Wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2000 r., sygn. III SA 1715/99
Brak korekty faktury /rachunku uproszczonego/ uniemożliwia zmniejszenie obrotu, nawet gdyby obie strony transakcji zgodnie twierdziły, że rzeczywista należność była odmienna od figurującej w fakturze /rachunku uproszczonym/. Innym przykładem zastosowania przez ustawodawcę zasady prawdy formalnej /a nie materialnej/ jest art. 33 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, który wprowadza obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze /rachunku uproszczonym/ przez wystawcę, choćby obiektywnie /materialnie/ sprzedaż nie była objęta obowiązkiem podatkowym. Art. 33 ust. 1 in fine wiąże wyraźnie obowiązek zapłaty podatku z faktem wystawienia faktury, a nie ze sprzedażą. Przepis ten adresowany jest nie tylko do podatników VAT, ale do każdego podmiotu, który wystawi fakturę /rachunek uproszczony/. Nie może mieć przy tym znaczenia przesądzającego fakt "anulowania" przez stronę skarżącą wystawionych przez nią uprzednio faktur /rachunków uproszczonych/. Możliwość "anulowania" faktur /rachunków uproszczonych/, mimo że nie jest dopuszczona wyraźnie przez ustawę o VAT, należy zaaprobować jako praktyczną i realną drogę "wycofania się" podatnika z błędnego wystawienia dokumentu rozliczeniowego. Jednak powinna ona dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych /faktur, rachunków uproszczonych/, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego /np. poprzez doręczenie ich kontrahentom/. Natomiast w przypadku wprowadzenia takich dokumentów do obrotu prawnego, pozostaje jedynie możliwość dokonania korekt faktur /rachunków uproszczonych/ na zasadach określonych przepisami.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
