyznała w piśmie procesowym z dnia 18 sierpnia 2003 r. (str. 3 pisma), że istotnie wskazała kod 1901 90 99 9 we wniosku z dnia 15 października 1999 r. o udzielenie przywozu w ramach automatycznej rejestracji obrotu, ale było to wymuszone decyzjami w przedmiocie klasyfikacji uznającymi zgłoszenia celne za nieprawidłowe.
Sąd I instancji nie podzielił oceny strony skarżącej co do taryfikacji przedmiotowego towaru i skargę oddalił, nie dopatrując się żadnych szczególnych okoliczności, które zresztą sama skarżąca sprowadziła do twierdzenia, że prawidłową taryfikacją jest kod 2106.
4. Kolejny zarzut dotyczący naruszenia przepisów postępowania, dotyczy naruszenia art. 135 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 1 Prawa o p.s.a. i art. 1 § 2 Prawa o u.s.a. przez brak uchylenia decyzji Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie z dnia 30 stycznia 2003 r., pomimo że wydana została z naruszeniem art. 13 § 5 Kodeksu celnego w zw. z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz. U. Nr 158, poz. 1047 ze zm.) oraz z naruszeniem Ogólnych Reguł Interpretacji Systemu Zharmonizowanego (Wyjaśnienia do Taryfy celnej, Tom I), przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie przez uznanie, że właściwe jest klasyfikowanie przedmiotowego produktu do dwu różnych kodów Taryfy celnej przed i po zmianie Wyjaśnień do Taryfy celnej (tom V), dokonanej rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r.
Zarzut ten jest bezpodstawny.
Sąd I instancji trafnie przyjął, że organ celny I instancji w momencie wydawania decyzji działał zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami prawa.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej, wydane na podstawie art. 13 § 6 Kodeksu celnego, które weszło w życie 1 stycznia 1999 r., ustanowiło w § 1 Taryfę celną, stanowiącą załącznik do rozporządzenia. Taryfa celna przyjęła nazewnictwo i pełne zasady interpretacji Scalonej Nomenklatury Określania i Kodowania Towarów, wprowadzonej w życie Międzynarodową Konwencją w sprawie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, sporządzoną w Brukseli 14 czerwca 1983 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 11, poz. 62).
Klasyfikację towarów ustala się zgodnie z brzmieniem pozycji i uwag do sekcji lub działów oraz zgodnie z Ogólnymi Regułami Interpretacji Nomenklatury Scalonej.
Zgodnie z opinią klasyfikacyjną Prezesa GUC do działu 19, zawartą w Wyjaśnieniach do Taryfy celnej, Tom V, część IV, s. 2289, stanowiących załącznik do zarządzenia Prezesa GUC z 17 września 1997 r. (M.P. Nr 76, poz. 715) - preparaty zabielające lub spieniające do kawy na bazie mleka klasyfikuje się do kodu PCN 1901 90 99 9, a pozostałe do podpozycji 2106 90. Wyjaśniono następnie, że z uwagi na to, że preparaty do kawy spełniające tę samą funkcję klasyfikowane są do dwu różnych działów Taryfy celnej (dział 19 i 21), do każdej partii towaru zgłoszonego do odprawy celnej dołączony musi być certyfikat producenta zawierający informacje o składzie surowcowym (a nie chemicznym), tj. informacje o produkcie (np. syrop glukozowy, tłuszcz roślinny, mleko, kazeiniany, stabilizator itp.
Producent przedmiotowego towaru jeden ze składników towaru określił jako "frakcja mleczna", co według prof. dr hab. Juliana Gaweł z Instytutu Mleczarstwa w Warszawie oznacza, że jest to produkt mleczny, określony w technologii jako mleko odtłuszczone.
Zgodnie z komentarzem do pozycji 19 w "Wyjaśnieniach do Taryfy celnej (tom I, str. 179), pozycja 1901 obejmuje "szereg przetworów spożywczych na bazie mąki lub mączki, skrobi lub ekstraktu słodowego, które wywodzą swe zasadnicze właściwości od tych surowców bez względu na to, czy te składniki dominują wagowo lub objętościowo, czy też nie". Kierując się tą wskazówką organy celne ustaliły, że przedmiotowy towar wywodzi swoje zasadnicze właściwości z mleka, czyli jest produktem "na bazie mleka". Organy celne powołały się na stanowisko strony skarżącej, że importowany towar jest półproduktem przeznaczonym do produkcji kawy Mokate Cappuccino oraz na producenta towaru, firmę [...], która określiła towar jako "śmietanka w proszku".
