Wyrok NSA z dnia 26 maja 1994 r., sygn. SA/Po 3747/93
Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ - kosztami uzyskania przychodów mogą być również należności odpisane jako nieściągalne, których nieściągalność została uprawdopodobniona.
W 1992 r. brakowało jednakże przepisów prawnych, które by bliżej precyzowały zasady uznania określonych należności za nieściągalne. Precyzowanie zatem warunków w jakich można uznać należności za nieściągalne pozostawione zostało przez ustawodawcę w 1992 r. samym organom podatkowym.
Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego /por. wyrok z dnia 25 czerwca 1993 r. SA/Po 550/93/ i Sądu Najwyższego /por. np. wyrok z dnia 4 lutego 1994 r. III ARN 85/93/ uzależnia możliwość uznania owych należności za nieściągalne od aktywnego zachowania się samego podatnika.
Podatnik chcący owe należności wpisać w koszty winien udokumentować fakt np. umorzenia postępowania egzekucyjnego przez komornika z powodu jego bezskuteczności lub wszczęcia postępowania upadłościowego.
UZASADNIENIE
Urząd Skarbowy w G. decyzją z dnia 09.08.1993 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ i art. 1, 7, 12, 15, 18, 19, 25 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ ustalił podatek dochodowy od osób prawnych Centrali Materiałów Budowlanych - spółce z o.o. w G. w kwocie 854.252.000 zł, stwierdzając iż zaległość z tego tytułu wynosi 374.299.000 zł. W uzasadnieniu urząd stwierdza, iż po analizie wszystkich zebranych w sprawie materiałów uznał w całości ustalenia zawarte w protokole kontroli z dnia 16.06.1993 r. za zasadne. Przypis podatku nastąpił dlatego, iż jednostka za koszty uzyskania przychodu przyjęła opłaty dodatkowe w kwocie 281.787.000, naliczone, lecz nie zapłacone, naruszając tym samym art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Również z przepisów zarządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1990 r. w sprawie ustalenia należności za korzystanie z mienia Skarbu Państwa /M.P. nr 43 poz. 334/, wynika, że opłaty dodatkowe są liczone od wartości dzierżawionego majątku jako odsetki od zobowiązania wobec Skarbu Państwa z tytułu rat kapitałowych. Tym samym kosztem uzyskania przychodu w 1992 r. są zapłacone, a nie naliczone opłaty od dzierżawionego majątku. Identyczne stanowisko zajmuje także Dyrektor Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat Ministerstwa Finansów Irena O. w opracowaniu pt. "Zeznanie roczne o dochodach /stratach/ osób prawnych w 1992 r." W dalszej części uzasadnienia urząd stwierdza, iż podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodu o kwotę 797.727.000 zł spisując w koszty jednorazowo /31.10.1992 r./ należności jako nieściągalne na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 10 powołanej ustawy o podatku dochodowym naruszając tym samym przepis, gdyż w momencie ich spisywania brak było przesłanek uprawdopodobniających ich nieściągalność. Organ podatkowy uważa, iż jednostka nie wyczerpała wszystkich możliwości, jakie daje prawo w tym względzie. Uznanie bowiem ww.. kwoty za koszt uzyskania przychodu winno być udokumentowane postanowieniem sądu wydanym na podstawie art. 217 prawa upadłościowego o ukończeniu postępowania upadłościowego czy też protokołem nieściągalności wydanym w wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego przez właściwe organa. Takie stanowisko w tej sprawie zajął Minister Finansów w piśmie PO3-722-76/92 z dnia 17.03.1992 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
