Wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2003 r., sygn. I SA/Wr 387/01
1. Uprzednie zarachowanie jako przychodu należności na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./ /w niniejszej sprawie odnosi się to do przychodu z rat leasingowych/ nie jest jednak równoznaczne z uzyskaniem przychodu w tym okresie sprawozdawczym, gdyż przychód ten może powstać dopiero w następnych okresach sprawozdawczych, w których będą wykonywane dostawy towarów i usług, na poczet których zarachowano należności. Przychodem zaś ze sprzedaży wierzytelności u osób prawnych, dla których obrót wierzytelnościami nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność /art. 14 ust. 1 cyt. wyżej ustawy/.
2. Przychodem z umowy factoringu jest wartość wierzytelności wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży. Kosztem uzyskania tego przychodu jest natomiast wartość nominalna zbywanej wierzytelności i ewentualne poniesione wydatki w postaci prowizji i odsetek.
UZASADNIENIE
Decyzją Urzędu Skarbowego określono podatnikowi Spółce z o.o. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych z 1997 r.
Powyższą decyzję Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 3 stycznia 2001 r. (...) uchyliła w części i określiła należny podatek dochodowy za 1997 r. w wysokości (...) zł, zaległość podatkową w wysokości (...) zł oraz odsetki w kwocie (...) zł.
Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Izba Skarbowa wskazała przepis art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
W pozostałym zakresie Izba Skarbowa z zarzutami odwołania nie zgodziła.
W szczególności organ odwoławczy stwierdził, że urząd skarbowy prawidłowo zakwestionował wydatek w kwocie (...) zł, poniesiony w związku z umową dotyczącą sporządzenia opracowania na temat "Aspekty i warunki prawnofinansowe prowadzenia działalności leasingowej przez spółkę z o.o. (...)". Wskazano, że zarówno podatnik, jak i organ podatkowy kwalifikują nabyte opracowanie jako "know-how", tj. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Wywodzono, że zgodnie z par. 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych /Dz.U. nr 6 poz. 35 ze zm./ za wartości niematerialne i prawne uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte, nadające się do wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa majątkowe, a w szczególności o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wyjaśniono, iż użycie słów "w szczególności" oznacza katalog otwarty, kategoria "know-how" występuje zaś w powołanym rozporządzeniu w par. 5 ust. 4 pkt 5.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