Argument strony, że produkty zawierające mleko mogą być klasyfikowane również do pozycji 2106, zgodnie z "Wyjaśnieniami do Taryfy celnej" (tom V, str. 2335), jest prawdziwy. Jednakże te same wyjaśnienia do Taryfy celnej (tom V, str. 2289) wyraźnie stanowią, że preparaty zabielające (lub spieniające) do kawy na bazie mleka klasyfikuje się do kodu PCN 1901 90 99 9, a pozostałe do podpozycji 2106 90.
Dalej skarżąca zarzuca, że Wyjaśnienia do Taryfy celnej (tom V) będące załącznikiem do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. odmiennie klasyfikują przedmiotowy produkt.
Należy zauważyć, że przedmiotem kontroli Sądu I instancji była decyzja Dyrektora Izby Celnej w Rzepinie z dnia 30 stycznia 2003 r., natomiast rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wyjaśnień do Taryfy celnej (Dz. U. Nr 70, poz. 645), które weszło w życie z dniem 9 maja 2003 r., wobec czego Sąd I instancji prawidłowo nie dokonał oceny zaskarżonej decyzji pod kątem wymienionego rozporządzenia. Obowiązującymi, w dacie wydania decyzji były wyjaśnienia do Taryfy celnej zawarte w załączniku (tom V) do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 sierpnia 1999 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy celnej (Dz. U. Nr 74, poz. 830), które weszło w życie z dniem 24 września 1999 r.
Wyjaśnienie do kodu 1901 90 99 9 (tom V, część IV, str. 2294) wskazuje, że do tego kodu klasyfikuje się preparaty zabielające (lub spieniające) do kawy na bazie mleka (czyli tak samo jak w Wyjaśnieniach z 1997 r.).
Sąd I instancji odniósł się również do decyzji z dnia 29 maja 2002 r. Nr 0571E1 Komitetu ds. Systemu Zharmonizowanego, który zadecydował, że produkt [...] należy zaliczać do pozycji 2106, podpozycja 2106 90. Komitet zawarł przy tym zastrzeżenie, że decyzja ta wchodzi w życie w systemach prawnych państw - sygnatariuszy Konwencji dopiero wówczas, gdy dany kraj wprowadzi ją w swoim ustawodawstwie.
Decyzja ta została wprowadzona w ustawodawstwie polskim rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. zmieniającym rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie wyjaśnień do Taryfy celnej (Dz. U. Nr 70, poz. 645), które weszło w życie z dniem 9 maja 2003 r. Sąd I instancji trafnie przyjął, że dopiero od tej daty można mówić o związaniu polskich organów administracji celnej postanowieniami decyzji podjętej na 29 sesji Komitetu ds. Systemu Zharmonizowanego w maju 2002 r.
Dalsze kwestie związane z zagadnieniem obowiązywania przedmiotowej decyzji klasyfikacyjnej zostaną omówione w dalszej części dotyczącej zarzutu naruszenia prawa materialnego.
5. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego, stanowiącego zgodnie z art. 174 pkt 1 Prawa o p.s.a. podstawę kasacyjną, należy stwierdzić, że odnosi się on wyłącznie do naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 91 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, przez co strona skarżąca rozumie niezastosowanie tego przepisu przez Sąd.
Skarżąca zarzuca, że przyjęcie przez Sąd stanowiska, iż decyzje HSC wydane zgodnie z Międzynarodową Konwencją w sprawie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, podpisaną w Brukseli w dniu 14 czerwca 1983 r., którą Polska ratyfikowała w dniu 17 sierpnia 1995 r. - są wiążące dla polskich organów celnych, w stosunku do zgłoszeń celnych dokonanych dopiero po dniu ich opublikowania (w niniejszej sprawie po dniu 9 maja 2003 r.), jest błędne.
