Postanowienie SN z dnia 30 czerwca 2025 r., sygn. I CSK 510/24
30 czerwca 2025 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Monika Koba
na posiedzeniu niejawnym 30 czerwca 2025 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa M.K.
przeciwko Bank w W.
o ustalenie i zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej Bank w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie
z 26 października 2023 r., I ACa 82/23,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
[A.T.]
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 7 listopada 2022 r. Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny z 12 lipca 2007 r. zawarta przez powoda M.K. z poprzednikiem prawnym pozwanego – Bank1 spółką akcyjna z siedzibą w W. jest nieważna, zasądził od pozwanego Bank w W. na rzecz powoda M.K. kwoty 16 126,30 zł i 19.657,16 CHF każdorazowo z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od 16 marca 2021 r. do dnia zapłaty oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.
Sąd Apelacyjny w Rzeszowie wyrokiem z 26 października 2023 r. - orzekając na skutek apelacji pozwanego - zmienił zaskarżony wyrok w pkt II tylko o tyle, że oddalił powództwo o zapłatę odsetek, oraz zastrzegł na rzecz pozwanego prawo zatrzymania zasądzonych kwot do czasu zaofiarowania albo zabezpieczenia przez powoda zwrotu świadczenia w wysokości 156 000 zł uzyskanego na podstawie umowy kredytu hipotecznego z 12 lipca 2007 r.; oddalił apelację w pozostałej części i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.
Orzeczenie to zostało zaskarżone skargą kasacyjną przez pozwanego. Skarżący we wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powołał się na przesłanki z art. 3989 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c.
Jego zdaniem w sprawie występują istotne zagadnienia prawne związane z wykładnią art. 385¹ § 1 zd. 2 k.c. w zw. z art. 4 ust. 2 Dyrektywy 93/13 z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej: „Dyrektywa”) oraz art. 3852 § 2 k.c. w zw. z motywem 21 tej Dyrektywy, sprowadzające się do odpowiedzi na pytania:
1.„Czy w przypadku uznania w wyniku kontroli incydentalnej obecnych w umowie o kredyt indeksowany klauzul spreadowych nieokreślających głównego przedmiotu umowy, za niedozwolone (nieuczciwe) warunki umowne, prawidłowym jest uznanie umowy za nieważną w całości, skoro klauzule ryzyka walutowego określające – zgodnie z jednolitym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) – główny przedmiot tej umowy, nie stanowią niedozwolonych (nieuczciwych) warunków umownych?”;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
