Wyrok NSA z dnia 7 marca 2001 r., sygn. III SA 64/00
Wykładnia gramatyczna użytego przez ustawodawcę pojęcia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczania dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Z powyższego wynikają dwie konstatacje, a mianowicie, że to na podatniku, zgodnie z powszechnie stosowaną na gruncie prawa polskiego zasadą jako na osobie wywodzącej z określonych faktów skutki prawne, spoczywa ciężar ich udowodnienia oraz że warunkiem odliczenia wydatków od przychodu jest udokumentowanie faktu ponoszenia wydatku w sposób nie budzący wątpliwości.
UZASADNIENIE
W toku kontroli skarbowej przeprowadzonej w "P." Sp. z o.o. w W. zwanej dalej "Spółką" w 1999 r. przez inspektora kontroli skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w W. w zakresie rozliczeń z budżetem w latach podatkowych 1997 i 1998 ustalono m.in. nieprawidłowości w zakresie rozliczeń kosztów. W szczególności jak wynika z protokołów z kontroli, Spółka do kosztu własnego sprzedaży zaliczyła wartość akcesoriów samochodowych /radioodtwarzacze, głośniki, złącza itp./, a także koszty wyposażenia samochodów w instalację alarmową w kwotach 29.426,68 zł w roku 1997 i 16.661,74 zł w roku 1998 r. Jak wynika z ustnych wyjaśnień dyrektora ds. sprzedaży bezpośredniej Spółki - Andrzeja W., na które powołano się w protokołach z kontroli - sprzęt miał być przekazywany klientom w ramach rekompensaty za opóźnienie w dostawie samochodu bądź za drobne usterki. Inspektor Kontroli Skarbowej decyzjami z dnia 8 lipca 1999 r. - dotyczącej 1997 r. - i z dnia 10 sierpnia 1999 r. - dotyczącej 1998 r. wydanymi na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. 1999 nr 54 poz. 572/, art. 27 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 2, art. 12 ust. 1, art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ zwanej dalej "ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych" oraz art. 21 par. 3 i art. 53 par. 1 Ordynacji podatkowej określił: 1/ wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1997 r. w kwocie 19.452,002 zł od dochodu podlegającemu opodatkowaniu w kwocie 51.189,479 zł oraz wysokość zaległości podatkowej w kwocie 13.006 zł i odsetek za zwłokę, 2/ wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 r. w kwocie 685.846 zł od dochodu podlegającemu opodatkowaniu w kwocie 1.905.129 zł i stwierdził nadpłatę w kwocie 90.789 zł. W uzasadnieniach tych decyzji podano m.in., iż Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów w 1997 r. o kwotę 34.225,57 zł na którą składała się wartość akcesoriów samochodowych w kwocie 29.426,68 zł przekazanych nieodpłatnie w ramach rekompensaty za opóźnienie w dostawie samochodów bądź drobne usterki oraz kwoty 53,29 zł z tytułu zaliczenia wydatków, których Spółka faktycznie nie poniosła i 4.775,60 zł wydatkowana na zakup abonamentu do Teatru Wielkiego. W 1998 r. kwoty te odpowiednio wynosiły 21.447,34 zł, 16.661,74 zł /wartość akcesoriów/, 2.585,60 zł /abonament/ oraz dwie mniejsze kwoty wydatkowane m.in. na zakup lekcji gry w golfa. W uzasadnieniach decyzji podano, że nieodpłatne przekazanie towarów jest darowizną nie stanowiącą kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