Przywołany przez stronę skarżącą art. 91 Konstytucji RP stanowi, że ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowania, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy (ust. 1). Przepis ten stanowi następnie, że umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową (ust. 2). Natomiast, jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami (ust. 3).
Nie budzi wątpliwości, że Polska przystąpiła do Międzynarodowej Konwencji w sprawie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, oraz że konwencja ta w stosunku do Polski weszła w życie dnia 1 stycznia 1996 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 11, poz. 61 i 63).
Nie budzi też wątpliwości, że przedmiotowa umowa sporządzona w Brukseli dnia 14 czerwca 1983 r. nie dotyczy utworzenia organizacji międzynarodowej uprawnionej do stanowienia prawa, tylko dotyczy przyjęcia Nomenklatury przedstawionej w załączniku do Konwencji, składającą się z pozycji i podpozycji oraz ich odpowiednich kodów cyfrowych, uwag dotyczących sekcji, działów i podpozycji oraz Ogólnych Reguł Interpretacji Systemu Zharmonizowanego (art. 1 lit. a Konwencji). Co zostało zrealizowane.
Art. 3 Konwencji określa obowiązki Umawiających się Stron, polegające na wprowadzeniu do prawa wewnętrznego reguł Systemu Zharmonizowanego.
Art. 6 Międzynarodowej Konwencji ustanowił Komitet Systemu Zharmonizowanego, którego posiedzenie zwołuje Sekretarz Generalny Rady Współpracy Celnej.
Konwencja o utworzeniu Rady Współpracy Celnej, sporządzona w Brukseli dnia 15 września 1950 r., a Polska do niej przystąpiła na podstawie oświadczenia Rady Państwa z dnia 6 czerwca 1974 r. oraz oświadczenia rządowego z dnia 30 marca 1978 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 43 i 44).
Funkcje Komitetu określa art. 7 Międzynarodowej Konwencji, a wszystkie mają charakter techniczno-usługowy.
Natomiast zgodnie z art. 8 Międzynarodowej Konwencji noty wyjaśniające, opinie klasyfikacyjne oraz inne informacje mające charakter doradczy, a dotyczące interpretacji Systemu Zharmonizowanego oraz zalecenia mające zabezpieczać jednolitość interpretacji i stosowania tego Systemu, które są przygotowane podczas Sesji Komitetu Systemu Zharmonizowanego, uważa się za zatwierdzone przez Radę Współpracy Celnej, jeżeli w ustalonym terminie i trybie żadna z Umawiających się Stron nie poprosi aby taka sprawa została odesłana do Rady, która je zatwierdza, albo na wniosek któregoś z członków Rady odeśle go do Komitetu w celu ponownego zbadania.
Jak wynika z załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyjaśnień do Taryfy celnej, tom V, część V, Decyzje Komitetu Zharmonizowanego (Dz. U. Nr 70, poz. 645 z dnia 24 kwietnia 2003 r.) na 29 sesji Komitetu Systemu Zharmonizowanego (HSC) w maju 2002 r. podjęto decyzje klasyfikacyjne wraz z ich kodami, dotyczące specyficznych produktów, innych niż te, w stosunku do których wniesiono zastrzeżenia. Decyzja publikowana pod nr 2 na str. 2537 dotyczy produktu nazwanego "substytut mleka do kawy", składającego się z syropu glukozowego - 55%, emulgowanego stałego tłuszczu roślinnego - 22%, odtłuszczonego mleka w proszku - 18%, wody - 3% i stabilizatora E 340 - 2%. Dla tego produktu przyjęto klasyfikację 2106 90, a uzasadnieniem klasyfikacji były 1 i 6 Ogólne Reguły Interpretacji Systemu Zharmonizowanego. Produkt ten odpowiada produktowi będącemu przedmiotem niniejszej sprawy pod nazwą "[...]".
Wedle twierdzenia strony skarżącej po opublikowaniu decyzji przez Komitet Systemu Zharmonizowanego Dyrektor Izby Celnej w Rzepinie powinien uchylić decyzje pierwszoinstancyjne i umorzyć postępowanie w sprawie.
Pogląd ten jest błędny.
