Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 1994 r., sygn. SA/Wr 1179/93
1. Ani przepis art. 11 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./ określający wydatki nie uznawane za koszty uzyskania przychodu, ani art. 17 tejże ustawy, określający wysokość podatku dochodowego nie może stanowić podstawy prawnej do wydania odrębnej decyzji w zakresie korekty wykazanej przez podatnika straty, jeżeli jednocześnie nie dokonuje się wymiaru samego podatku.
2. Spór co do wysokości straty wykazanej w roku podatkowym może być przedmiotem orzekania o wysokości zobowiązania w podatku dochodowym za rok następny - gdyby podatnik zamierzał pokryć w tym okresie w kwocie wyższej, niż wynikałoby to ze zweryfikowanego sprawozdania finansowego za rok ubiegły.
uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie podatku dochodowym od osób prawnych.
UZASADNIENIE
Urząd Skarbowy w J. G. decyzją z dnia 30 września 1992 r. powołując się na ustalenia Kontroli Urzędu Kontroli Skarbowej w J. G. przeprowadzonej w Przedsiębiorstwie Handlowo-Przemysłowym "M." Spółka z o.o. w J. G. za okres od 1 stycznia 1991 r. do 31 grudnia 1991 r. wymierzył Spółce podatek dochodowy za 1991 r. w kwocie 280.302.000 zł z tytułu dochodu przeniesionego przez Spółkę na osobę W. P. oraz dokonał korekty wykazanej przez Spółkę za 1991 r. straty z kwoty 4.797.727.000 zł do 1.725.975.000 zł.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
