Wyrok SN z dnia 27 czerwca 2025 r., sygn. II CSKP 2046/22
27 czerwca 2025 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Karol Weitz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Marta Romańska
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 27 czerwca 2025 r. w Warszawie
skargi kasacyjnej Bank spółki akcyjnej w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z 8 listopada 2021 r., V ACa 334/20,
w sprawie z powództwa E. T. i P. S.
przeciwko Bank spółce akcyjnej w W.
o zapłatę,
oddala skargę kasacyjną.
Grzegorz Misiurek Karol Weitz Marta Romańska
UZASADNIENIE
Sąd ustalił, że 17 października 2008 r. powodowie jako kredytobiorcy zawarli z Bank Spółką Akcyjną w W. umowę o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „(…)” waloryzowany kursem CHF na kwotę 394 474 zł. Raty kapitałowo-odsetkowe kredytu spłacane miały być w złotych, po ich uprzednim przeliczeniu na CHF według kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej banku. Umowa została zawarta celem sfinansowania budowy domu jednorodzinnego i pokrycia kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu. 1 grudnia 2011 r. strony zawarły aneks do umowy kredytu, przewidując możliwość zmiany waluty spłaty kredytu z PLN na CHF. W okresie od grudnia 2008 r. do grudnia 2011 r. powodowie spłacili 68 245,25 zł tytułem spłat rat kapitałowo-odsetkowych, a w okresie od grudnia 2011 r. do marca 2018 r. kwotę 39 178,31 CHF, tytułem tych spłat. Sąd pierwszej instancji ocenił jako bezzasadny podniesiony przez pozwany bank zarzut przedawnienia, wskazując, że termin przedawnienia wynosił w okolicznościach sprawy 10 lat i nie upłynął przed wytoczeniem powództwa. Sąd Okręgowy ocenił, że umowa była nieważna z powodu jej sprzeczności z art. 353 k.c. oraz art. 69 ust. 1 i 2 ustawy - Prawo bankowe. Ponadto ocenił, że umowa zawierała niedozwolone postanowienia umowne w postaci klauzul walutowych, przyznających bankowi prawo do jednostronnego wyznaczania kursu CHF w tabelach kursów. Podkreślił, że tego rodzaju klauzule zostały uznane za abuzywne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 27 grudnia 2010 r. Uznając w związku z tym przedmiotowe klauzule za niedozwolone i przyjmując niemożność zastąpienia ich innymi postanowieniami, stwierdził, że łącząca strony umowa jest także z tego powodu nieważna, co przesądziło, w jego ocenie, o zasadności roszczenia powodów o zwrot świadczeń spełnionych w jej wykonaniu. Apelację od wyroku z 9 stycznia 2020 r. wniósł pozwany bank. Wyrokiem z 8 listopada 2021 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił zaskarżony wyrok jedynie w zakresie zasądzonych odsetek, przyjmując, że należą się one nie od dnia wytoczenia powództwa, lecz od dnia upływu 7-dniowego terminu od dnia doręczenia odpisu pozwu, tj. od 15 czerwca 2018 r., a w pozostałym zakresie oddalił apelację, podzielając stanowisko Sądu pierwszej instancji o abuzywnym charakterze zawartych w umowie klauzul waloryzacyjnych i wynikającej z tego nieważności całej umowy. Sąd Apelacyjny, oceniając podniesiony w instancji apelacyjnej przez pozwany bank zarzut zatrzymania wskazał, że uznaje dopuszczalność takiego zarzutu na podstawie art. 496 w związku z art. 497 k.c., gdyż uznaje umowę kredytową za umowę wzajemną, jednak podniósł zarazem że zarzut ten nie mógł odnieść skutku, gdyż pozwany bank odniósł go do zatrzymania kwoty 238 912 zł, tj. kwoty, która nie jest przedmiotem niniejszego postępowania, a nie do kwot 92 429,91 zł i 39 178,31 CHF, które zasądzone zostały na rzecz powodów w wyroku pierwszej instancji w niniejszej sprawie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