Art. 91 ust. 3 Konstytucji odnosi się do prawa stanowionego przez organizację międzynarodową, natomiast Międzynarodowa Konwencja nie stanowi prawa, które miałoby "pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami", a tylko - jak to wyżej wskazano - wydaje noty wyjaśniające, opinie klasyfikacyjne dotyczące interpretacji Systemu Zharmonizowanego oraz zalecenia mające zabezpieczać jednolitość interpretacji i stosowania Systemu Zharmonizowanego.
Do kwestii interpretacji odnosi się wyrok NSA z dnia 24 czerwca 1993 r. sygn. SA/Wr 1852/92, OSP 1995/1/23, z glosą aprobującą J. Borkowskiego. W wyroku tym Sąd przyjął, że interpretacje Rady Współpracy Celnej w Brukseli, udzielane na podstawie art. III d) Konwencji sporządzonej w Brukseli dnia 15 grudnia 1950 r. (Dz. U. z 1978 r. Nr 11, poz. 43), mają dla polskich organów celnych charakter wykładni wiążącej, która powinna być przestrzegana w toku orzekania o wymiarze należności celnych. W uzasadnieniu tego wyroku wskazano również, że interpretacje te mają charakter wiążący nie tylko do odpraw celnych dokonanych po dacie jej wydania.
Stanowisko to podzielił również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 listopada 1996 r. sygn. akt III RN 38/96, OSNP 1997/11/185, stwierdzając, że interpretacje Rady Współpracy Celnej w Brukseli, dokonywane zgodnie z art. III lit. d) Konwencji o jej utworzeniu, mają dla orzecznictwa polskich organów celnych charakter wykładni wiążącej w sprawach klasyfikacji celnej towaru i wymierzania należności celnych.
Przytoczone poglądy orzecznictwa mają - zdaniem składu orzekającego - zastosowanie do interpretacji Systemu Zharmonizowanego dokonywanych przez Komitet Systemu Zharmonizowanego, tym bardziej że interpretacje te są zatwierdzane przez Radę Współpracy Celnej.
Do wyjaśnienia pozostaje zagadnienie jaki jest charakter prawny tych interpretacji, a w szczególności od kiedy (od jakiej daty) mają one charakter wiążącej wykładni.
W powołanym wyżej wyroku NSA z dnia 24 czerwca 1993 r. trafnie wskazano, że interpretacja Rady ma charakter wiążący nie tylko do odpraw celnych dokonanych po dacie jej wydania. Czyli bez względu na jakim etapie postępowania celnego znajduje się sprawa - organ celny jest obowiązany do przestrzegania dokonanej interpretacji. Wydaje się przy tym, że datą obowiązywania interpretacji wiążącej jest data jej wydania.
Jednakże odmiennie przedstawia się sprawa, jeżeli wiążąca wykładnia dokonana w drodze interpretacji Rady Współpracy Celnej jest wprowadzona do systemu prawa polskiego.
W dacie zgłoszenia celnego w Wyjaśnieniach do Taryfy celnej stanowiących załącznik do zarządzenia Prezesa GUC z dnia 17.09.1997 r. (M.P. Nr 76, poz. 715) preparaty zabielające do kawy na bazie mleka były klasyfikowane do pozycji 1901 90 99 9.
Z powołanych regulacji prawnych wynika, że kwestię klasyfikacji preparatu zabielającego do kawy regulował przepis prawa. Zmiana przepisu prawa odnośnie klasyfikacji preparatu zabielającego do kawy nastąpiła w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r., zmieniającym rozporządzenie w sprawie Wyjaśnień do Taryfy celnej, odnoszące się do tomu V tychże Wyjaśnień. Rozporządzenie to weszło w życie z dniem 9 maja 2003 r. Wobec czego z tym też dniem obowiązuje decyzja podjęta na 29 sesji HSC w 2002 r. w zakresie klasyfikacji taryfowej zabielacza do kawy wyjaśniająca, że klasyfikacją dla produktu "substytut mleka do kawy" - jest kod 2106 90. Zwraca uwagę, że z opinii klasyfikacyjnych Ministra Finansów usunięto wyjaśnienie dot. kodu 1901 90 99 9 (str. 2394).
