Wyrok NSA z dnia 18 lutego 1994 r., sygn. III SA 648/93
1. W ustawie z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ brak jest upoważnienia dla banku dewizowego do udzielania zezwoleń dewizowych, o których mowa w art. 9 tej ustawy.
2. Bank dewizowy nie stanowi "strony" w rozumieniu art. 21 ust. 3 prawa dewizowego.
3. Postępowanie o udzielenie zezwolenia dewizowego nie jest postępowaniem prowadzącym do zawarcia umowy /a więc do powstania cywilnoprawnego stosunku/ lecz jest to postępowanie o charakterze publicznoprawnym, w którym realizowany jest określony fragment władztwa państwowego do regulowania tej dziedziny stosunków publicznoprawnych, które określone zostały w art. 1 ustawy prawo dewizowe.
Władztwo to realizowane jest poprzez decyzje administracyjne /art. 22 cytowanej ustawy/ a nie przez umowę.
4. Prezes Narodowego Banku Polskiego nie zrealizował dotąd ustawowego obowiązku ustanowionego w art. 21 ust. 2 zdanie drugie prawa dewizowego w postaci ustalenia /w porozumieniu z Ministrem Finansów/ zasad udzielania zezwoleń dewizowych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
