Wyrok SN z dnia 6 czerwca 2025 r., sygn. II CSKP 423/23
6 czerwca 2025 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Paweł Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)
SSN Roman Trzaskowski
1) oddala skargę kasacyjną,
2) zasądza od pozwanego na rzecz powódki koszty postępowania kasacyjnego w kwocie 2700 (dwa tysiące siedemset) zł z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia orzeczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty.
Agnieszka Piotrowska Paweł Grzegorczyk Roman Trzaskowski
(A.D.)
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 12 lipca 2021 r. w sprawie z powództwa B.S. przeciwko Bankowi S.A. z siedzibą w W. (dalej Bank), Sąd Rejonowy w Bielsku – Białej ustalił, że bliżej opisana umowa kredytu zawarta 10 lipca 2008 r. przez B.S. i Z.S. z pozwanym Bankiem jest nieważna.
Sąd pierwszej instancji poczynił obszerne ustalenia faktyczne przytoczone w uzasadnieniu wyroku, z których wynika, że 10 lipca 2008 r. B. i Z. małżonkowie S. zawarli z pozwanym umowę na szczegółowo opisanych w uzasadnieniu wyroku warunkach. Na jej podstawie pozwany udzielił im kredytu w kwocie 250 000 zł, waloryzowanego kursem franka szwajcarskiego (CHF). Kwota kredytu w momencie jego uruchomienia podlegała przeliczeniu na CHF według kursu kupna tej waluty ustalonego przez pozwany Bank w jego Tabeli kursów walut obcych. Kredyt miał być spłacony w 360 miesięcznych ratach wyrażonych w CHF i podlegających przeliczeniu na złote według kursu sprzedaży franka, ustalonego przez kredytodawcę w jego Tabeli kursów walut obcych. W dniu 11 stycznia 2013 r. strony zawarły aneks do umowy, zgodnie z którym kredytobiorcy mogli dokonywać spłaty kredytu w CHF. W toku sprawy powód zmarł, a jego następca prawnym jest powódka.
Na podstawie poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, Sąd Rejonowy uznał, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), że umowa kredytu zawierała niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 k.c., niewiążące kredytobiorców jako konsumentów z mocy samego prawa i ze skutkiem ex tunc. Wobec niemożności ich zastąpienia przepisami dyspozytywnymi Sąd uznał, że umowa w takim kształcie nie może obowiązywać i jest nieważna.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
