Postanowienie SN z dnia 18 listopada 2025 r., sygn. V KO 122/25
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2025 r. na posiedzeniu bez udziału stron
w sprawie P.K.
osobistego wniosku skazanego o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 20 lutego 2025 r., sygn. akt II AKa 276/24,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku
z dnia 5 grudnia 2023 r., sygn. akt XIV K 107/23,
na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
odmówić przyjęcia wniosku wobec jego oczywistej bezzasadności.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2023 r., w sprawie XIV K 107/23, Sąd Okręgowy w Gdańsku uznał oskarżonego P.K. w granicach czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia za winnego tego, że w dniu 10 czerwca 2022 r., w G., działając z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia T.S., zabił pokrzywdzoną poprzez zadanie jej siedmiu ciosów nożem w przednią i tylną ścianę klatki piersiowej, z których cztery to rany powierzchowne, których kanały były ograniczone do ściany klatki piersiowej, a trzy to rany głębokie, drążące w głąb klatki piersiowej do jam opłucnej z wielomiejscowym uszkodzeniem w obrębie ich kanałów płuc, międzyżebrzy, łopatki lewej i dwóch żeber, których następstwem były krwiaki jam opłucnej, tj. obecnością w nich krwi, co skutkowało powstaniem krwotoku wewnętrznego do jam opłucnej oraz krwotoku zewnętrznego z tych ran powodującego wykrwawienie się pokrzywdzonej, będące bezpośrednią przyczyną zgonu, czyn ten, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., zakwalifikował z art. 148 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2023 r. - i za to na podstawie art. 148 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2023 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., skazał go na karę 25 lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego P. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P.S. zadośćuczynienie w kwocie 100.000 złotych. W pkt II wyroku uznał oskarżonego P.K. w granicach czynu zarzucanego mu w punkcie 2 oskarżenia za winnego tego, że w okresie od 1997 r. do 29 kwietnia 2022 r. w G.znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żoną S.K., w ten sposób, że wielokrotnie stosował wobec niej przemoc fizyczną polegającą na uderzaniu rękoma po całym ciele, twarzy, duszeniu rękoma, wyzywaniu słowami powszechnie uznanymi z obelżywe, poniżaniu słownym, kontrolowaniu, przy czym następstwem wyżej opisanego czynu było targnięcie się pokrzywdzonej na własne życie w dniu 1 maja 2017 r. poprzez zażycie tabletek preparatu wenlafaksyny, czyn ten zakwalifikował, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., z art. 207 § 1 i 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2023 r. i za to, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., na podstawie art. 207 § 3 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności. W pkt III uznał oskarżonego P.K. za winnego czynu zarzucanego mu w pkt. 3 aktu oskarżenia, i za to, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., na postawie art. 190 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2023 r. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej S.K. zadośćuczynienie w kwocie 5.000 złotych. Przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k. i art. 88 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2023 r. orzeczone w pkt. I, III i IV wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i w ich miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną 25 lat pozbawienia wolności.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