Sąd I instancji trafnie powołał się na zastrzeżenie zawarte w decyzji z dnia 29 maja 2002 r. Nr 0571E1 Komitetu ds. Systemu Zharmonizowanego o zaliczeniu produktu Non dairy creamer 23H do pozycji 2106, podpozycja 2106 90 - że decyzja ta wchodzi w życie w systemach prawnych państw, sygnatariuszy Konwencji dopiero wówczas, gdy dany kraj wprowadzi ją w swoim ustawodawstwie.
Jak wskazano wyżej, decyzja ta została opublikowana w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r., które weszło w życie z dniem 9 maja 2003 r., czyli z tą datą została wprowadzona do ustawodawstwa polskiego.
Z powyższych względów chybiony jest zarzut dot. naruszenia art. 13 § 5 Kodeksu celnego w zw. z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej oraz w związku z naruszeniem Ogólnych Reguł Interpretacyjnych Systemu Zharmonizowanego (Wyjaśnienia do Taryfy celnej, tom I, załącznik do zarządzenia Prezesa GUC z dnia 17 września 1997 r. - M.P. Nr 76, poz. 715) przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie polegające na braku uwzględnienia obiektywnego charakteru Taryfy celnej, co skutkowało uznaniem przez organ celny, że właściwe jest klasyfikowanie produktu "[...]" do dwu różnych kodów Taryfy celnej przed i po zmianie Wyjaśnień do Taryfy celnej (tom V), dokonanej rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 2003 r. w sprawie zmiany Wyjaśnień do Taryfy celnej (Dz. U. Nr 70, poz. 645), przy niezmienionej Taryfie celnej.
Należy przypomnieć, że przedmiotowy produkt nie był klasyfikowany do dwóch różnych kodów Taryfy celnej, ponieważ zarówno wyjaśnienia zawarte w załączniku do zarządzenia Prezesa GUC z dnia 17 września 1997 r., jak i do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 sierpnia 1999 r. wyraźnie klasyfikowały ten produkt do pozycji 1901 90 99 9, wskazując, że pozostałe preparaty na bazie mleka klasyfikuje się do pozycji 2106 90.
Zmiana tej klasyfikacji nastąpiła w związku z przyjętą na 29 sesji HSC w maju 2002 r. decyzją, że zabielacz do kawy (substytut mleka do kawy) należy kwalifikować do kodu 2106 90, która została wprowadzona, jak to wyżej wskazano, do ustawodawstwa polskiego z dniem 9 maja 2003 r.
Na koniec należy ustosunkować się do zarzutu skargi kasacyjnej dotyczącego nieprawidłowego zasądzenia odsetek wyrównawczych. Zgodnie z treścią art. 222 § 4 ustawy - Kodeks celny - jeżeli przesunięcie daty powstania długu celnego lub zarejestrowania kwoty wynikającej z tego długu powoduje uzyskanie korzyści finansowych, organ celny pobiera odsetki wyrównawcze. Szczegółowo precyzuje wypadki i warunki pobierania odsetek oraz sposób ich naliczania rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 listopada 1997r. ( Dz. U. Nr 143, poz. 958 ze zm.) wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w § 5 art. 222 ustawy - Kodeks celny. Przyznać należy, że Sąd I instancji nie ustosunkował się do podnoszonej w skardze kwestii odsetek, niemniej uchybienie to nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy w rozumieniu art. 174 pkt. 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W rozpoznawanej sprawie za prawidłowe zgłoszenie towaru wraz ze wszystkimi stosownymi dokumentami i prawidłowo wypełnionym zgłoszeniem celnym odpowiadała spółka. Wskazanie w SAD błędnego na gruncie polskiego porządku prawnego kodu PCN jest wynikiem świadomego działania strony. Mając na uwadze, że organ może odstąpić od poboru odsetek wyrównawczych tylko w przypadku gdy dłużnik udowodni, iż podanie nieprawidłowych danych spowodowane było szczególnymi okolicznościami nie wynikającymi z jego zaniedbania lub świadomego działania, należy podkreślić, że spółka nie wykazała takich okoliczności.
Z uwagi na powyższe Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Dlatego też na podstawie art. 181, 183 § 1 i 184 Prawa o p.s.a. orzekł jak w sentencji. Orzeczenie o kosztach opiera się o przepis art. 204 pkt 1 w zw. z art. 205 § 2 Prawa o p.s.a.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
