Wyrok NSA z dnia 13 lipca 1994 r., sygn. III SA 11/94
Uprawnienie do stosowania stawki "0" od sprzedaży usług związanych z budownictwem mieszkaniowym /par. 40a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług - Dz.U. nr 39 poz. 176 ze zm./ miało charakter przedmiotowy, co nie wykluczało możliwości korzystania z niego przez jednostkę kontynuującą wykonywanie robót budowlano-montażowych na podstawie prawnie dopuszczalnej umowy cywilnoprawnej z inną jednostką.
Z powołanych przepisów nie wynikało, aby uprawnienie to miało charakter osobisty, jak ma to miejsce np. przy ulgach i zwolnieniach w podatku dochodowym.
uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie wysokości podatku od towarów i usług.
UZASADNIENIE
Urząd Skarbowy w W. na podstawie art. 104 Kpa wraz par. 7 ust. 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 1993 r. /Dz.U. nr 59 poz. 272/ i art. 51 ust. 1 pkt 2 z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług (...) /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wydał decyzję, w której naliczył Spółce z o.o. "T.-1" z siedzibą w C. podatek według stawki 7 procent w wysokości 51.890.000 zł od robót elewacyjnych objętych fakturami Nr 23/93 i 24/93, wystawionymi w lipcu 1993 r. W fakturach tych wskazano VAT w wysokości "0" procent natomiast - zdaniem Urzędu Skarbowego - brak było uzasadnienia do zakwalifikowania tych robót do stawki "0" procent, gdyż wykonane one zostały na podstawie umów zawartych pomiędzy Spółką "T.-1" a Przedsiębiorstwem T. w W. w dniach 10 maja i 9 czerwca 1993 r. (...) przekazujących Spółce "T.-1" uprawnienia i zobowiązania z umów zawartych w 1993 r. przez Przedsiębiorstwo T. W odwołaniu od decyzji Urzędu Skarbowego Spółka "T.-1" wyjaśniła, że faktury Nr 29/93 i 24/93 dotyczyły robót realizowanych na podstawie umów zawartych 22 kwietnia i 11 października 1991 r. przez Przedsiębiorstwo T., a więc zawartych przed dniem 2 marca 1993 r. W dniach 10 maja i 9 czerwca 1993 r. zawarte zostały umowy "porozumienia" o przejęciu tych robót przez Spółkę T. co nie zmienia faktu, że umowy o te roboty zostały zawarte przed dniem 2 marca 1993 r. Zatem organ podatkowy błędnie przyjął porozumienia z dnia 10 maja i 9 czerwca 1993 r. za umowy, podczas gdy faktycznie były to roboty realizowane na podstawie umów z 22 kwietnia i 11 października 1993 r., które to umowy zostały następnie przedłużone aneksami odpowiednio do 15 listopada 1993 r. i do dnia 30 września 1993 r. Porozumienia zawierały wyraźny zapis, że stanowią one aneksy do zawartych w 1991 r. umów o roboty budowlane. Izba Skarbowa w O. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego. Brak podstawy do zastosowania stawki "0" procent do omawianych robót Izba Skarbowa uzasadniła następująco:
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
